"Eίμαι κι εγώ Έλληνας" - Θερμή συμπαράσταση εκ Γαλλίας!

Στη Γαλλία έχει δημιουργηθεί εδώ και μερικές εβδομάδες ένα φιλελληνικό κίνημα με κεντρικό σύνθημα "Για αλληλεγγύη, είμαι και εγώ Έλληνας'', το οποίο αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση, διεθνώς! Η γαλλική σελίδα στο blogspot η οποία ξεκίνησε ένα νέο κίνημα συμπαράστασης προς τη χώρα μας ονομάζεται http://jesuisgrec.blogspot.com Αρκετοί Ευρωπαίοι φιλέλληνες, μετά τη σύνοδο των Καννών, έχουν καταθέσει αίτηση συμβολικά για απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας καταγγέλλοντας τη ''δικτατορία των αγορών'', που θέλει να τσακίσει έναν λαό που αντιστέκεται. Η ιδέα για τη μαζική υποβολή αιτήσεων ξεκίνησε από την πόλη Νάντη της Γαλλίας και αποτυπώνεται σε ένα κείμενο που έχουν δημοσιεύσει οι εμπνευστές του κινήματος και κυκλοφορεί στο ίντερνετ, σε αρκετές μάλιστα γλώσσες. Κοινό τους αίτημα: να λάβουν και την ελληνική υπηκοότητα ως μια έμπρακτη, συμβολική συμπαράσταση στους Έλληνες. ''Μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί 180 συνολικά αιτήματα στα προξενεία μας'', αναφέρει ο κ. Ευθύμιος Αραβαντινός, εκπρόσωπος Τύπου στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι. Ολόκληρο το κείμενο με τίτλο ''Η έκκληση της Νάντης για την Ελλάδα'' το βρήκαμε στο mediagate.gr και έχει ως εξής: Λόγω αλληλεγγύης είμαι και εγώ Έλληνας, Ελληνίδα! Ζητάμε τη διπλή υπηκοότητα Επειδή ο ελληνικός λαός ταπεινώνεται, ας είμαστε αλληλέγγυοι ενάντια στους πλούσιους όλου του κόσμου. Ας ζητήσουμε όλοι, συμβολικά, την ελληνική υπηκοότητα! Αγανακτισμένοι από τη δειλία και την έλλειψη οράματος των δυτικών κυβερνήσεων - μεταξύ των οποίων και η δική μας (1) - ενάντια στη δικτατορία των χρηματαγορών, και εξαγριωμένοι από τη ταπείνωση στην οποία υπόκειται σήμερα ο ελληνικός λαός, κατηγορούμενος αδιάντροπα γιά ασωτεία και απάτη, συλλογικά υποδεικνυόμενος ως ένοχος χωρίς να μπορέσει να αυτοϋπερασπισθεί (2), καταδικασμένος σε μια ατελείωτη λιτότητα και στη μετάνοια με όρους που θυμίζουν το λόγο του στρατάρχη Πεταίν το 1940 για την "ηθική τάξη", την "προσπάθεια" και το "πνεύμα ηδονής". Εμείς μάλιστα δεν ξεχνάμε ότι αυτοί που σήμερα θυσιάζουν την Ελλάδα στο βωμό της κερδοσκοπίας, ελπίζουν ότι ο οικονομικός φασισμός θα ικανοποιηθεί με αυτή τη μικρή χώρα και ότι οι ίδιοι θα γλιτώσουν! Είναι αυτοί οι ίδιοι που εγκατέλειψαν την Τσεχοσλοβακία στον Αδόλφο Χίτλερ στο Μόναχο το 1938, ελπίζοντας πως θα του αρκούσε αυτή η καινούργια λεία που του προσέφεραν, αφού είχαν πριν παρατήσει τη δημοκρατική Ισπανία (3). Δεν αντέχουμε πια να βλέπουμε τους νεόπλουτους (1% του πληθυσμού παγκοσμίως) να θριαμβεύουν, αγνοώντας το αληθινό ηθικό χρέος που η Ανθρωπότητα οφείλει στο ελληνικό έθνος (4), διότι έδωσε στη Ευρώπη τον πρώτο σπόρο της άμεσης Δημοκρατίας (5), βασισμένης ακριβώς στη κατάργηση των χρεών και στη χειραφέτηση των πολιτών από τη δουλεία τους για τα χρέη αυτά, πριν από 2.500 χρόνια (6). Για όλους αυτούς τους λόγους, είμαστε όλοι Ελληνες και Ελληνίδες. Συνεπώς, ήρθε η ώρα να μη γίνουμε συνένοχοι, μέσω της παθητικότητάς μας, ούτε μια στιγμή