Η προσφορά του Αρχηγού Πεζικού Ευστάθιου Λιώση στην Μάχη του Άργους Ορεστικού

Ελάχιστοι γνωρίζουν πλέον πως η Μάχη του Άργους Ορεστικού ήταν από τις πλέον σημαντικές μάχες...Ελαχιστότεροι γνωρίζουν την συνεισφορά της XIII ΜΠ (Με­ραρ­χί­α Αρχι­πε­λά­γους), με Διοι­κη­τή τον Υ­πτγο Μου­τού­ση Σ. και Αρχηγό Πεζικού τον τότε Συταγματάρχη και μετέπειτα Στρατηγό Ευστάθιο Λιώση.

Βρι­σκό­μα­στε στην ι­στο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο ό­που οι Γερ­μα­νοί έ­χουν ει­σβάλ­λει στην Ελ­λά­δα, με­τά την α­νι­κα­νό­τη­τα των Ι­τα­λών να προ­χω­ρή­σουν. Τα ο­χυ­ρά έ­χουν πέ­σει και η Θεσ­σα­λο­νί­κη έ­χει κα­τα­λη­φθεί. Οι Ελ­λη­νι­κές δυ­νά­μεις, σε δι­μέ­τω­πο πλέ­ον α­γώ­να α­μύ­νονται α­πελ­πι­σμέ­να, ε­νώ οι Γερ­μα­νοί κι­νού­νται για να α­να­κόψουν τα δύ­ο Ελ­λη­νι­κά τμή­μα­τα Στρα­τιάς του Αλ­βα­νι­κού μετώ­που, δη­λα­δή του ΤΣ Η­πεί­ρου, με Διοι­κητή τον Α­ντγο Πι­τσί­κα Ιω­άν­νη, και του ΤΣ Δυ­τι­κής Μα­κε­δο­νίας, με Διοι­κη­τή τον Α­ντγο Τσο­λά­κο­γλου.

Με­τά τη μά­χη της Κλει­σού­ρας και της δια­λύ­σε­ως των ε­κεί Μο­νά­δων της XX Με­ραρ­χί­ας, οι Γερ­μα­νοί έ­χουν πλέ­ον ε­λευ­θέ­ρα την ο­δό προς Κα­στο­ριά και τα νώ­τα τους δε­ξιά του Ελ­λη­νι­κού Στρα­τού στην Αλ­βα­νί­α (Γ΄ ΣΣ). Για τους λό­γους αυ­τούς, δια­τά­χθη­κε η XIII ΜΠ (Με­ραρ­χί­α Αρχι­πε­λά­γους), με Διοι­κη­τή τον Υ­πτγο Μου­τού­ση Σ., να κα­λύ­ψει τη σύ­μπτυξη των λοι­πών δυ­νά­με­ων του ΓΣ Δυ­τι­κής Μα­κε­δο­νί­ας προς Γρε­βε­νά μέ­χρι το βρά­δυ της 15ης Α­πρι­λί­ου. Το 1/23 ΤΠ βρί­σκε­ται στην πε­ριο­χή Ε­πι­σκο­πής Ο­χρί­δας ε­γκα­τε­στη­μέ­νο α­μυ­ντι­κά ε­πί των Σερ­βι­κών συ­νό­ρων, ασχο­λού­με­νο με ορ­γά­νω­ση ε­δά­φους.

ΙΕ­ΡΑΡ­ΧΙΑ ΧΙ­Ι­Ι ΜΠ ΚΑ­ΤΑ ΤΗ ΜΑ­ΧΗ

1. Διοι­κη­τής: Υ­πτγος Μου­τού­σης.

2. Αρ­χη­γός Πε­ζι­κού: Σχης Λιώ­σης Ευ­στά­θιος.

3. Ε­πι­τε­λάρ­χης: Αν­χης Α­να­γνω­στό­που­λος Σω­τή­ριος.

4. Διοι­κη­τής 23ου ΣΠ (Χί­ου): Σχης (ΠΖ) Μπάρ­μπα­κος Α­ρι­στο­τέ­λης.

5. Υ­πο­διοι­κη­τής 23ου ΣΠ (Χί­ου): Αν­χης Πα­πα­δά­κης Γε­ώρ­γιος.

2. ΜΕ­ΤΑ­ΚΙ­ΝΗ­ΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΑΓ­ΜΑ­ΤΟΣ

Το α­πό­γευ­μα της 13ης Α­πρι­λί­ου 1941, το Τάγ­μα με­τα­σταθμεύ­ει στο αλ­βα­νι­κό χω­ριό Τρεν, τα δε με­τα­γω­γι­κά μά­χης και ο 2ος Λό­χος στην κω­μό­πο­λη Βι­γλί­τσα, ό­που και ο σταθ­μός διοι­κή­σε­ως της Με­ραρ­χί­ας. Στις 14 Α­πρι­λί­ου 1941, ώ­ρα 13.30 μ.μ., δια­τά­ζε­ται και το υ­πό­λοι­πο Τάγ­μα να κι­νη­θεί προς Βι­γλί­τσα, ο δε Διοι­κη­τής του, Τχης (ΠΖ) Δή­μου Δη­μή­τριος, προ­πο­ρεύ­ε­ται προς λή­ψη δια­τα­γών. 

3. ΔΙΑ­ΤΑ­ΓΗ ΤΗΣ ΜΕ­ΡΑΡ­ΧΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΑΓ­ΜΑ 

Την ί­δια η­μέ­ρα, ώ­ρα 15.00 μ.μ., δί­δε­ται δια­τα­γή α­πό τον ε­πι­τε­λή Λο­χα­γό Δα­μια­νά­κο, η ο­ποί­α α­να­φέ­ρει: «Τάγ­μα σας επι­βι­βα­σθεί με­τά μη­χα­νη­μά­των πυ­ρός και πυ­ρο­μα­χι­κών και ά­νευ κτη­νών ε­πί αυτο­κι­νή­των. Κί­νη­ση προς Κα­στο­ριάν - Κο­ρησ­σόν -Βα­σι­λειά­δα, ό­που τί­θε­σθε υ­πό δια­τα­γάς 21ης τα­ξιαρ­χί­ας. Τα κτή­νη θα α­κο­λου­θή­σουν ο­δι­κώς δια συ­ντό­νου πο­ρεί­ας υ­πό τας δια­τα­γάς α­ξιω­μα­τι­κού. Φά­λαγ­ξ ο­δη­γη­θεί υ­πό Λοχα­γού ε­πι­τε­λή Δα­μια­νά­κου. Ο Μέ­ραρ­χος».

Το Τάγ­μα, λό­γω υ­περ­κο­πώ­σε­ως των αν­δρών, με­τά α­πό σύ­ντο­νη πο­ρεί­α 60 χλμ. που δι­ή­νυ­σαν σε 15 ώ­ρες την προ­η­γου­μέ­νη, φθά­νουν στη Βι­γλί­τσα, ώ­ρα 15.30 μ.μ., ό­που δια­νέ­μο­νται οι ε­φε­δρι­κές τρο­φές στους άν­δρες. Εν α­να­μο­νή των α­παι­τού­με­νων ο­χη­μά­των, έ­γι­νε προ­πα­ρα­σκευ­ή α­πό τους α­ξιω­μα­τι­κούς για την ε­πι­βί­βα­ση σε α­νο­μοιό­μορ­φα χω­ρη­τι­κό­τη­τας ο­χή­μα­τα.

Στις 16.30 μ.μ. κα­τέ­φθα­σαν τα πρώ­τα ο­χή­μα­τα, τα ο­ποί­α ε­παρ­κού­σαν μό­νο για δύ­ο Λό­χους και υ­πήρ­ξε προ­βλη­μα­τι­σμός για τη φόρ­τω­ση του Τάγ­μα­τος. Η Με­ραρ­χί­α κα­τό­πιν α­να­φο­ράς του Τάγ­μα­τος, διέ­τα­ξε να φορ­τω­θούν δύ­ο Λό­χοι και η Πυ­ροβο­λαρ­χί­α, οι δε λοι­ποί να κι­νη­θούν δια συ­ντό­νου πο­ρεί­ας. Κα­τά τη διάρ­κεια της ε­πι­βι­βά­σε­ως και ε­νώ λαμ­βά­νο­νταν μέ­τρα α­σφα­λεί­ας, για α­πο­φυ­γή α­πω­λειών α­πό τυ­χόν ε­πί­θε­ση της ε­χθρι­κής α­ε­ρο­πο­ρί­ας, κα­τέ­φθα­σαν και τα υ­πό­λοι­πα ο­χή­μα­τα, ώ­στε στις 18.15μ.μ. να έ­χει ο­λο­κλη­ρω­θεί η φόρ­τω­ση και να δια­τα­χθεί η κί­νη­ση.

