Κορόιδο Έλληνα που έκανες αποταμίευση…

Αυτό που συμβαίνει στην ευρωπαϊκή οικονομία με τη γερμανική κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα είναι ουσιαστικά η δίωξη των ανθρώπων που αποφάσισαν να αποταμιεύσουν με κάθε τρόπο. Κι εννοείται των πολιτών των φτωχών χωρών κι όχι της Γερμανίας και δύο – τριών άλλων χωρών που ουσιαστικά ζουν σε βάρος των υπολοίπων.
Αν κάτσει κάποιος και σκεφτεί ποια είναι η γραμμή της οικονομικής πολιτικής της Μέρκελ και του Σόιμπλε θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο μόνος στόχος τους είναι η διάλυση της αποταμιευτικής ιδέας. Σήμερα, αν κάποιος βγάζει λεφτά και τα ξοδεύει χωρίς να υπολογίζει τίποτε, χωρίς να βάζει κάτι στην άκρη, να επενδύει ή να αγοράζει ακίνητα, αυτός είναι ευτυχισμένος.
Σκεφτείτε μόνο τι έχει γίνει στην Ελλάδα την τελευταία διετία και αναλογιστείτε με βάση τις δικές σας εμπειρίες τι έχει συμβεί με την αποταμίευση. Έχουμε και λέμε:

- Η Ελλάδα μετά την Ισπανία ήταν η δεύτερη χώρα με τη μεγαλύτερη ιδιοκατοίκηση στην Ευρώπη. Το όνειρο για το δικό του κεραμίδι έγινε πραγματικότητα για τον Έλληνα όταν έπεσε χρήμα στην αγορά και από τις τράπεζες. Αλλά ανέκαθεν ήταν η βασική επιδίωξη παππούδων, πατεράδων και παιδιών. Η αγορά κάποιου σπιτιού, οικοπέδου, εξοχικού ή ακινήτου για επένδυση ήταν ένα είδος αποταμίευσης. Ότι λεφτά έμεναν από σκληρή δουλειά πήγαιναν στη… σίγουρη κτηματαγορά. Τι έγινε με τα χαράτσια και με τους πάνω από 20 φόρους που βαρύνουν τα ακίνητα; Η αγορά ακινήτων καθίσταται ασύμφορη, κι ακόμη περισσότερο η κατοχή ιδιοκτησίας. Όποιος δεν έχει ακίνητο σήμερα είναι ευτυχής. Ούτε χαράτσια, ούτε απαξίωση της περιουσίας του, ούτε ουσιαστική δήμευση αυτής. Έτσι, η αποταμίευση που έγινε κάποιο ακίνητο μέσα σε δύο χρόνια χτυπήθηκε βάναυσα.
- Αποταμίευση δεν είναι όταν κάποιος δουλεύει 40 χρόνια και πληρώνει εισφορές για τη σύνταξή του; Με την κατάρρευση των ταμείων και με τις απανωτές περικοπές συντάξεων, στην πραγματικότητα δεν έχουμε να κάνουμε με την «κλοπή» αποταμιεύσεων δεκαετιών;
- Χιλιάδες Έλληνες πήραν εφάπαξ, πούλησαν ακίνητα, δούλεψαν μια ζωή και αγόρασαν… ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Ποιος δε θυμάται τη διαφήμιση που έλεγε «εσείς πόσο θα αγοράζατε ένα εκατομμύριο» και προέτρεπε να αγοράσουν ομόλογα που είναι εξασφαλισμένα και δίνουν καλές εγγυήσεις; Με το κούρεμα των ομολόγων δεν έχουμε ουσιαστικά ένα χέρι στην τσέπη των Ελλήνων και κλοπή των αποταμιεύσεών τους;
- Όσοι είχαν κάποια χρήματα έπαιξαν και στο χρηματιστήριο. Αποταμιεύσεις μιας ζωής έγιναν μετοχές και ειδικά την περίοδο της χρηματιστηριακής φούσκας χάθηκαν τεράστιες περιουσίες. Με τη σημερινή κατάντια του ΧΑ δε χάθηκαν κι άλλες αποταμιεύσεις; Άνθρωποι που έβαλαν τα λεφτά τους στις σίγουρες τράπεζες δεν κλαίνε τώρα τις αποταμιεύσεις τους;
- Και φτάνουμε στην πιο αληθινή αποταμίευση. Αυτή της τοποθέτησης χρημάτων στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Σίγουρα τα λεφτά, με καλές αποδόσεις και ο Έλληνας εμπιστεύτηκε τις τράπεζες. Και τώρα έρχεται ένα γερμανικό κεφάλι και προτείνει κούρεμα των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ. Γιατί; Διότι ο αποταμιευτής θεωρείται επενδυτής και μαζί και συνένοχος στην κατάρρευση μιας τράπεζας, επομένως πρέπει να πληρώσει. Και πάλι, λοιπόν, η αποταμίευση γίνεται ο σάκος του μποξ.
Φτάσαμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι όποιος έκανε κάποιας μορφής αποταμίευση είναι μεγάλο κορόιδο. Ενώ όποιος τα έφαγε στα μπουζούκια, όποιος έκανε ταξίδια και ακριβές αγορές, όποιος χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του σε δημόσιο και ταμεία είναι ευτυχισμένος.
Αυτή είναι λοιπόν η τύχη της Ελλάδας και των υπολοίπων αδύναμων χωρών. Εκεί οδηγεί η πολιτική της Γερμανίας. Το «έγκλημα» της αποταμίευσης πρέπει να παταχθεί με κάθε τρόπο.