παραπάνω, στην οικονομική υποταγή της Ελλάδας (7). Ετσι θέλουμε, με ένα σαφές μήνυμα, να είμαστε αλληλέγγυοι με την Ελλάδα και να μοιραστούμε, τουλάχιστον συμβολικά, την τύχη του λαού της. Οπότε ζητάμε σήμερα να τύχουμε της Ελληνικής υπηκοότητας και απευθύνουμε επίσημη αίτηση στην Ελληνική Πρεσβεία της χώρας μας, θα δημοσιοποιήσουμε δε αυτή τη ενέργεια με μία πρώτη λίστα υπογραφών, στις 24 Νοεμβρίου 2011, επέτειο μιας σημαντικής δράσης της Ελληνικής Αντίστασης, που έγινε στη γέφυρα του Γοργοπόταμου τη νύχτα της 24ης προς την 25η Νοεμβρίου 1942 (8). Και το κείμενο της αίτησης είναι το ακόλουθο: Κύριε Πρέσβη, Αλληλέγγυος/η προς τη χώρα σας, ο/η υπογράφων/ουσα ζητώ προσωπικά να καταμετρηθώ ως Έλληνας/ίδα από καρδιάς και να αποκτήσω τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις όσων έχουν διπλή υπηκοότητα, για να ασκήσω αυτή τη διεθνικότητα με σκοπό να εγκαθιδρύσουμε μία παγκόσμια δημοκρατία ελευθερίας και ισότητας, 25 αιώνες μετά τον Σόλωνα, τον Κλεισθένη και τον Περικλή. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντησή σας. Με αδελφοσύνη προς τον λαό σας. ΟΝΟΜΑ............. ΕΠΩΝΥΜΟ..................... ΠΟΛΗ............... ΧΩΡΑ............... ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ή ΙΔΙΟΤΗΤΑ................................. Copy/paste το κείμενο αυτό ή στείλτε το δικό σας γράμμα στην πρεσβεία της χώρα σας και επίσης στείλετε ένα αντίγραφο στην ακόλουθη διεύθυνση του συλλόγου: jesuisgrec@numericable.fr Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε Μπορείτε επίσης να γράψετε ένα προσωπικό σχόλιο στο πιο κάτω blog : http://jesuisgrec.blogspot.com/ Αυτή η προσωπική και συλλογική ενέργεια-αίτηση για την ελληνική υπηκοότητα ανήκει μόνο σε αυτούς και αυτές που την κάνουν και δεν την κατευθύνει κανένα κόμμα ή οργανισμός. Την προτείνει ο πολιτιστικός σύλλογος «Ν.Ε.U.F» «Nantes Est Une Fête!» (H Νάντη είναι μια γιορτή) (9). Σημειώσεις κειμένου έκκλησης: (1). Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την πατερναλιστική περιφρόνηση των ηγετών της Γερμανίας και της Γαλλίας προς την Ελλάδα, αλαζονική και προσβλητική συμπεριφορά τόσο περισσότερο σκανδαλώδης, εφόσον αυτές οι δύο χώρες προμηθεύουν πανάκριβα οπλικά συστήματα στην Ελλάδα. Αισθανόμαστε ντροπή για το ζεύγος Μέρκελ-Σαρκοζί, που δίνει μαθήματα διδασκαλίας σε μια Ελλάδα γονατισμένη, που της εφαρμόζουν με το ζόρι μια θεραπεία τόσο επιτακτική και ανόητη όσο ήταν η ιατρική της εποχής του Μολιέρου, βασισμένη στη αφαίμαξη, μία ιατρική που ονειρεύονται ανοιχτά να την εφαρμόσουν μετά στους δικούς τους λαούς. Δεν δεχόμαστε να χάνει ένα έθνος την πολιτική του κυριαρχία, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, λόγω ενός απλού diktat οικονομικής απόδοσης των επενδύσεων των 1% προνομιούχων όλου του κόσμου, που μπορούσαν να αγοράσουν κρατικά ομόλογα. Δεν θα επιτρέψουμε να συκοφαντηθεί ο ελληνικός λαός για χάρη μερικών κερδοσκόπων και αισχοκερδών και των συνενόχων τους. (2). Ούτε να εκφραστεί με δημοψήφισμα. (3). Ο Τσώρτσιλ είχε πει την περίφημη φράση μετά το σύμφωνο του Μονάχου: «Μεταξύ του πολέμου και της