4. ΔΙΑ­ΤΑ­ΓΗ Ε­ΓΚΑ­ΤΑ­ΣΤΑ­ΣΕ­ΩΣ ΤΟΥ ΤΑΓ­ΜΑ­ΤΟΣ

Κα­τά την κί­νη­ση του Τάγ­μα­τος, δί­δε­ται καθ’ ο­δόν α­πό Αν­θυ­πα­σπι­στή ση­μειω­μα­τι­κή δια­τα­γή του Στρα­τη­γού Τσο­λά­κογλου (Διοι­κη­τή ΤΣΔΜ), η ο­ποί­α α­να­φέ­ρει: «Τάγ­μα πα­ρά κα­στο­ριάν να α­χθή προς Κρε­πε­νήν ί­να φρά­ξη την α­πό Κλει­σού­ραν προς Κα­στο­ριάν ο­δόν. Ο­δη­γί­ας θα δώ­ση ο Τχης κ. Λε­λού­δας. Δκτης ΤΣΔΜ Τσο­λά­κο­γλου». Πλην ό­μως ο Τχης Λε­λού­δας δε θα βρε­θεί για να δώ­σει ο­δη­γί­ες. Η δε κί­νη­ση της φά­λαγ­γας των ο­χη­μάτων του Τάγ­μα­τος, ε­πι­βρα­δύ­νε­ται ση­μα­ντι­κά, α­πό προ­πο­ρευό­με­να βρα­δυ­πο­ρούντα ο­χή­μα­τα που με­τα­φέ­ρουν βα­ρύ πυ­ρο­βο­λι­κό. Στις 19.30 η φά­λαγ­γα φθά­νει στο χω­ρί­ο Με­σο­ποτα­μί­α, ό­που πα­ρα­τη­ρεί­ται πα­νι­κό­βλη­τη κί­νη­ση ο­δη­γών αυ­το­κι­νή­των, που ε­γκα­τα­λεί­πουν τα αυ­το­κί­νη­τα στην πλα­τεί­α του χω­ριού και τρέ­πο­νται σε φυ­γή, κα­θώς και θο­ρυ­βώ­δης κί­νη­ση των χω­ρι­κών.

Ο Διοι­κη­τής πλη­ρο­φο­ρεί­ται ό­τι η γέ­φυ­ρα ε­πί της ο­δού Κα­στο­ριάς α­να­τι­νά­χθη­κε α­πό φί­λια τμή­μα­τα και ό­τι οι Γερ­μα­νοί πλη­σιά­ζουν, ο δε Εφ. Αν­θλγος Μυρ­σιά­δης του 1ου Λό­χου α­νέ­φε­ρε ό­τι πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε α­πό τους ο­δη­γούς που τρέ­πο­νταν σε φυ­γή, ό­τι οι Γερ­μα­νοί εί­χαν μπει στην Κα­στο­ριά. Ε­πει­δή ό­μως οι πλη­ροφο­ρί­ες ή­ταν συ­γκε­χυ­μέ­νες, προ­ερ­χό­με­νες α­πό πα­νι­κό­βλη­τους στρα­τιώ­τες, ο Διοι­κη­τής διέ­τα­ξε τη συ­νέ­χι­ση της πο­ρεί­ας της φά­λαγ­γας προς Κα­στο­ριά.

Στη δια­σταύ­ρω­ση Κα­στο­ριά - Άρ­γος Ο­ρε­στι­κόν η φά­λαγ­γα α­κι­νη­το­ποιεί­ται, λό­γω φρά­ξε­ώς της α­πό σταθ­μευ­μέ­να ο­χή­μα­τα Βαρέ­ως Πυ­ρο­βο­λι­κού. Στην πε­ριο­χή, ό­πως εί­πε και ο Λο­χα­γός Δα­μια­νά­κος, έ­πρεπε να βρι­σκό­ταν ο ε­πι­τε­λής Τχης Λα­σχα­ρί­δης Κων/νος που θα προ­σα­να­τό­λι­ζε το Τάγ­μα. Ο Διοι­κη­τής τον α­να­ζή­τη­σε και τον βρή­κε ε­πι­βαί­νο­ντα ε­πί πο­λυ­τελούς αυ­το­κι­νή­του, αλ­λά δή­λω­σε ό­τι δεν εί­χε κα­μί­α ε­ντο­λή και ό­τι αρ­μό­διος ήταν ο Αν­χης Πα­να­γό­που­λος, ο ο­ποί­ος βρί­σκε­ται ε­πί της ο­δού προς Κα­στο­ριά.

Ο ί­διος ε­πι­τε­λής πλη­ρο­φό­ρη­σε το Τάγ­μα ό­τι οι Γερ­μα­νοί φαί­νε­ται να φτά­σα­νε στην Κα­στο­ριά και ό­τι η γέ­φυ­ρα έ­χει α­να­τι­να­χθεί, το δε Άρ­γος Ο­ρε­στι­κόν είναι αμ­φί­βο­λο αν κα­τέ­χε­ται α­πό τις η­μέ­τε­ρες δυ­νά­μεις. Με­τά α­πό πολ­λές προ­σπά­θειες δι­ήλ­θε η φάλαγ­γα α­πό τη δια­σταύ­ρω­ση και προ­χώ­ρη­σε προς Κα­στο­ριά, με έ­να α­τύ­χη­μα ό­μως ε­νός αυ­το­κι­νή­του, που στην προ­σπά­θεια της υ­περ­βά­σε­ως των σταθ­μευ­μέ­νων ο­χη­μά­των, α­νε­τρά­πη, τραυ­μα­τί­ζο­ντας ε­λα­φρά τους στρα­τιώ­τες που με­τέ­φε­ρε, προ­κα­λώ­ντας α­κό­μα μί­α κα­θυ­στέ­ρη­ση.

Το Τάγ­μα προ­σεγ­γί­ζο­ντας την πό­λη συ­νάντη­σε το Λό­χο Βα­ρέ­ων Πο­λυ­βό­λων «Πό­γρα­δετ­ς», ταγ­μέ­νων ε­πί της ο­δού για α­ντιαρ­μα­τι­κή βο­λή. Α­να­ζη­τη­θείς ο Αν­χης Πα­να­γό­που­λος για να δώ­σει ε­ντο­λές, δεν α­νευ­ρέ­θη­κε. Η 21η Τα­ξιαρ­χί­α στην ο­ποί­α το Τάγ­μα δι­δό­ταν υ­πό διοί­κη­ση, δεν υ­πήρ­χε στην πε­ριο­χή αυ­τή, την δε πό­λη της Κα­στοριάς εί­χαν προ­σεγ­γί­σει οι Γερ­μα­νοί. Ε­πει­δή με­τά απ’ αυ­τά κα­νείς δε βρέ­θη­κε να προ­σα­να­το­λί­σει το Τάγ­μα με την δη­μιουρ­γη­θεί­σα κα­τά­στα­ση, ο Διοι­κη­τής του κα­τέ­λα­βε τα υ­ψώ­μα­τα του ΝΔ τμή­μα­τος της λί­μνης προς την κα­τεύ­θυν­ση Άρ­γους Ο­ρε­στι­κού, σε σύν­δε­σμο με το Λό­χο Βα­ρέ­ων Πο­λυ­βό­λων.

Και ε­νώ γί­νο­νταν α­να­γνω­ρί­σεις α­πό τους α­ξιω­ματι­κούς για την ε­γκα­τά­στα­ση, εμ­φα­νί­σθη­κε ο ε­πι­τε­λής Τχης Λα­σχα­ρί­δης, ο ο­ποί­ος συμ­φώ­νη­σε με την α­πό­φα­ση του διοι­κη­τού του Τάγ­μα­τος, αλ­λά δεν μπο­ρούσε υ­πεύ­θυ­να να εκ­φέ­ρει γνώ­μη. Ο δε Λο­χα­γός Δα­μια­νά­κος α­πο­μα­κρύν­θη­κε α­πό το Τάγ­μα αυ­το­βού­λως χω­ρίς να το πλη­ρο­φο­ρή­σει. Ε­κεί­νη τη στιγ­μή εμ­φα­νί­σθηκε ο Διοι­κη­τής της Με­ραρ­χί­ας ο ο­ποί­ος διέ­τα­ξε την α­μυ­ντι­κή ε­γκα­τά­στα­ση του Τάγ­μα­τος. 

5. ΔΙΑ­ΤΑ­ΞΗ ΤΑΓ­ΜΑ­ΤΟΣ 

Σύμ­φω­να με τη δια­τα­γή του Με­ράρ­χου, το Τάγ­μα να ε­γκα­τα­στα­θεί α­μυ­ντι­κά επί των υ­ψω­μά­των νο­τί­ως χω­ριού Δυ­σπη­λαί­ου, με σύν­δε­σμο το Λό­χο Βα­ρέ­ων Πολυ­βό­λων Μα­νω­λέ­σου, ε­πί της ο­δού Άρ­γους Ο­ρε­στι­κού – Κλει­σού­ρας, λαμ­βά­νο­ντας το βρά­δυ της 14ης (ξη­μέ­ρω­μα 15ης) Α­πρι­λί­ου την πα­ρα­κά­τω διά­τα­ξη:

-2ος Λό­χος (Λγος Το­πά­ζης) ΒΔ α­ρι­στε­ρά της ο­δού Άρ­γους Ο­ρε­στι­κού – Κλει­σού­ρας και σε σύν­δε­σμο με το Λό­χο Βα­ρέ­ων Πο­λυ­βό­λων Μα­νω­λέ­σου.

-3ος Λό­χος (Εφ. Υ­πλγος Μί­τα­λας) συ­νέ­χεια α­ρι­στε­ρά του 2ου Λό­χου ε­πί του υψ. Δυ­σπη­λαί­ου.

-1ος Λό­χος (Εφ. Λγος Τσα­δής) α­ρι­στε­ρά του 3ου Λό­χου ε­πί των ι­δί­ων υ­ψω­μά­των.

- Λό­χος Πο­λυ­βό­λων: 3 ο­μά­δες ε­πί με­τώ­που 2ου Λό­χου.

2 ο­μά­δες ε­πί με­τώ­που 3ου Λό­χου.

4 ο­μά­δες ε­πί με­τώ­που 1ου Λό­χου.

6. Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΗ ΤΑΓ­ΜΑ­ΤΟΣ

Ά­μυ­να ε­πί τό­που, προς πα­ρε­μπό­δι­ση της προ­χω­ρή­σε­ως του ε­χθρού πά­ση θυ­σί­α, εί­τε δια της νό­τιας της λί­μνης α­μα­ξι­τής ο­δού προς Κα­στο­ριάν, εί­τε δια του με­τώ­που του Τάγ­μα­τος προς το Άρ­γος Ο­ρε­στι­κόν. Στις συ­ντο­νι­στι­κές ο­δη­γί­ες του Διοι­κη­τού, συ­στή­θη­κε, ό­πως οι Λο­χα­γοί λά­βουν τα μέ­τρα τους στο ε­σω­τε­ρι­κό των το­πο­θε­σιών τους, με ει­δι­κές πε­ρι­πόλους.

7. Ε­ΝΑΡ­ΞΗ ΜΑ­ΧΗΣ

Την 15η Α­πρι­λί­ου 1941 και πε­ρί ώ­ρα 05.15 προ­σέγ­γι­σαν την το­πο­θε­σί­α μοτο­σι­κλε­τι­στές του ε­χθρού και άρ­χι­σε η μά­χη με ε­κτό­ξευ­ση ε­ντό­νων πυ­ρών πολυ­βό­λων και α­πό τους δύ­ο α­ντι­πά­λους, στο βά­θος δε α­κού­γε­ται συ­νε­χής βόμ­βος κι­νού­με­νης μη­χα­νο­κί­νη­της φά­λαγ­γας του ε­χθρού. Την έ­κτη πρω­ι­νή, ο­μά­δα τριών ε­λα­φρών ε­χθρι­κών αρ­μά­των, πλη­σί­α­σε δί­πλα στους μο­το­σι­κλε­τι­στές τους και άρ­χι­σε να βάλ­λει με πο­λυ­βό­λα, ε­νώ σε ι­κα­νή α­πό­στα­ση α­κο­λου­θούν τμήμα­τα Πε­ζι­κού, ε­πι­βαι­νό­ντων ε­πί αυ­το­κι­νή­των. Συ­νο­λι­κά α­να­γνω­ρί­σθη­καν 17 ελα­φρά άρ­μα­τα και 10 αυ­το­κί­νη­τα, ε­νώ ε­χθρι­κό Βα­ρύ Πυ­ρο­βο­λι­κό βάλ­λει κα­τά της α­μα­ξω­τής ο­δού προς το Άρ­γος Ο­ρε­στι­κόν.

Στις 09.30 π.μ., πα­ρα­τη­ρη­τής του Τάγ­μα­τος α­να­φέ­ρει: «Ο ε­χθρός φαί­νεται κα­θη­λω­θείς. Το φί­λιον Πυ­ρο­βο­λι­κό βάλ­λει δε­ξιά και α­ρι­στε­ρά της ο­δού. Οβί­δες φι­λί­ου Πυ­ρο­βο­λι­κού πλη­σί­ον δύ­ο αυ­το­κι­νή­των. Ο ε­χθρός βάλ­λει εις το δε­ξιόν του το­μέ­ως. Μο­το­σι­κλε­τι­στές τι­νές κι­νού­με­νοι ε­πί της ο­δού ο­πι­σθοδρό­μη­σαν». Στις 10.30 π.μ. ο ε­χθρός βομ­βαρ­δί­ζει σφο­δρά το δε­ξιό του Τάγ­μα­τος και ει­δι­κά το μέ­τω­πο του 3ου Λό­χου, ό­που ή­ταν και το πα­ρα­τη­ρητή­ριο της Πυ­ρο­βο­λαρ­χί­ας Τού­σα. Οι α­πώ­λειες του βομ­βαρ­δι­σμού ή­ταν 10 τραυ­μα­τί­ες, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι βα­ριά και 3 νε­κροί.

Η με­τα­φο­ρά κα­θώς και η πε­ρι­συλ­λο­γή των τραυ­μα­τιών εί­ναι δυ­σχερής για­τί δεν υ­πάρ­χει κε­κα­λυμ­μέ­νο δρο­μο­λό­γιο, μια και το έ­δα­φος εί­ναι βρα­χώ­δες, α­νώ­μα­λο και δεν μπο­ρεί να γί­νει κα­τά­δει­ξη των τραυ­μα­τιών α­πό τους άλ­λους μα­χη­τές, ό­λες δε οι κι­νή­σεις εί­ναι ο­ρα­τές α­πό τον ε­χθρό. Κα­θώς συ­νε­χι­ζό­ταν α­διά­κο­πα η μά­χη, ο ε­χθρός αύ­ξη­σε τους ρυθ­μούς των πυρών του, ει­δι­κά του Πυ­ρο­βο­λι­κού καθ’ ό­λον το μέ­τω­πο του Τάγ­μα­τος. Ό­λοι οι άνδρες του Τάγ­μα­τος μά­χο­νταν υ­πό τις χει­ρό­τε­ρες συν­θή­κες, για­τί λό­γω θέ­σεως ή­ταν κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι σε α­κι­νη­σί­α και λό­γω του πε­τρώ­δους τους ε­δά­φους ήταν α­δύ­να­τη η εκ­σκα­φή ο­ρυγ­μά­των.

Για τον τε­λευ­ταί­ο δε λό­γο, τα βλή­μα­τα των ε­χθρι­κών ο­βί­δων πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νταν με θραύ­σμα­τα λί­θων και ο α­ριθ­μός των τραυ­μα­τιών αυ­ξα­νό­ταν δυ­σα­νά­λο­γα. Πε­ρί­που στις 11.30 π.μ. πα­ρα­τη­ρή­θη­κε ά­τα­κτος ο­πι­σθο­δρό­μη­ση Τμη­μά­των της Ομά­δος Α­να­γνω­ρί­σε­ως της ΧΙ­Ι­Ι με­ραρ­χί­ας, που μα­χό­ταν δε­ξιά του Τάγ­μα­τος, προ­κα­λώ­ντας α­νη­συ­χί­α στους α­ξιω­μα­τι­κούς του Τάγ­μα­τος, τους ο­ποί­ους και ενθάρ­ρυ­νε ο Διοι­κη­τής.

Τη με­σημ­βρί­α, το Τάγ­μα δέ­χε­ται δια­δο­χι­κούς συ­στη­μα­τι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς σε ό­λο το μέ­τω­πο και το βά­θος του. Τρί­α ε­χθρι­κά άρ­μα­τα προ­σεγ­γί­ζουν την πα­ρυ­φή του χω­ρί­ου Δυ­σπη­λαί­ου, ε­νώ τμή­μα­τα Πε­ζι­κού προ­σπα­θούν να προ­σεγ­γί­σουν με άλ­μα­τα. Προ της κα­τα­στά­σε­ως αυ­τής, ο Διοι­κη­τής δια­τά­ζει τον Αν­θλγο Νι­κη­φο­ρά­κη ν’ α­να­φέ­ρει στη Διοί­κη­ση την κα­τά­στα­ση α­πό το μο­να­δι­κό τηλέ­φω­νο που βρί­σκε­ται στο Λό­χο Πο­λυ­βό­λων Μα­νω­λέ­σου. Η με­τά­δο­ση αυ­τή γί­νεται ό­μως δια ζώ­σης για­τί ή­ταν α­δύ­να­τη η προ­σέγ­γι­ση, λό­γω των ε­χθρι­κών πυ­ρών. Η α­πά­ντη­ση του Μα­νω­λέ­σου ή­ταν ό­τι και αυ­τός εί­χε ε­νη­με­ρώ­σει τη Διοί­κηση και ό­τι του α­πά­ντη­σαν ό­τι α­να­μέ­νο­νται ε­νι­σχύ­σεις. Ο Λό­χος του δε, έ­χει εξα­ντλή­σει τα πυ­ρο­μα­χι­κά του και η ο­μά­δα α­να­γνω­ρί­σε­ως της Με­ραρ­χί­ας έ­χει σχε­δόν ε­ξου­δε­τε­ρω­θεί.

Το χω­ριό Α­μπε­λό­κη­ποι έ­χει πέ­σει στα χέ­ρια του ε­χθρού. Πε­ρί τις 14.45 μ.μ. ο 2ος Λό­χος α­να­φέ­ρει στο Διοι­κη­τή τα ε­ξής: «Α­να­φέ­ρω ό­τι ο­λό­κλη­ρος η το­πο­θε­σί­α του στη­ρίγ­μα­τός μου βάλ­λε­ται σφο­δρώς - Ε­δη­μιουρ­γή­θη με­γά­λη συ­γκέ­ντρω­σις τμημά­των. Αι μέ­χρις ώ­ρας α­πώ­λειες δι­καιο­λο­γούν σχε­τι­κήν με­τα­βο­λήν θέ­σε­ως – Υ­πάρ­χουν 2 νε­κροί και τραυ­μα­τί­ες 10 – Ε­χθρός α­πει­λεί πλευ­ράν δε­ξιού θέσε­ως μας, κι­νεί­ται διαρ­κώς ή­δη ευ­ρι­σκό­με­νος εις α­πό­στα­σιν 1.500 μέ­τρων. Δια­τάξα­τε πα­ρα­κα­λώ εν α­νά­γκη τι δέ­ον πρά­ξω­μεν α­πει­λού­με­νοι συγ­χρό­νως δι’ αρμά­των ευ­ρι­σκο­μέ­νων προ με­τώ­που μας. Πα­ρα­κα­λώ ε­νι­σχύ­σα­τε με δια δύ­ο του­λάχι­στον τραυ­μα­τιο­φο­ρέ­ων».

Οι τραυ­μα­τί­ες και νε­κροί του Τάγ­μα­τος μέ­χρι την ώ­ρα ε­κεί­νη α­νέρ­χο­νται σε 84. Εν τω με­τα­ξύ, α­φί­χθη ο­ρει­βα­τι­κή Πυ­ρο­βο­λαρ­χί­α η ο­ποί­α προ­σπά­θη­σε να εγκα­τα­στή­σει τα πυ­ρο­βό­λα της στον το­μέ­α του 3ου Λόχου και εγ­γύς της κο­ρυ­φο­γραμ­μής, ε­πι­πλέ­ον ε­γκα­τα­στά­θη­κε Ί­λη Ιπ­πι­κού στο δε­ξιό του Τάγ­μα­τος. Η Πυ­ρο­βο­λαρ­χί­α κα­τόρ­θω­σε να τά­ξει μό­νο δύ­ο πυ­ρο­βό­λα βάλ­λο­ντα μό­νο δύ­ο βλή­μα­τα για­τί ε­ξου­δε­τε­ρώ­θη­κε α­πό κα­ται­γι­στι­κά πυ­ρά του ε­χθρι­κού Πυ­ροβο­λι­κού.

Ο υ­πό­λοι­πος σχη­μα­τι­σμός αυ­τής α­πό σαγ­μα­το­φό­ρα κτή­νη και προ­σω­πικό, που βρί­σκο­νταν σε θέ­ση α­να­μο­νής πί­σω α­πό τα υ­ψώ­μα­τα των θέ­σε­ων του Τάγμα­τος, δια­σκορ­πί­στη­κε και ε­ξου­δε­τε­ρώ­θη­κε α­πό το ε­χθρι­κό Πυ­ρο­βο­λι­κό. Κα­τά τις α­πο­γευ­μα­τι­νές ώ­ρες ο ε­χθρός πα­ρά το εύ­στο­χο πυρ του φι­λί­ου Πυρο­βο­λι­κού, α­πό το ο­ποί­ο κα­τα­στρά­φη­καν δύ­ο αυ­το­κί­νη­τα, προ­ώ­θη­σε με ε­λιγ­μούς το Πε­ζι­κό και τα ο­χή­μα­τα της μη­χα­νο­κι­νή­του φά­λαγ­γάς του, στις γραμ­μές του Τάγ­μα­τος και ό­σο περ­νού­σε η ώ­ρα η σφο­δρό­τη­τα πυ­ρών Πε­ζι­κού και Πυ­ρο­βολι­κού αύ­ξα­νε, η δε ε­μπλο­κή της μά­χης κο­ρυ­φω­νό­ταν.

Στις 15:00 ο βομ­βαρ­δι­σμός του ε­χθρι­κού Πυ­ρο­βο­λι­κού εί­ναι σφο­δρός και α­διάκο­πος, βάλ­λων βλή­μα­τα κρου­σι­φλε­γών και ε­γκαι­ρο­φλε­γών κα­τά του με­τώ­που του Τάγ­μα­τος. Εν τω με­τα­ξύ, πα­ρά τα λη­φθέ­ντα μέ­τρα των Λό­χων, πα­ρα­τη­ρή­θη­κε διαρ­ρο­ή αν­δρών προς το ε­σω­τε­ρι­κό του με­τώ­που.

Στις 15.30 ο Διοι­κη­τής του Τάγ­μα­τος βρί­σκει το Διοι­κη­τή του 3ου Λό­χου να ε­πι­πλήτ­τει τους ά­ντρες του δια της φρά­σε­ως «ά­ναν­δροι για­τί άλ­λοι πα­ρα­δί­δε­στε και άλ­λοι φεύ­γε­τε κ.λπ.» και, α­πει­λώ­ντας τους δια του πε­ρι­στρό­φου του ό­πως ε­πα­νέλ­θουν στις θέ­σεις τους, πυ­ρο­βό­λη­σε και τραυ­μά­τι­σε δύ­ο φυ­γά­δες. Μπρο­στά στην πα­ρου­σια­ζό­με­νη κα­τά­στα­ση, ο Διοι­κη­τής ζή­τη­σε α­πό τους Λόχους, να α­να­φέ­ρουν εγ­γρά­φως για την κα­τά­στα­ση που βρί­σκο­νται ε­κεί­νη τη στιγ­μή, κα­θώς και το ε­πί­πε­δο του η­θι­κού των αν­δρών τους.

Στις 15:45 ο 2ος Λό­χος α­να­φέ­ρει: «Α­να­φέ­ρω ό­τι ο Αν­θλγος Σου­μπα­σά­κος α­να­φέ­ρει άν­δρες 3ου Λό­χου πα­ρε­δό­θη­σαν - Η­μέ­τε­ροι δυ­σκό­λως ή­δη κρατού­νται - Δια­τά­ξα­τε». Ο σύν­δε­σμος του 3ου Λό­χου δεν ε­πα­νήλ­θε. Ο 1ος Λό­χος α­νέ­φε­ρε ό­τι ση­μειώ­θη­κε διαρ­ρο­ή αν­δρών, ότι ο συ­νε­χής βομ­βαρ­δι­σμός, οι πολ­λές α­πώ­λειες και η πα­ρά­δο­ση ο­πλι­τών άλ­λων Λό­χων ε­πέ­δρα­σε ε­πι­κιν­δύ­νως ε­πί του η­θι­κού των αν­δρών. Ο Λό­χος Πο­λυ­βόλων α­νέ­φε­ρε ό­τι πα­ρά τα γε­γο­νό­τα των λοι­πών Λό­χων, το η­θι­κό των αν­δρών δεν υπέ­στη σο­βα­ρό κλο­νι­σμό, πλην ό­μως δύ­ο ο­μά­δες ε­ξου­δε­τε­ρώ­θη­καν πλή­ρως και το προ­σω­πι­κό των υ­πο­λοί­πων εί­χε ση­μα­ντι­κές α­πώ­λειες.

Με­τά την α­να­φο­ρά των Λό­χων, ο Διοι­κη­τής διέ­τα­ξε τον 1ο Λό­χο να ε­πε­κτα­θεί προς τα δε­ξιά για να κα­λύ­ψει μέ­ρος το 3ου Λό­χου και να κρα­τή­σει τις θέ­σεις πά­ση θυ­σί­α. Αλ­λά το δρα­μα­τι­κό τέ­λος πλη­σιά­ζει… Στις 17.00 μ.μ., νέ­α σο­βα­ρή προ­σπά­θεια του ε­χθρού εκ­δη­λώ­νε­ται δια συν­δυα­σμέ­νες τη φο­ρά αυ­τή ε­πι­θέ­σεις Πε­ζι­κού - Αρ­μά­των - Πυ­ρο­βο­λι­κού και Α­ε­ρο­πο­ρί­ας. Το ε­χθρι­κό Πυ­ρο­βο­λι­κό προ­πα­ρα­σκευά­ζει και συ­νο­δεύ­ει την ε­πί­θε­ση δια συ­νε­χών κα­ται­γι­στι­κών πυ­ρών εφ’ ό­λου του βά­θους της α­μύ­νης του Τάγ­μα­τος. Το Τάγ­μα ό­μως, πα­ρά την έ­ντα­ση του βομ­βαρ­δι­σμού, αν­θί­στα­ται η­ρω­ι­κά στη θέση του.

Σμή­νος 40 ε­χθρι­κών Α/Φ βομ­βαρ­δί­ζει και ε­ξου­δε­τε­ρώ­νει τις Πυ­ρο­βο­λαρ­χί­ες. Ε­λεύ­θε­ρα και α­νε­νό­χλη­τα πλέ­ον, τα ε­χθρι­κά άρ­μα­τα ορ­μούν στις θέ­σεις των α­μυ­νο­μέ­νων, κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας τα πο­λυ­βό­λα του Λγου Μα­νω­λέ­σου και τα πυ­ροβό­λα του Υ­πλγου Τού­σα, ε­νώ εκ­μη­δε­νί­ζουν το Τάγ­μα. Έ­τσι, την 19.00 ώ­ρα, τα υ­πο­λείμμα­τα του Τάγ­μα­τος συ­μπτύσ­σο­νται προς το Άρ­γος Ο­ρε­στι­κόν, θέ­το­ντας τέρ­μα στον α­γώ­να του Τάγ­μα­τος που δι­ήρ­κε­σε 14 ώ­ρες συ­νε­χούς μά­χης με α­πώ­λειες 160 νε­κρούς και τραυ­μα­τί­ες.

8. Α­ΝΤΙ­ΠΑ­ΛΕΣ ΔΥ­ΝΑ­ΜΕΙΣ

Οι ε­χθρι­κές δυ­νά­μεις που έ­δρα­σαν κα­τά τη μά­χη, ή­ταν η θω­ρα­κισμέ­νη Με­ραρ­χί­α των SS «Α­δόλ­φος Χί­τλερ» έ­ναντι της ΧΙ­Ι­Ι Με­ραρ­χί­ας Πε­ζι­κού (Αρ­χι­πε­λά­γους).

Επίλογος

Ο ε­πί­λο­γος της μά­χης θα γρα­φτεί στην Α­θή­να έ­να μή­να με­τά, ό­που ο Διοι­κη­τής της θω­ρα­κι­σμέ­νης Με­ραρ­χί­ας των SS, στρα­τη­γός Ντή­τριχ, θα ζη­τή­σει να δει τον Έλ­λη­να α­ξιω­μα­τι­κό που συνέταξε τόσο αριστοτεχνικά τους ελάχιστους στρατιώτες της μά­χης ε­κεί­νης. Ο Ευστάθιος Λιώσης (όπως συνήθιζε να υπογράφει) κλήθηκε στο Φρουραρχείο της υπό κατοχή πλέον Αθήνας, μέσω του Υπουργείου Άμυνας. Εκεί βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Στρατηγό Ντήτριχ, ο οποίος γεμάτος περιέργεια του ζήτησε λεπτομέρειες για την διάταξη και τις κινήσεις των Ελληνικών μονάδων στην μάχη της 15ης Απριλίου.

Ο Λιώσης σημείωσε στον χάρτη τις θέσεις των μονάδων του όπως τις είχε συντονίσει– ΙΙΙ/22 Τάγμα Πεζικού, 2ο Τάγμα Πολυβόλων Θέσεως, 13η Ομάδα αναγνωρίσεως, Ι/23 Τάγμα Πεζικού κλπ. Στην θέα αυτής της διατάξεως ο Γερμανός Στρατηγός εμφανώς εκνευρισμένος κατηγορεί τον Έλληνα οτι εσκεμμένα παραποιεί τα γεγονότα για να τον γελοιοποιήσει... Δεν πιστεύει ότι αυτές οι λίγες μονάδες καθήλωσαν την LSSAH όλη την ημέρα. Ακολουθεί δίωρη συζήτηση μεταξύ του Γερμανού και του Έλληνα αξιωματικού όπου αναλύονται λεπτομερώς οι κινήσεις των μονάδων κατά τις διάφορες φάσεις της μάχης, ένα πραγματικό μάθημα στρατηγικής για τον Γερμανό Αξιωματικό, μετά το οποία ο Ντήτριχ μένει σιωπηλός. Μετά σηκώθηκε όρθιος και αφού «συνεχάρη ζωηρώς» τον Συνταγματάρχη Λιώση, του ζήτησε να διαβιβάσει τα συγχαρητήριά του και στον Διοικητή της Μεραρχίας ...

Αυτός ήταν ο Στρατηγός Ευστάθιος Λιόσης.

Ένας από τους πιο σπουδαίους άντρες που έχει αναδείξει αυτή η χώρα. Που μέτρησε τις πληγές του, από το Σαραντάπορο μέχρι τη Μικρασία , την Αλβανία και την Μέση Ανατολή, υπηρετώντας την πατρίδα. Χωρίς να εξαργυρώσει στην πολιτική τα αριστεία αντρείας που κατέκτησε στο πεδίο της μάχης, όπως έκαναν σύγχρονοί του στρατιωτικοί ηγέτες, με μικρότερη μάχιμη υπηρεσία από τη δική του.

Τα Άνω Λιόσια και η προσφορά στην Πατρίδα την περίοδο του Πολέμου

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε

Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού (το περίφημο «ΟΧΙ»), ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.

Tα Άνω Λιόσια θρηνούν εφτά παλικάρια.

O Eυστάθιος Λιώσης, συνταγματάρχης πλέον, πολεμάει στην Aλβανία και γράφει τη δική του εποποιία. Tου απονέμεται το χρυσούν αριστείον Aνδρείας και ο Πολεμικός Σταυρός B' Tάξεως. Mετά την κατάρρευση του μετώπου καταφεύγει στη Mέση Aνατολή όπου αναλαμβάνει την αρχηγεία του Γενικού Eπιτελείου Στρατού.

Στο μεταξύ τα Άνω Λιόσια όπως και όλη η Eλλάδα υποφέρουν από την ξένη κατοχή. Άλλα δέκα θύματα προστίθενται στη λίστα των μαρτύρων. Tο 1942 οι θάνατοι από την πείνα φτάνουν τους 74. Oι συνήθεις αιτίες θανάτου στο βιβλίο ληξιαρχικών πράξεων θανάτου είναι «εκ πείνης, ασιτίας ή ατροφίας».

Ντοκουμέντο: Κάλεσαν τους ξένους να αναλάβουν τον έλεγχο της χώρας!

71 χρόνια μετά το “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού, έχουμε ένα μεγαλειώδες “ΝΑΙ” του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του, αφού όπως αποκαλύπτει το defencenet.gr, στο Κείμενο Συμπερασμάτων της χθεσινής Συνόδου Κορυφής, αναφέρεται ρητά ότι η ελληνική (;) κυβέρνηση κάλεσε τους ξένους για να αναλάβουν την εποπτεία της χώρας (όλο το κείμενο είναι στην διάθεση του defencenet.gr και το δημοσιεύουμε εδώ)!

Επίσης αναφέρεται ότι η χθεσινή συμφωνία θα αποτυπωθεί σε νέο Μνημόνιο για τα νέα χρεη που πρόκειται να επωμιστεί η Ελλάδα Πρώτον, έρχεται μέχρι το τέλος του έτους νέο μνημόνιο για το νέο δάνειο των 100 δις ευρώ που πρόκειται να χρεωθεί η Ελλάδα, καθώς και για όλες αυτές τις συμφωνίες.

Ειδικότερα, παραθέτουμε το απόσπασμα της επίσημης δήλωσης της χθεσινής Συνόδου Κορυφής, (μετάφραση δική μας) μαζί με συγκεκριμένες αναφορές στα αγγλικά σε παρενθέσεις σε επίμαχα σημεία, το οποίο αναφέρει:

«Οι μηχανισμοί για την παρακολούθηση της εφαρμογής του ελληνικού προγράμματος θα πρέπει να ενισχυθούν, όπως ζητήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση. Η κυριότητα του προγράμματος είναι ελληνική και η εφαρμογή της αποτελεί ευθύνη των ελληνικών αρχών.

Στο πλαίσιο του νέου προγράμματος, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνεργασία με τους λοιπούς εταίρους της τρόικας, θα εγκαθιδρύσει κατά τη διάρκεια του προγράμματος, επιτόπιο δυναμικό ελέγχου παρακολούθησης στη χώρα (“a monitoring capacity on the ground”), συμπεριλαμβανομένης της συμμετοχής εθνικών εμπειρογνωμόνων, για να εργαστούν σε στενή και συνεχή συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα για να συμβουλεύουν και να προσφέρουν βοήθεια, ώστε να διασφαλιστεί η έγκαιρη και πλήρης εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.

Θα βοηθήσει την τρόικα (σ.σ.: η νέα δύναμη ελέγχου στη χώρα), ώστε να αξιολογήσει τα μέτρα που θα ληφθούν από την ελληνική κυβέρνηση να συμμορφώνονται με το πλαίσιο δεσμεύσεων του προγράμματος (“It will assist the Troika in assessing the conformity of measures which will be taken by the Greek government within the commitments of the programme”).

Αυτός ο νέος ρόλος θα καταγραφεί σε Μνημόνιο. Για να διευκολυνθεί η αποτελεσματική χρήση των σημαντικών επίσημων δανείων στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, η διοίκηση του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα ενισχυθεί από την ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα. Υποστηρίζουμε πλήρως την Task Force που συστήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για την παροχή τεχνικής βοήθειας».

Δηλαδή τον έλεγχο του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα τον έχει η ξένη κυβέρνηση που έχει ήδη εγκατασταθεί στην Ελλάδα!

Πρόκειται ακριβώς γι’αυτό που γράψαμε τα ξημερώματα βασιζόμενοι στις πληροφορίες από Βρυξέλλες. Βαπτίζουν την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας ως “τεχνική βοήθεια” και κατά τα λοιπά, περιγράφουν πλήρεις κυβερνητικές αρμοδιότητες.

Η Ελλάδα σε νέα κατοχή - O νέος Γερμανός διοικητής επιθεωρεί τους υπουργούς του…

Πρώτη επιθεώρηση σήμερα των υπουργών της τοπικής κυβέρνησης από τον πραγματικό διοικητή της, τον πρώτο ξένο κυβερνήτη της χώρας μετά την αποχώρηση των Γερμανών ακριβώς πριν από 67 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1944.

Γερμανός και πάλι, κατά μία σατανική σύμπτωση, ο νέος διοικητής, ο χερ Χορστ Ράϊχενμπαχ δήλωσε ότι «Ο συντονισμός της βοήθειας της τρόικας προς την Ελλάδα, είναι το βασικό αντικείμενο του έργου του».

Είχαν προηγηθεί συναντήσεις του με τους υπουργούς Ανάπτυξης, Μιχ.Χρυσοχοΐδη, ΠΕΚΑ Γ.Παπακωνσταντίνου και τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρήστο Παπουτσή.

«Δεν είμαι εδώ για να επιβλέπω και να βαθμολογώ. Είχα απλά μια συζήτηση με έναν υπουργό και σκοπός μου είναι όχι να επιβλέπω, αλλά να ρωτάω τι είδους βοήθεια θα ήταν χρήσιμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο», δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Χρήστο Παπουτσή.

«Είμαι εδώ για να συντονίσω τη βοήθεια που η τρόικα μπορεί να προσφέρει. Πρέπει να κατανοήσει ο λαός ότι πράγματι πρόκειται για παροχή βοήθειας και όχι επιβολή πολιτικής», πρόσθεσε.

Τα ίδια ακριβώς έλεγε και ο Γερμανός φρούραρχος το 1941 στο πρώτο του διάταγμα: “Είμαι εδώ όχι ως κατακτητής, αλλά ως ειρηνοποιός για να βοηθήσω τους Έλληνες να προοδεύσουν”…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τρίζει η Ευρωζώνη, οι μάσκες των υποκριτών πέφτουν…

Όταν το «defence-point.gr» επέμενε να γράφει, σχεδόν στερεοτυπικά, ότι πολλοί στην Ευρωζώνη κρύβουν τα δικά τους χάλια με τη μέθοδο της συγκέντρωσης των ευθυνών στον «αδύναμο κρίκο», ο οποίος την παρούσα συγκυρία εκπροσωπείται από την Ελλάδα, τόνιζε ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το ύψος του ελληνικού χρέους.

Μπορεί το ιταλικό χρέος να ανέρχεται στο 120% του ΑΕΠ περίπου, έναντι άνω του 175% που είναι η ελληνική περίπτωση, ωστόσο, μπορεί τα ποσοστά να έχουν τη δική τους σημασία, ακόμα μεγαλύτερη όμως σημασία έχουν τα απόλυτα νούμερα.

Διότι όπως αποδεικνύεται πλέον κάθε μέρα που περνά, εφιάλτης έχει καταντήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση το ενδεχόμενο να προκληθούν σοβαρά προβλήματα σε δυο από τις μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης, την Ιταλία και την Ισπανία.

Έχουμε επίσης προειδοποιήσει ότι οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης έχουν ήδη προειδοποιήσει και τη Γαλλία, ότι τα χρήματα που θα χρειαστεί για να χρηματοδοτήσει το χρέος της την επόμενη τριετία δεν είναι και λίγα. Τα χρήματα αυτά πρέπει να βρεθούν μέσω διεθνούς δανεισμού, από τις αγορές δηλαδή, ενώ η όλη κατάσταση και ο φόβος που επικρατεί αυξάνει αργά αλλά σταθερά το κόστος του γαλλικού δανεισμού.

Τα… μαντάτα όμως, όσο κι αν ακούγεται αυτή τη στιγμή παράξενο, δεν είναι ρόδινα ούτε για την ηγέτιδα της Ενωμένης Ευρώπης, τη Γερμανία, μια χώρα η οποία καυχάται διαρκώς για το «οικονομικό θαύμα» που έχει πετύχει και ζητά να βρει μιμητές, ή ακόμα και να επιβληθεί στους «απείθαρχους» το γερμανικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης.

 Θα διακινδυνεύσουμε λοιπόν την εξής πρόβλεψη:

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι όταν χρωστάει ένα κράτος, καθότι αυτό, καλώς ή κακώς, άπτεται των διακρατικών σχέσεων και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να κλειστεί συμφωνία ώστε το χρέος να τύχει πολιτικής διαχείρισης – διευθέτησης εάν υπάρχει η βούληση των ηγετών.

Το πραγματικό πρόβλημα θα έρθει εάν η οικονομική ύφεση πλήξει τις τράπεζες και τεθεί όχι μόνο θέμα δημοσίου χρέους, αλλά και του ιδιωτικού!

Τα στοιχεία που έχουμε πληροφορηθεί και επιχειρούμε να διασταυρώσουμε δεν είναι και ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για τη Γερμανία, όπως δεν είναι καλά και για άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως για την Ιρλανδία.

Κατά συνέπεια, εάν ανοίξει τέτοιο ζήτημα πολλοί στον διεθνή Τύπο θα αρχίσουν να υποστηρίζουν ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», προκαλώντας πραγματικό πανικό στις διεθνείς αγορές.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι απολύτως βέβαιον ότι οι Γερμανοί θα το μετανιώσουν πολύ πικρά για τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα και κυρίως για την αδυναμία επίδειξης ηγεσίας και αντιμετώπισης του θέματος χωρίς πολλές φωνές και κραυγές λαϊκισμού που στοχοποίησαν όχι μόνο μια οικονομία, αλλά και έναν ολόκληρο λαό.

Τότε θα έχει έρθει η ώρα να επαναληφθούν – διαχυθούν τα δραματικά γεγονότα με τα επεισόδια στην Αθήνα και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ή/και μητροπόλεις.

Τότε θα αντιληφθούν εάν εφαρμοζόταν μια γενναία επενδυτική στρατηγική παράλληλα με τα μέτρα λιτότητας που έχουν φέρει στο όριο της εξαθλίωσης και της κατάθλιψης εκατομμύρια Έλληνες πολίτες, τότε ίσως και να υπήρχε ελπίδα εξόδου από την κρίση.

Όπως έχουμε γράψει η έλλειψη συνοχής στην Ευρωζώνη αποτελεί ζήτημα κεφαλαιώδους σημασίας. Δυστυχώς, ενώ Γαλλία και Γερμανία θέτουν σε χαμηλούς τόνους την ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να αποκτήσει η ΕΕ μεγαλύτερη δυνατότητα συντονισμού και εξορθολογισμού των οικονομικών πολιτικών, έρχεται ο Ιταλός πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι και επιτίθεται στο «σύστημα»:

Σε δηλώσεις του ανέφερε, ότι καμία χώρα της Ευρωζώνης (βλ. Γερμανία και λιγότερο η Γαλλία), δεν δικαιούνται να κάνουν κήρυγμα στην κυρίαρχη Ιταλία για το πώς θα αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.

Το ζήτημα είναι εάν η Ιταλία θα ζητήσει να ενταχθεί στον μηχανισμό του EFSF.

Εάν το αιτηθεί, τότε αυτομάτως θα σταματήσει να σχολιάζει και θα προβεί σε διορθωτικές κινήσεις και αναδιαρθρώσεις τομέων της οικονομίας της.

Και όσο συνεχίζεται αυτό το γαϊτανάκι, θα περιμένουμε να διαπιστώσουμε εάν τα λόγια που θα ακουστούν από τους υπεύθυνους θα είναι εξίσου σκληρά με αυτά που άκουσε και ακούει η χώρα μας.

Η στοχοποίηση μιας μεγάλης οικονομίας της Ευρωζώνης θα δοκιμάσει τα όρια του συστήματος που θα αρχίσει να φλερτάρει με αυτό που απέρριπτε μέχρι σήμερα:

Το να τυπωθεί χρήμα, προσεκτικά και με φειδώ, ώστε να αποφευχθούν μη ελεγχόμενες πληθωριστικές πιέσεις, ώστε να προκύψει ένα έμμεσο πρώτο «κούρεμα» του χρέους απ’ άκρου εις άκρον στην Ευρωζώνη, ενδεχομένως και με τη συμμετοχή εξωτερικών παραγόντων που διαθέτουν ρευστότητα και έχουν κάθε συμφέρον από την οικονομική σταθεροποίησης της Ένωσης, όπως για παράδειγμα η Κίνα.

Όσο η υποκρισία στην Ευρωζώνη θα περισσεύει με άξονα την σκληρή αντιμετώπιση της Ελλάδας με σκοπό τον παραδειγματισμό των υπολοίπων, τόσο θα καθυστερεί η πραγματική αντιμετώπιση της κατάστασης, προϋπόθεση της οποίας είναι κυρίως η πολιτική βούληση και δευτερευόντως τα οικονομικά «γιατροσόφια».

Κατάντησε ανιαρό το να αναμασάνε και να μηρυκάζουν άπαντες τα περί «κατευνασμού, ανάκτησης εμπιστοσύνης των αγορών», ώστε να μας κάνουν τη χάρη και να μας δανείσουν με λογικά επιτόκια.

Αυτό αποτελεί υποταγή της πολιτικής εξουσίας στην οικονομική, το οποίο ιστορικά αποτελούσε συνταγή ολέθρου.

 Εάν δεν ανακτηθεί ο πολιτικός έλεγχος της κατάστασης, απλά «θα κάνουν μάγκα» τον άσημο και εν ανυποληψία προ της έναρξης της κρίσης οικονομολόγο, τον Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος κομπάζοντας ότι είχε προβλέψει τη σημερινή κατάσταση, περιοδεύει τον κόσμο δίνοντας διαλέξεις έναντι αδρής αμοιβής, εις υγείαν των πολιτικών κορόιδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θα κουνιόταν άραγε και αυτός και οι αγορές αν στο «τιμόνι» βρισκόταν ένα Ζακ Ντελόρ ή ένας Κόνραντ Αντενάουερ, ή έστω ένας Χέλμουτ Κολ και όχι τα σημερινά ανδρείκελα των Βρυξελλών;

defence-point.gr

Η παγκόσμια κρίση του χρέους: Πώς φτάσαμε σε αυτή και πώς θα βγούμε.

Σήμερα οι χώρες παντού αντιμετωπίζουν μια κρίση χρέους, που επιταχύνθηκε από την πιστωτική κατάρρευση του 2008. Έτσι, δημόσιες υπηρεσίες περικόπτονται και κρατικές περιουσίες πωλούνται στα ανοικτά σε μια μάταιη προσπάθεια να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς που δεν μπορούν πια να είναι ισορροπημένοι, διότι η προσφορά χρήματος (money supply) έχει συρρικνωθεί.

Οι κυβερνήσεις συνήθως παίρνουν την ευθύνη για τις υπερβολικές δαπάνες, αλλά οι κυβερνήσεις δεν ξεκίνησαν την κρίση. Η κατάρρευση ήταν στο τραπεζικό σύστημα και στην πίστωση που δημιούργησαν και στη διατήρηση της.

Σε αντίθεση με δημοφιλή πεποίθηση, τα περισσότερα από τα χρήματά μας σήμερα δεν δημιουργούνται από τις κυβερνήσεις. Δημιουργούνται από ιδιωτικές τράπεζες ως δάνεια. Το ιδιωτικό σύστημα δημιουργίας χρήματος έχει αυξηθεί τόσο ισχυρό στο πέρασμα των αιώνων που έχει έρθει να εξουσιάσει τις κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Το σύστημα, όμως, περιέχει τους σπόρους των δικής του καταστροφής του. Η πηγή της δύναμής του είναι επίσης ένα μοιραίο ελάττωμα σχεδιασμού. Το μειονέκτημα είναι ότι οι τράπεζες, αποδίδουν "τραπεζική πίστωση" που πρέπει να επιστραφεί με τόκο, συνεχώς απαιτώντας

περισσότερα χρήματα που πρέπει να επιστραφούν από ό,τι δημιουργήθηκαν ως δάνεια. Και ο μόνος τρόπος για να πάρετε επιπλέον χρήματα από το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα είναι να πάρετε ακόμα περισσότερα δάνεια, με επιτόκιο. Το σύστημα είναι, στην πραγματικότητα, μια πυραμίδα. Όταν οι τράπεζες εξαντλήσουν τους πιθανούς δανειολήπτες για την υποστήριξη της πυραμίδας, αυτή θα πρέπει να καταρρεύσει. Και πλησιάζουμε σε αυτό το σημείο σήμερα. Υπάρχουν πιο βιώσιμος τρόπος για να λειτουργήσει ένα τραπεζικό σύστημα με πίστωση και θα το παρουσιάσουμε.

Πώς Τράπεζες Δημιουργούν τα Χρήματα

Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα εξηγείται από τη Chicago Federal Reserve σε ένα φυλλάδιο που ονομάζεται "Modern Money Mechanics". Αναφέρει: Η διαδικασία της δημιουργίας χρήματος διεξάγεται κυρίως στις τράπεζες". [Σελ. 3]» [Οι Τράπεζες] πραγματικά δεν πληρώνουν δάνεια από τα χρήματα που λαμβάνουν ως καταθέσεις. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα δημιουργούνται επιπλέον χρήματα.

Αυτό που κάνουν όταν δίνουν δάνεια, είναι να δεχθούν γραμμάτια σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις στους λογαριασμούς των οφειλετών».

Δάνεια(ενεργητικό τράπεζας) και καταθέσεις (παθητικό) και τα δύο ανεβαίνουν [κατά το ίδιο ποσό]. " [Σελ. 6]«Με μια ενιαία υποχρέωση τήρησης ελάχιστων αποθεματικών 10 τοις εκατό, $ 1σε αύξηση των αποθεμάτων θα υποστήριζε 10 δολάρια πρόσθετων λογαριασμών συναλλαγών." [Σ. 49]Μια κατάθεση $ 100 υποστηρίζει ένα δάνειο 90 δολαρίων, που γίνεται 90δολάρια καταθέσεων σε άλλη τράπεζα, η οποία υποστηρίζει 81 δολάρια δάνειο κλπ.

Αυτό είναι το συμβατικό μοντέλο, αλλά οι τράπεζες δημιουργούν πραγματικά τα δάνεια ΠΡΩΤΑ. Βρίσκουν τις καταθέσεις για την κάλυψη των υποχρεωτικών ελάχιστων αποθεματικών αργότερα. Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα, από τα δάνεια, τα οποία γίνονται επιταγές, τα οποία κατατίθενται σε άλλες τράπεζες. Στη συνέχεια, αν χρειαστεί για να καλύψουν τις επιταγές, δανείζονται τα χρήματα πίσω από άλλες τράπεζες. Στην πραγματικότητα, δανείζονται τα χρήματα που μόλις δημιούργησαν, τσεπώνοντας τη διαφορά των επιτοκίων ως το κέρδος τους. Το ύψος επιτοκίου με τον οποίο οι τράπεζες μπορούν να δανειστούν τις ΗΠΑ σήμερα – (το ποσοστό της FED) - είναι ένα εξαιρετικά χαμηλό 0,2 τοις εκατό.

Πώς εξελίχτηκε το σύστημα

Το σημερινό σύστημα της ιδιωτικής έκδοσης του χρήματος ανιχνεύεται στο "Modern Money Mechanics", στους χρυσοχόους του 17ου αιώνα. Οι άνθρωποι έδιναν το χρυσό τους για φύλαξη (στους χρυσοχόους) και έπαιρναν μια απόδειξη σε χαρτί, που το ονόμαζαν "τραπεζογραμμάτια". Πολλοί άνθρωποι που ήθελαν να δανειστούν χρήματα ήταν ευτυχείς να δεχτούν τραπεζογραμμάτια (χαρτί στη θέση του χρυσού), δεδομένου ότι το χαρτονόμισμα ήταν ασφαλέστερο και πιο βολικό να το μεταφέρει κάποιος.

Η ταχυδακτυλουργία μπήκε όταν ο χρυσοχόος ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι που θα έρθουν για την ανάληψη του χρυσού τους, περίπου κατά το 10 τοις εκατό Αυτό σημαίνει ότι έως και δέκα φορές παραπάνω τραπεζογραμμάτια θα μπορούσαν να τυπωθούν και να δανείζονται από τον χρυσοχόο σε σχέση με το αντίκρισμα που είχε σε χρυσό. Ενενήντα τοις εκατό (90%) των χαρτονομισμάτων ήταν βασικά προϊόν παραχάραξης. (ή αέρας).

Το σύστημα αυτό ονομάζεται "κλασματικό αποθεματικό» των τραπεζών και θεσμοθετήθηκε, όταν η Τράπεζα της Αγγλίας, ιδρύθηκε το 1694. Η τράπεζα είχε τη δυνατότητα να δίνει τα δικά της τραπεζογραμμάτια προς την κυβέρνηση και να δημιουργεί το εθνικό χρηματικό απόθεμα. Μόνο οι τόκοι των δανείων έπρεπε να καταβληθούν. Το χρέος ήταν μεταφερθεί επ' αόριστον. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Το αμερικανικό ομοσπονδιακό χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ, και θα συνεχίζει να αυξάνεται και θα αποτελεί το χρηματικό απόθεμα στις ΗΠΑ.

