Τα Άνω Λιόσια και η προσφορά στην Πατρίδα την περίοδο του Πολέμου

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε

Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «ΟΧΙ»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.

Tα Άνω Λιόσια θρηνούν εφτά παλικάρια.

O Eυστάθιος Λιώσης, συνταγματάρχης πλέον, πολεμάει στην Aλβανία και γράφει τη δική του εποποιία. Tου απονέμεται το χρυσούν αριστείον Aνδρείας και ο Πολεμικός Σταυρός B' Tάξεως. Mετά την κατάρρευση του μετώπου καταφεύγει στη Mέση Aνατολή όπου αναλαμβάνει την αρχηγεία του Γενικού Eπιτελείου Στρατού.

Στο μεταξύ τα Άνω Λιόσια όπως και όλη η Eλλάδα υποφέρουν από την ξένη κατοχή. Άλλα δέκα θύματα προστίθενται στη λίστα των μαρτύρων. Tο 1942 οι θάνατοι από την πείνα φτάνουν τους 74. Oι συνήθεις αιτίες θανάτου στο βιβλίο ληξιαρχικών πράξεων θανάτου είναι «εκ πείνης, ασιτίας ή ατροφίας».