ατιμίας αν διαλέξετε την ατιμία, θα έχετε τον πόλεμο». Αλλά γνωρίζουμε λιγότερο το ότι ο Γκάντι από την Ινδία είχε δηλώσει: «Η Ευρώπη πούλησε την ψυχή της για να υπάρξει στη γη 8 ημέρες παραπάνω. Η ειρήνη που η Ευρώπη κέρδισε στο Μόναχο, αποτελεί τον θρίαμβο της βίας και είναι η ήττα της». Δεν ξεχνάμε ότι ο στρατηγός Φωσέρ, ηγέτης της γαλλικής αποστολής βοηθείας εγκατεστημένης στην Πράγα, αηδιασμένος από το σύμφωνο του Μονάχου, είχε στείλει την παραίτησή του στη γαλλική κυβέρνηση για να σωθεί η τιμή και είχε ζητήσει την τσέχικη υπηκοότητα. Ο στρατηγός Λουί Ευγένιος Φωσέρ έζησε 20 χρόνια πλάι στον τσέχικο λαό. Επιστρέφοντας στη Γαλλία έγινε αντιστασιακός κατά τη ναζιστική κατοχή, έπειτα συνελλήφθη και εξορίστηκε στη Γερμανία απ΄όπου γύρισε ζωντανός το 1945. (4). Γιατί η Ελλάδα έδωσε στον κόσμο τον εκπληκτικό μύθο της Αντιγόνης, ανίκητη εξέγερση της συνείδησης εναντίον της αυθαιρεσίας και της τυραννίας. (5). Γιατί η Ελλάδα έδωσε στην Ευρώπη τον πρώτο σπόρο της άμεσης Δημοκρατίας (όχι αναθετουμένης σε μια τάξη εκλεγέντων-επαγγελματιών, αλλά ασκουμένης άμεσα από κληρωτούς βουλευτές). (6). Και διότι η ενακτήρια πράξη που εγκαινίασε την Αθηναϊκή Δημοκρατία πρώτος σπόρος -ακόμα εύθραυστος και ατελής βεβαίως- που αποφάσισε ο νομοθέτης Σόλωνας το 594 π.Χ. ήταν ακριβώς η κατάργηση των χρεών και η γενική χειραφέτηση των πολιτών από τη δουλεία τους για τα προσωπικά τους χρέη. Αλλά ποιος το θυμάται; Ούτε ξεχνάμε την λαμπρή και ηρωική Ελληνική Αντίσταση, συμμετέχοντας σε μεγάλο βαθμό στην απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζισμό. (7). Αυτή η κηδεμονία θα σήμαινε ένα έρπον πραξικόπημα κατά της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και την προγραμματισμένη ασφυξία της ελληνικής κοινωνίας με την υλική και ηθική ταπείνωσή της η οποία αναγκαστικά θα παρέσυρε, σαν ένα ντόμινο, τις διπλανές χώρες, μεταξύ των οποίων και τη δική μας, στο ίδιο αποτέλεσμα, με τον κίνδυνο μιας προ-φασιστικής κρίσης. (8). Τη νύχτα της 24ης προς την 25η Νοεμβρίου 1942, η ανατίναξη της σιδηροδρομικής γέφυρας του Γοργοποτάμου, στον στρατηγικής σημασίας άξονα Θεσσαλονίκης-Αθήνας, αποτελεί μια μεγάλη από κοινού δράση δύο σημαντικών κινημάτων της Ελληνικής Αντίστασης, των κομμουνιστικών ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ και των μη κομμουνιστικών ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ, υποβοηθούμενων από Bρετανούς πράκτορες. (9). Ο σύλλογος Ν.Ε.U.F. οργανώνει στη Νάντη (Λουάρ και Βρετάννη, Γαλλία) τη Γιορτή των Γλωσσών και των Διαδρομών Μνήμης της Αντιφασιστικής Αντίστασης. Ο σύλλογος αυτός, το 1995, απαιτούσε τη διαφάνεια των δημόσιων λογιστικών μέσω Ιντερνέτ και το 1997 εγκαινίασε το «Ρεβεγιόν της Πρωτομαγιάς» μπροστά στο Χρηματιστήριο του Παρισιού, πρώτη δημοτική εκδήλωση του δυτικού κόσμου για τον φόρο Τομπίν κατά της κερδοσκοπίας και εναντίων των φορολογικών παραδείσων. Ο Ν.Ε.U.F. πήρε επίσης την πρωτοβουλία της «Εκκλησης των Αντιστασιακών προς τις νέες γενιές της 8ης Μαρτίου 2004» (με την ATTAC) και της λεγομένης Δήλωσης «Δεκαπόλ, 10 καινούργια δικαιώματα για τον προσεχή αιώνα».

