Τι σημαίνουν όμως αυτά τα αρχικά και τι είναι τελικά η ΑΟΖ;
Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.) θα είναι το μέγα θέμα των επόμενων μηνών κι όσα διαδραμα-τιστούν και μας απασχολήσουν σαν χώρα, αναφορικά με τις σχέσεις μας με γειτονικές χώρες θα έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με την ΑΟΖ.
Σαν Χώρα ανεξάρτητη και σε δύσκολη οικονομική κατάσταση πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στον καθορισμό και την κατοχύρωση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, κατ’ αρχήν με την Κύπρο και στη συνέχεια με άλλα γειτονικά κράτη με τα οποία πρέπει να καθοριστεί ΑΟΖ.
Είναι γνωστό ότι η άμεση επαφή της ελληνικής ΑΟΖ με την κυπριακή ΑΟΖ περνάει από το Καστελόριζο και είναι η ΑΟΖ του Καστελόριζου το εμπόδιο της Τουρκίας προκειμένου να βγει στη Μεσόγειο και να επεκτείνει τη δική της ΑΟΖ μέχρι την ΑΟΖ της Αιγύπτου, για να μπορέσει με αυτό τον τρόπο να βάλει χέρι στα κοιτάσματα φυσικού αερίου τα οποία φημολογούνται ότι υπάρχουν νότια της Κρήτης.
Με δεδομένο ότι η Τουρκία όρισε ως casus belli, δηλαδή μας απειλεί με πόλεμο, εάν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όπως έχει το δικαίωμα αυτό και πάλι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, είναι περίπου βέβαιο ότι εάν δεν προλάβει η χώρα μας να καθορίσει άμεσα με την Κύπρο τις μεταξύ τους ΑΟΖ και γιατί όχι και συνεργασία με το Ισραήλ, τότε η Τουρκία θα ορίσει και πάλι ως casus belli μια τέτοια εξέλιξη. Εδώ είμαστε και να το θυμηθείτε. Κάθε ολιγωρία είναι σε βάρος μας.
Αν και πάλι λιποψυχήσουμε, αν και πάλι φοβηθούμε, αν βάλουμε και πάλι την ουρά στα σκέλια και δεν προχωρήσουμε σε κατοχύρωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, τότε θα δώσουμε το δικαίωμα στην Τουρκία να αμφισβητήσει ανοιχτά πλέον την Εθνική μας κυριαρχία στο Αιγαίο και όχι μόνο.
Την ίδια όμως στιγμή η Τουρκία καθόρισε τη δική της ΑΟΖ στον Βορρά, ενώ ταυτόχρονα εξανάγκασε την Αλβανία να ακυρώσει τη συμφωνία μαζί μας, προκειμένου να κάνει το παιχνίδι της και στο Ιόνιο.
Κάποια πράγματα, κάπου έχουν ένα όριο.
Ή έχουμε εθνική κυριαρχία ή την κρύβουμε για να μην ερεθίζουμε την Τουρκία και παριστάνουμε απλώς τους "πατριώτες" στα κανάλια.
Υποχωρήσαμε στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων, υποχωρήσαμε στο ενιαίο αμυντικό δόγμα με την Κύπρο και πήγαμε τους S300 στην Κρήτη, αντί για την Κύπρο, πάλι εξ αιτίας casus belli , υποχωρούμε καθημερινά στις συνεχείς τουρκικές παραβιάσεις στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο μας, βλέποντας τα τουρκικά πλοία έξω από το Σούνιο.
Αν και τώρα συμβεί το ίδιο και κάνουμε πίσω φοβούμενοι «τις συνέπειες» τότε θα είναι αναπόφευκτα:
1) Λόγω casus belli θα φοβηθούμε την Τουρκία και θα της παραχωρήσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου και αυτομάτως θα παραχωρήσουμε τη Γαύδο στη Λιβύη
Που σημαίνει ότι ΧΑΝΟΥΜΕ το Αιγαίο σε καιρό Ειρήνης και ότι τα δικά μας κοιτάσματα θα τα ''φάει'' η Τουρκία και η Αίγυπτος και τα ψιλά που θα μείνουν σε εμάς, θα μας τα κατασχέσουν για αποπληρωμή “δανείων”.
Η δική μας ΑΟΖ μας ΔΕΝ ΘΑ συνορεύει καν με την Κυπριακή.
Κάτι που θα ισοδυναμεί με προδοσία για τους Κυπραίους αδελφούς μας… Αλλά ξέχασα: τώρα τα καρντάσια μας είναι οι τούρκοι…
Αν όμως φανούμε δυνατοί στις περιστάσεις τότε:
1/ θα γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια τις απειλές της Τουρκίας (ότι έκανε ο Α. Παπανδρέου το 1987 με το Sismic) και θα ασκήσουμε το ΝΟΜΙΜΟΤΑΤΟ δικαίωμά μας για επέκταση στα 12 ν.μ.
2/ Θα απαιτήσουμε να αναγνωριστεί η ΑΟΖ του Καστελόριζου.
Δεν θα πάμε σε καμιά Χάγη, για υφαλοκρηπίδα, Ίμια κι όσα μας αμφισβητούν, διότι ο όρος “υφαλοκρηπίδα” είναι so last year αλλά και διότι η Χάγη είναι πολιτικό δικαστήριο που κάνει -για να το πω μπακάλικα- μοιρασιά: «Τι θες εσύ; Τί θες εσύ; Μοιράστε τις διεκδικήσεις σας και δρόμο…»
Έμείς “δεν διεκδικούμε τίποτα αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτα”. Δόγμα Ανδρέα Παπανδρέου…
Συνοψίζοντας υπάρχουν δυο τινά:
1) Ή μοιραζόμαστε το Αιγαίο και χαρίζουμε το κοίτασμα νότια της Κρήτης στην Τουρκία και στην Αίγυπτο ή
2) Χαράζουμε κοινή ΑΟΖ με Κύπρο και τα κρατάμε όλα.
Και με αφορμή όσα πάνε να γίνουν ευκαιρία για όλους σαν χώρα, αναρωτιέμαι για όσους αντιδρούν και σκέπτομαι πως ήθελαν κάποιοι να μας πείσουν για το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.
Που τώρα, αν είχε περάσει, οι διεθνείς δικαστές θα έπαιρναν για πλάκα τους υδρογονάνθρακες.
Μήπως πρέπει να παραδεχτούμε ότι εμείς γλείφουμε σαν τα ψωριάρικα σκυλιά τις σόλες του τούρκου αφέντη μας;
Μήπως να παραδεχθούν κάποιοι ότι τους έλειψε η Τουρκοκρατία και το οθωμανικό, όπως ισχυρίζεται στο έκτρωμα - αφιέρωμα για το 1821 ο ΣΚΑΙ.
Μήπως πρέπει να τα βάλουμε και με την τύχη μας που ''κάποιοι ξυπόλυτοι'' μας απελευθέρωσαν με το ζόρι και εμείς από τότε, σαν ασπόνδυλα δουλικά είμαστε κολλημένοι στις “αξίες” της μαμάς μας Τουρκίας, στο δοβλέτι, στο μπαξίσι, στο ρουσφέτι, στο ραχάτι…;;;
Θοδωρής Τσέλας
ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή