Μέχρι που θα φτάσει ο “τσαμπουκάς” στα πανεπιστήμια;

Αυτή η χώρα, και ειδικά ο χώρος των πανεπιστημίων, μοιάζει με έναν τεράστιο κινηματογράφο. Τα έργα βίας και τρόμου διαδέχονται το ένα το άλλο, ο κόσμος παρακολουθεί, το κράτος σε ρόλο μηχανικού προβολής, μόνο που το εισιτήριο είναι πανάκριβο.

Όλοι εμείς πληρώνουμε δισεκατομμύρια για να έχουμε έστω και μια στοιχειώδη δωρεάν παιδεία κι αντί γι’ αυτό βλέπουμε επαναλήψεις του ίδιου… σπλας έργου. Αίμα, καταστροφές, ομηρίες, φοβισμένοι καθηγητές, τσαμπουκάδες φοιτητές, διαλυμένο πανεπιστήμιο που μεταξύ επεισοδίων γίνεται και κανένα μάθημα.

 Στο Πανεπιστήμιο Πειραιά πριν μερικές μέρες μπήκε μια ομάδα κουκουλοφόρων, τα έσπασε διέλυσε μια εκδήλωση της ΔΑΠ και έφυγε. Λίγο μετά από τύχη πιάστηκαν 7 άτομα, αλλά αγνοείται η διαδικασία που ακολουθείται.

Χθες στην Πάτρα, συνέβησαν πολύ σοβαρά περιστατικά που υπενθυμίζουν το μπάχαλο που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Φοιτητές μπούκαραν στο ΤΕΙ, συνεπλάκησαν με άλλους φοιτητές άλλων παρατάξεων που όμως μπορεί να κάθονται στα ίδια έδρανα, προκλήθηκαν εκτεταμένες ζημιές που θα πληρώσουμε όλοι εμείς, ενώ επί ώρες καθηγητές ήταν όμηροι μιας ομάδας εξοργισμένων ατόμων που διαμαρτύρονταν για το σχέδιο Αθηνά.

Αν παρατηρήσει κανείς το βίντεο που κυκλοφορεί, θα δει νεαρά παιδιά 20 ετών να μιλούν αισχρά και να απειλούν ηλικιωμένους καθηγητές. Προφανώς δεν διδάχτηκαν ποτέ πώς να γίνεται ο διάλογος, ούτε ότι προέχει ο σεβασμός στον άλλον, ειδικά αν αυτός είναι μεγάλης ηλικίας και καθηγητής.

Πρόκειται για παιδιά που μεγάλωσαν έχοντας ως πρότυπα τους μπαχαλάκηδες .Αλλά και όλους εκείνους που φτιάχνουν τις μολότοφ και τις πετάνε σε ξένες περιουσίες λες και είναι… καραμέλες.

Είναι τα ίδια παιδιά, ανεξαρτήτου παράταξης που έχουν συνηθίσει στη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεξιά, αριστερά ή από την Αστυνομία. Ζουν με μια χώρα, σε μια χρονική περίοδο που ο καθένας κάνει ότι θέλει, γιατί έτσι γουστάρει. Κι επειδή «κάποιοι τα έφαγαν» ξεσπάνε στη δημόσια περιουσία. Στα πανεπιστήμια, στα κρατικά κτίρια, στις πλατείες και τα μάρμαρα.

Από την άλλη, είναι τα παιδιά που δεν έχουν ελπίδα. Με την ανεργία των νέων στο 60%, με πτυχία απαξιωμένα, χωρίς πρόσβαση στην αγορά εργασίας ή με μισθούς πείνας. Που αγανακτούν γιατί βλέπουν μαύρο το μέλλον τους. Κι αυτό είναι το πιο δραματικό. Που, πάντως, δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση τη βία και τα έκτροπα στα πανεπιστήμια. Θα έκαναν άραγε το ίδιο πράγμα στο σπίτι τους;

Αλλά πρέπει να ρωτήσει κανείς τα «παιδιά της Πάτρας» που τα διέλυσαν όλα: Ανάλογες κινήσεις έκαναν για τους αιώνιους φοιτητές ή για την κομματοκρατία στα Πανεπιστήμια; Έκαναν για τους καθηγητές που παίρνουν μίζες για έρευνες, με την αγαστή συνεργασία φοιτητών; Άραγε, έκαναν κινήσεις για να σταματήσει η ντροπή των φοιτητικών παρατάξεων που μοιράζουν από σημειώσεις μέχρι δωρεάν λάπτοπ και κυριλέ εκδρομές αρκεί να τους ψηφίσουν;

Ό,τι κι αν πει κανείς είναι λίγο και δυστυχώς πολύ δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα στα πανεπιστήμια αν δεν αλλάξουν οι νοοτροπίες κι αν δεν αγαπήσουμε τις σχολές όπως τα σπίτια μας.