Ηλεκτροσόκ απο τη ΔΕΗ

         Αναγκαίες χαρακτήρισε μέσα στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου ο αρμόδιος υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, με εξαίρεση - όπως είπε- τα 265.000 νοικοκυριά που έχουν υπαχθεί στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο και περίπου 100.000 νοικοκυριά που έχουν κάνει αίτηση για να υπαχθούν.

         Όπως υποστήριξε ο κ. Παπακωνσταντίνου, η εισήγηση της ΔΕΗ ήταν για αύξηση 20% και της ΡΑΕ για 16%. Το υπουργείο, αποφασίζει αύξηση 9,2% - που θα αποτυπωθεί στη σχετική υπουργική απόφαση - και ζητά - μεταξύ άλλων - διαρθρωτικές κινήσεις για τη μείωση των δαπανών της ΔΕΗ, όπως η μείωση του λειτουργικού κόστους κατά 10-15%.

Το μνημόνιο οδηγεί τους πολίτες σε καθεστώς εξαθλίωσης, προειδοποιεί η ΕΕΔΑ

          Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) διαπιστώνει ότι με τα οικονομικά μέτρα που έχουν επιβληθεί, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ζουν πλέον σε καθεστώς γενικής ανασφάλειας και διακινδύνευσης ακόμα και βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα.

            Ζητώντας επανασχεδιασμό του κοινωνικού προϋπολογισμού για το 2012, η ΕΕΔΑ τονίζει ότι τα μέτρα αυτά όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην ανάκαμψη, αλλά αντίθετα οδηγούν σε εξαθλίωση μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, διευρύνουν το κοινωνικό χάσμα, διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό, ενισχύουν ακραία και μισαλλόδοξα στοιχεία, κλονίζουν δε ανεπανόρθωτα τους δημοκρατικούς θεσμούς.

          Στο πλαίσιο αυτό η Επιτροπή, καλεί την Πολιτεία να επανασχεδιάσει τον Κοινωνικό Προϋπολογισμό Δράσεων για το 2012, με μέτρα που θα έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο και γνώμονα την ευθύνη της για την εγγύηση της κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας.
Σημειώνεται ότι η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, είναι αρμόδιο συμβουλευτικό όργανο στον πρωθυπουργό, για θέματα προστασίας και προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Απαρτίζεται από 31 φορείς, μεταξύ των οποίων και η ΓΣΕΕ. Συμμετέχουν επίσης, εκπρόσωποι της διοίκησης, ειδικοί επιστήμονες, συνδικαλιστές, εκπρόσωποι κομμάτων, φορείς της κοινωνίας των πολιτών και ανεξάρτητες αρχές.

Ο δεινόσαυρος που ψυχορραγεί

 

 

 

 

 

 

i

 

1 Votes

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η μεταπολιτευτική «παράγκα» των μπετατζήδων, μεσαζόντων, εκδοτών και καναλαρχών, με πρόθυμους μπιστικούς την κρεμ ντε λα κρεμ της ανακυκλωμένης αριστεράντζας και πολιτικούς συνωστιζόμενους στους προθαλάμους τους, δημιούργησε κι έναν επικοινωνιακό δεινόσαυρο.

Έναν βραχίονα προπαγάνδας, χειραγώγησης, εκβιασμών και, καμιά φορά, ενημέρωσης. Δεκάδες μικρά και μεγάλα κανάλια, ραδιοφωνικοί σταθμοί, ων ουκ έστι αριθμός, εφημερίδες, πολιτικές και αθλητικές, περιοδικά κάθε είδους, πλημμύρισαν τις συχνότητες και τα περίπτερα.

Στην συντριπτική πλειοψηφία τους επί χρόνια παθητικά, με τραπεζικούς δανεισμούς οι οποίοι προκαλούν ζάλη, αν συγκρίνεις το ύψος τους με τις πραγματικές αξίες των επιχειρήσεων. Δάνεια που δόθηκαν με αμφίβολα τραπεζικά κριτήρια.

Το πώς επιβίωναν είναι ευεξήγητο κι απλό. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι προφανές πως μάλλον ξεπλενόταν χρήμα. Στις περισσότερες όμως, στο σύνολο της μπίζνας των εμφανών ή αφανών αφεντικών, το πράγμα ήταν κερδοφόρο.

Γιατί τα συγκεκριμένα ΜΜΕ με την παθητική ή ίσα βάρκα ίσα νερά οικονομική απόδοση τους, ήταν το μέσο για να εξασφαλίζονται οι πραγματικές δουλειές, που πάντα είχαν έναν και μόνον πελάτη. Το κράτος. Εσάς, εμάς όλους.

Η πολιτική τάξη στο ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας έπεσε στην ίδια την κουτοπόνηρη παγίδα που έστησε. Άφησε τους σταθμούς σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας, πιστεύοντας η εκάστοτε κυβέρνηση ότι έτσι θα μπορεί να έχει τους επιχειρηματίες πάντοτε με την δαμόκλειο σπάθη της άδειας να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους. Δεν είδαν μακριά, δεν υπολόγισαν την γιγάντωση της κοινωνικής και πολιτικής επιρροής των καναλιών.

Τα αφεντικά τους απέκτησαν ένα θανατηφόρο δημόσιο όπλο, που μπορούσε να δολοφονεί προσωπικότητες, να γελοιoποιεί σοβαρούς ανθρώπους και να αναδεικνύει πρόθυμους κι αδίστακτους φελλούς.

Αρκούσαν μερικές προσκλήσεις σε παράθυρα και στρογγυλά τραπέζια σε ώρες υψηλής τηλεθέασης κι έβλεπες σύντομα, κυριολεκτικά από το πουθενά, να μοστράρονται στην πρώτη γραμμή των δημοσκοπήσεων και των ψηφοδελτίων τενεκέδες ξεγάνωτοι, με βρώμικο μάτι κι εύκαμπτη μέση.

Αυτοί που αργότερα στην Βουλή και στο Υπουργικό Συμβούλιο, με προθυμία θα περνούσαν τις γραμμές, θα υπέγραφαν τις κατάλληλες προαποφασισμένες συμβάσεις και θα κάλυπταν ανεπιθύμητες αποκαλύψεις. Αυτοί που θα έδιναν, όταν χρειαζόταν, μάχες οπισθοφυλακής για τα πολύτιμα συμφέροντα της «παράγκας».

Παράλληλα, αυτός ο επικοινωνιακός Λόχος Ψυχολογικού Πολέμου, αναλάμβανε να προσφέρει κι άλλου είδους σέρβις στους πρόθυμους υπηρέτες των αρπακτικών του δημοσίου προϋπολογισμού.

Πολιτικά έκανε το άσπρο μαύρο. Μαζί με τους κατάλληλους δημοσκόπους, δημοκόπους κι «αναλυτές» η ενημέρωση περνούσε κι ακόμη περνάει μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των συμφερόντων της διαπλοκής.

Επί χρόνια μια μαζικής κλίμακας χειραγώγηση έδινε κι έπαιρνε και κάθε επικίνδυνος για το σύστημα στοχοποιούταν ή απλά αποκλειόταν στο περιθώριο.

Τώρα πια η περίοδος των παχέων αγελάδων τελείωσε.

Η επί δεκαετίες λεηλασία της χώρας και η κακοδιοίκηση, το άθροισμα των στρεβλώσεων που συγκροτούσαν τον δημόσιο βίο, οδήγησε την χώρα εδώ που την οδήγησε. Η μπίζνα πλέον είναι στο σύνολο της παθητική. Λεφτά δεν υπάρχουν και οι επικοινωνιακοί βραχίονες της διαπλοκής είναι πια ξεβράκωτοι στο χείλος του γκρεμού. Κάποιοι ήδη φούνταραν.

Στην πορεία δημιουργήθηκαν αυθάδεις πριμαντόνες, καθεστωτικά montblanc της τηλοψίας, κούφιοι διευθυντάδες όλο έπαρση. Με αμοιβές ιλιγγιώδεις, πρόκληση.

Πίσω τους όμως υπάρχει η στρατιά των αφανών. Μεροκαμιατάρηδες του ρεπορτάζ και της σύνταξης, τεχνικοί κι απλοί υπάλληλοι.

Κατά κύματα περνούν στην ανεργία ενός χώρου που ξεφουσκώνει, που έρχεται στα ίσα του μετά από μακρόχρονο πάρτυ αφύσικης γιγάντωσης με γυάλινα πόδια, που τώρα θρυμματίζονται. Αυτοί δεν είναι παρά τα θύματα άλλης μιας θεσμικής και κοινωνικής εκτροπής. Άνθρωποι στην συντριπτική πλειοψηφία τους τίμιοι. Δεν είχαν ποτέ την φιλοδοξία να υπηρετήσουν καμιά παρανομία, καμιά διαπλοκή.

Δεν μοιράστηκαν, οι περισσότεροι, καμιά ψευτογκλαμουριά, καμιά μίζα, κανένα «καπέλο» σε δημόσια έργα και προμήθειες. Είχαν απλά κανονισμένη την ζωή τους με την όποια αμοιβή τους, τις οικογένειες και τις υποχρεώσεις τους.

Περνούν τώρα στο περιθώριο χωρίς ορατή πιθανότητα επαναπρόσληψης σε έναν χώρο που απλά συρρικνώνεται κι όπου οι αμοιβές, για όσους παραμένουν, πετσοκόβονται χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τώρα κι αυτοί κατρακυλούν στο περιθώριο, μαζί με τους δημόσιους που χλεύαζαν οι πριμαντόνες τους και τους ιδιωτικούς που τρομοκρατούσαν οι πομπώδεις τίτλοι και τα τρέϊλερ. Άλλη μια απόδειξη της αληθινής ενότητας των προβλημάτων. Όλους μας αφορούν όλα.

Μέχρι πριν λίγο πολλοί νόμιζαν πως θα μείνουν απέξω. Πως θα βλέπουν το δρεπάνι να θερίζει τους άλλους κι αυτοί θ’ ανασαίνουν μ’ ανακούφιση. Οι ένοχοι όμως, οι λεηλάτες της χώρας και του μέλλοντος της, δεν έλαβαν πρόνοια για κανέναν. Μόνο για το τομάρι τους, στέλνοντας μέρος των λαφύρων του δημόσιου πλούτου σε καβάτζες στην Ελβετία και υπεράκτιες εταιρείες.

Αν φύγουν όμως δεν θα πάρουν μαζί κανέναν άλλο, μόνο την οικογένεια τους και το πολύ – πολύ και το σκύλο.

Όλους λοιπόν εμάς τους πολλούς, που εδώ γεννηθήκαμε κι εδώ θα ζήσουμε, θα μας ενώσει το πρόβλημα. Θα πρέπει εδώ, στην Πατρίδα, έχοντας πιάσει πάτο να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να επιβιώσουμε.

Κι αυτή η επιβίωση, για να έχει βάθος χρόνου και προοπτική, για να ξαναγίνει φυσιολογική ζωή κι όχι αγώνας στην ζούγκλα με τα θηρία, απαιτεί το ξεκαθάρισμα της παράγκας και κάθε κατεργάρης να κάτσει στον πάγκο του. Τιμωρία.

(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)

Δημόσιο και Αξιολόγηση των Δημοσίων Λειτουργών στην Αθήνα των Κλασικών Χρόνων(5ος-4ος αι. π.Χ)

 

 

 

 

 

 

i

 

Rate This

 

Είναι αρκετά ενδιαφέρον να ανατρέξουμε στην αρχαία ελληνική σοφία των Αθηναίων πολιτών για το πώς εκλάμβαναν τη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων και ποια ήταν η κοσμοθεωρία τους γι’ αυτό που ονομάζουμε κοινά. Με παράθεση χωρίων παρακάτω θα δούμε πώς αντιμετώπιζε η αρχαία ελληνική κοινωνία ζητήματα της επικαιρότητας , όπως η περίφημη αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και άλλες πτυχές γύρω από τη λειτουργία του δημόσιου φορέα. Τα παρακάτω αποσπάσματα πιθανόν να μας θυμίσουν παρούσες καταστάσεις της επικαιρότητας. Στην Αθήνα, όλοι όσοι διορίζονταν σε κάποιο αξίωμα έπρεπε να περάσουν από εξέταση (δοκιμασία) πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους, προκειμένου να ελεγχθεί αν ήταν κατάλληλοι για την ανάληψη του αξιώματος. Επιπρόσθετα, όφειλαν να υποβάλλουν οικονομικό απολογισμό (λόγος) και να περνούν από έναν γενικότερο έλεγχο της συμπεριφοράς τους (ευθύναι) με τη λήξη της θητείας τους. Προκειμένου να αποφεύγεται η προκατάληψη κατά τις διαδικασίες που έπονταν της αποχώρησης από κάποιο αξίωμα, θεσπίστηκε νόμος στη δεκαετία του 340 πΧ, σύμφωνα με τον οποίο δεν έπρεπε να επαινείται η συμπεριφορά ενός αξιωματούχου πριν από την ολοκλήρωση των προαναφερθέντων: ο Αισχίνης αντιτίθεται σε μια πρόταση να τιμηθεί ο Δημοσθένης, φέροντας ως επιχείρημα το γεγονός ότι εκείνον τον καιρό κατείχε ένα αξίωμα, για το οποίο ήταν υπόλογος. Ακολουθεί το χωρίο για την ευθύνη των αξιωματούχων : «Εγώ όμως στην επιχειρηματολογία αυτών των ανδρών θα βάλω μπροστά τον δικό σας νόμο, τον οποίο εσείς θεσπίσατε, με σκοπό να βάλετε ένα τέλος σε τέτοιου είδους προφάσεις. Στον νόμο ξεκάθαρα γράφεται ‘’τα αιρετά αξιώματα’’ –στον παραπάνω όρο εμπεριέχονται όλα τα αξιώματα- και καλούνται αξιώματα όλοι οι διορισμοί που κάνει ο λαός με ψηφοφορία ‘’συμπεριλαμβανομένων των επιστατών των δημοσίων έργων’’. Ο Δημοσθένης είναι τειχοποιός, επιστάτης δηλαδή ενός από τα σπουδαιότερα έργα. ‘’Και όλοι οι άνδρες που αναλαμβάνουν δημόσιο έργο για περισσότερες από τριάντα ημέρες έχουν δε και την προεδρία σε δικαστήρια’’, όλοι αυτοί οι επιστάτες των έργων είναι πρόεδροι σε δικαστήριο. Και τι ακριβώς τους διατάσσει ο νόμος να κάνουν; Όχι ‘’απλώς να υπηρετούν’’ αλλά ‘’να κατέχουν ένα αξίωμα, αφού υποβληθούν στη δοκιμασία ενώπιον του δικαστηρίου’’, μιας και ακόμη και οι εκλεγμένοι με κλήρο άρχοντες υποβάλλονται στη δοκιμασία και διαχειρίζονται τα κοινά, αφότου υποβληθούν σ’αυτήν. Και καταθέτουν τον λόγο τους μαζί με τον γραμματέα και οι λογισταί ( ελεγκτές της διαχείρισης), όπως ακριβώς ορίζεται και για τους άλλους αξιωματούχους(…)». (Αισχίνης, ııı. Κατά Κτησιφώντος, 14-15,20,20-22) Επόμενο χωρίο είναι για την λογοδοσία των αξιωματούχων και τη διαδικασία της καθώς επίσης και για τη διαδικασία των καταγγελιών που μπορούσαν να προβούν οι πολίτες μετά την λογοδοσία κάθε ενός αξιωματούχου, να ασκήσουν δηλαδή έλεγχο επί των λεγομένων των κατεχόντων δημοσία θέση : «Οι βουλευτές, επίσης ορίζουν με κλήρωση (από το δικό τους σώμα) ευθύνους ( αυτοί που διορθώνουν), έναν από κάθε φυλή, καθώς και δύο βοηθούς για καθένα από τους ευθύνους. Αυτοί οι άνδρες είναι υποχρεωμένοι να κάθονται τις ώρες που λειτουργεί η αγορά πλάι στο άγαλμα του ήρωα κάθε φυλής αν κάποιος επιθυμεί να κάνει καταγγελία, δημόσια ή ιδιωτική, εναντίον ενός αξιωματούχου που έχει λογοδοτήσει για τη διαχείριση των οικονομικών στο δικαστήριο, σε διάστημα τριάντα ημερών αφότου λογοδότησε, γράφει σε μια ασπρισμένη πινακίδα το όνομά του, το όνομα του διάδικου στον οποίο κατατίθεται η μήνυση και το αδίκημα για το οποίο τον κατηγορεί, προσθέτει όποιο ποσό νομίζει ότι πρέπει να καταβληθεί (είτε για οικονομική απώλεια είτε ως τιμωρία) και τη δίνει στον εύθυνο . Ο εύθυνος παίρνει την πινακίδα, τη διαβάζει και, αν αποφασίσει ότι υπάρχει υπόθεση στην οποία πρέπει να δοθούν εξηγήσεις, μεταβιβάζει τις ιδιωτικές κατηγορίες στους δικαστές του κάθε δήμου, οι οποίοι διατυπώνουν την τελική κρίση τους για την εν λόγω, ενώ ανακοινώνει τις δημόσιες κατηγορίες στους θεσμοθέτες. Οι θεσμοθέτες, όταν τους μεταβιβάσουν μια κατηγορία, θέτουν πάλι υπό δικαστική κρίση την υπόθεση αυτή των ευθύνων και οτιδήποτε αποφασίσουν οι δικαστές είναι τελεσίδικο»(Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, 48.iv-v) Η μεταρρύθμιση του Κλεισθένη το 508/7 καθιέρωσε την αρχή της ευρείας συμμετοχής των πολιτών στην διακυβέρνηση του κράτους. Μετά τον περιορισμό των αρμοδιοτήτων του Αρείου Πάγου από τον Εφιάλτη, το 462/1, η Αθήνα κατέστη ενσυνείδητα δημοκρατική και έγινε αντιληπτό, προκειμένου αυτοί να μετέχουν ενεργά, θα έπρεπε να παρέχεται στους φτωχούς πολίτες χρηματική αποζημίωση για τον χρόνο που αφιέρωναν στις υποθέσεις του κράτους. Έτσι, μεταξύ της δεκαετίας του 450 (για τους ενόρκους ) και της δεκαετίας του 390 (για τη συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου) εγκαινιάστηκε χρηματική αποζημίωση για πολλές πολιτικές υποχρεώσεις, τις οποίες το κράτος προέτρεπε τους πολίτες του να επιτελέσουν. Αρκετά ενδιαφέρουσα είναι λοιπόν η θεσπισμένη καταβολή μισθού σ’ αυτούς που συμμετέχουν στις δημόσιες υποθέσεις και ιδιαίτερα προς τους φτωχούς πολίτες για το χρόνο που αφιέρωναν στις υποθέσεις του Κράτους όπως την βλέπουμε στο παρακάτω απόσπασμα: «Ο Περικλής ήταν ο πρώτος άνδρας που όρισε την καταβολή μισθού για την υπηρεσία στα δικαστήρια ως πολιτικό μέτρο, για να αντισταθμίσει την γενναιοδωρία του Κίμωνα. Ο Κίμων ήταν τόσο πλούσιος, όσο ένας τύραννος• πλουσιοπάροχα εκτελούσε τις δημόσιες λειτουργίες (πρβλ. τα χωρία 227-231)˙ επιπλέον, συντηρούσε πολλούς από τους συνδημότες το, γιατί όποιος από τους Λιακάδες το επιθυμούσε μπορούσε να πηγαίνει καθημερινά σε αυτόν και να παίρνει τα αναγκαία για τη ζωή ˙ και όλη του η γη ήταν δίχως περίφραξη, έτσι ώστε όποιος το επιθυμούσε να απολαμβάνει τα φρούτα των δέντρων. Η περιουσία του Περικλή δεν ήταν αρκετή για τέτοιου είδους παροχές. Επομένως ο Δάμων, γιος του Δαμωνίδη από την Οία (ο οποίος φαίνεται ότι είναι ο επινοητής των περισσότερων μέτρων που έλαβε ο Περικλής και για αυτόν τον λόγο αργότερα εξοστρακίστηκε [πρβλ. τα χωρία 269-270], συμβούλεψε τον Περικλή, εφόσον δεν διέθετε την απαιτούμενη ιδιωτική περιουσία, να δώσει στον λαό τη δυνατότητα να έχει δική του περιουσία (είναι σωστό να πούμε ότι η ηγεσία του νέου τύπου δημοκρατίας ήταν αντίθετη με την ιδέα της αριστοκρατικής πατρωνείας, όπως την εφάρμοσε ο Κίμων)˙ και έτσι λοιπόν επινόησε την πληρωμή των δικαστών».(Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, 27. Iii-iv) Παρατηρούμε λοιπόν με αυτές τις λίγες παραθέσεις, μέσα από έναν πλούτο των αρχαίων κειμένων, αναφορικά με τη διοίκηση της πόλης, πως ανεξαρτήτως της όποιας κριτικής για το πολίτευμα της Αθήνας των κλασσικών χρόνων ένα είναι σίγουρο : Προσπάθησαν και σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν την θέσπιση και εφαρμογή κανόνων αδιάβλητων αναφορικά με την διαχείριση της κανονιστικής εξουσίας της πόλης – κράτους. Προχώρησαν από τον απλό διαχωρισμό δημοκρατίας με ολιγαρχία, στον εμπλουτισμό και στην διάνθιση του δημοκρατικού πολιτεύματος θεσπίζοντας με βάση αξιοκρατικές αρχές τις δομές εκείνες όπου διασφαλιζόταν η λιγότερη δυνατή εκτροπή και αυθαιρεσία των δημοσίων λειτουργών.