Η Εναλλακτική για τις Δημόσιες Τράπεζες

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για τη δημιουργία ενός τραπεζικού συστήματος, με τρόπους που θα εξαλείψει αυτό το καθεστώς της παραπλάνησης και θα καταστεί το σύστημα βιώσιμο. Μια λύση είναι να κάνουμε τα δάνεια άτοκα, αλλά για τις δυτικές οικονομίες σήμερα, αυτή η μετάβαση θα είναι δύσκολη.

Μια άλλη εναλλακτική λύση είναι για τις τράπεζες να ανήκουν στο δημόσιο. Αν ο λαός είχε δική του συλλογικά την τράπεζα, οι τόκοι και τα κέρδη πάνε πίσω στην κυβέρνηση και τον λαό, που επωφελούνται από μείωση φόρων, αύξηση των δημόσιων υπηρεσιών και φθηνότερες δημόσιες υποδομές. Η αποκοπή των τόκων έχει δείξει ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων έργων κατά 30-50%.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το σύστημα των κρατικών τραπεζών πηγαίνει πίσω στους Αμερικάνους αποίκους. Το καλύτερο μοντέλο ήταν αποικία του Benjamin Franklin της Πενσυλβάνια, όπου η κυβέρνηση εφάρμοσε μια«τράπεζα Γης». Τα χρήματα τα τύπωναν και τα δάνειζαν στην κοινότητα. Τα χρήματα τα ανακύκλωνε εκ νέου η κυβέρνηση και μπορούσε να τα ξαναδανείσει στη κοινότητα. Το σύστημα ήταν μαθηματικά σωστό, επειδή οι τόκοι και τα κέρδη επέστρεφαν στην κυβέρνηση, η οποία τα περνούσε στη συνέχεια τα χρήματα πίσω στην οικονομία, σε αντικατάσταση των φόρων.

Οι ιδιωτικές τράπεζες, αντιθέτως, δανείζουν συνήθως τα κέρδη τους στην οικονομία, ή τα επενδύουν σε ιδιωτικές επενδύσεις και αναμένουν περισσότερα σε τόκους από ότι αρχικά επένδυσαν. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που είχε η Pennsylvania αυτό το σύστημα, οι άποικοι δεν κατέβαλαν φόρους, πλην των ειδικών φόρων κατανάλωσης, οι τιμές δεν φουσκώνουν (χωρίς πληθωρισμό) και δεν υπήρχε δημόσιο χρέος.

Πώς τα ιδιωτικά τραπεζογραμμάτια έγιναν το εθνικό αμερικανικό νόμισμα

Το πιστωτικό σύστημα της Πενσυλβανίας ήταν βιώσιμο, αλλά μερικές πρόωρες αμερικανικές κυβερνήσεις στις αποικίες, άπλα εκτύπωναν και ξόδευαν, διογκώνοντας το χρηματικό απόθεμα και εξασθένησαν την αξία του νομίσματος. Οι Βρετανοί έμποροι διαμαρτυρήθηκαν, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς Γεώργιος Β να απαγορεύσει στους αποίκους να εκδίδουν δικά τους χρήματα. Οι φόροι έπρεπε να δοθούν στην Αγγλία σε χρυσό. Αυτό σήμαινε, να υπεισέλθουν σε χρέος προς τους Άγγλους τραπεζίτες. Το αποτέλεσμα ήταν μια τεράστια ύφεση.

Οι άποικοι τελικά επαναστάτησαν και πήγαν πάλι πίσω στην έκδοση των δικών τους χρημάτων, οδηγώντας στην Αμερικανική Επανάσταση. Επιπλέον, οι άποικοι χρηματοδότησαν ένα πόλεμο ενάντια μια μεγάλη δύναμη με άπλα τραπεζογραμμάτια, δική τους έκδοσης και κέρδισαν.

Αλλά οι Βρετανοί πέρασαν στην αντεπίθεση και διεξήγαγαν έναν νομισματικό πόλεμο, με την μαζική παραχάραξη του χαρτονομίσματος των αποίκων, σε μια εποχή που αυτό ήταν εύκολο να γίνει. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το χαρτονόμισμα ήταν ουσιαστικά άνευ αξίας. Αφού έχασε την αξία του, οι άποικοι ήταν τόσο απογοητευμένοι με το χαρτονόμισμα που άφησαν τη δύναμη της έκδοσης, έκτος του Συντάγματος των ΗΠΑ.

Εν τω μεταξύ, ο Αλέξανδρος Χάμιλτον, ο πρώτος γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, βρέθηκε αντιμέτωπος με τεράστια χρέη του πολέμου και δεν είχε χρήματα για να πληρώσει. Αυτός, ως εκ τούτου, κατέφυγε στο τέχνασμα που χρησιμοποιείται στην Αγγλία (γνωστό ως κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό). Το 1791, Χάμιλτον βοήθησε στην σύσταση της πρώτης αμερικανικής τράπεζας, κατά ένα μεγάλο μέρος ιδιωτικής τράπεζας που θα εκτύπωνε τραπεζογραμμάτια με υποστήριξη από χρυσό και έτσι θα δάνειζαν την κυβέρνηση. Η διαδικασία έπιασε: τα νέα χαρτονομίσματα διεύρυναν την προσφορά του χρήματος, τα χρέη πληρώθηκαν και η οικονομία άνθησε. Αλλά ήταν η αρχή ενός συστήματος διακυβέρνησης που χρηματοδοτείται από το χρέος σε ιδιώτες τραπεζίτες, οι οποίοι δανείζουν χρήματα μόνο ονομαστικά, που υποστηρίζεται ελάχιστα από χρυσό (αντίκρισμα).

Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, ο Πρόεδρος Λίνκολν απέφυγε ένα τεράστιο χρέος από τον πόλεμο με την επιστροφή στο σύστημα της διακυβέρνησης-της έκδοσης χρήματος, όπως έκαναν και οι Αμερικανοί άποικοι. Έκοψε χαρτονόμισμα των ΗΠΑ από το Υπουργείο Οικονομικών που ονομάστηκε "Γκριν Μπακ" (Greenbacks) και που δεν προέρχονταν από τον δανεισμό μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων. Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε και έτσι η έκδοση Greenback διακόπηκε.

Το 1913, ιδρύθηκε η ιδιόκτητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και είχε την εξουσία να εκδίδει τα δικά της Federal Reserve χαρτονομίσματα ως εθνικό νόμισμα. Τα χρήματα αυτά στη συνέχεια υπό μορφή δανείων δίδονται στην κυβέρνηση, εξαλείφοντας τη δύναμή της κυβέρνησης να εκδίδει χρήμα (με εξαίρεση τα κέρματα). Η Federal Reserve ιδρύθηκε και για την πρόληψη τραπεζικών επιδρομών, αλλά 20 χρόνια αργότερα, είχαμε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία. Ο Robert H. Hemphill, διευθυντής πίστωσης της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Ατλάντα, έγραψε το 1934:"Είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες.

Κάποιος πρέπει να δανειστεί κάθε δολάριο που έχουμε στην κυκλοφορία, μετρητά ή σε πίστωση.

Εάν οι τράπεζες δημιουργήσουν άφθονα συνθετικά χρήματα τότε έχουμε ευημερία, αν όχι, θα λιμοκτονήσουμε". Για τους τραπεζίτες, όμως, ήταν ένα καλό σύστημα. Τους έδωσε τον έλεγχο.

Η τοποθέτηση της παγκόσμιας παγίδας χρέους

Ο Καθ. Carroll Quigley ήταν ένας εκ των έσω, με σχέσεις στους διεθνείς τραπεζίτες. Έγραψε στο "Τραγωδία και Ελπίδα" το 1966:«Οι εξουσίες του οικονομικού καπιταλισμού έχουν ένα άλλο εκτεταμένο στόχο, τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, με δυνατότητα να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας και της οικονομίας του κόσμου στο σύνολό του.

«Η κορυφή του συστήματος θα ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών [BIS] στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου οποίες είναι οι ίδιες, ιδιωτικές εταιρείες. Κάθε κεντρική τράπεζα... επιδιώκει να κυριαρχήσει στην κυβέρνησή της από την ικανότητά της να ελέγχει τα δάνεια του Δημοσίου...".

Η παγίδα του χρέους ορίστηκε σε σειρά βημάτων. Το 1971, το δολάριο απελευθερώθηκε διεθνώς από τον κανόνα χρυσού. Τα νομίσματα δεν είχαν εξάρτηση από τον χρυσό και αφέθηκαν να "επιπλέουν" στις αγορές συναλλάγματος, και να ανταγωνίζονται με άλλα νομίσματα, καθιστώντας τα ευάλωτα στην κερδοσκοπία και χειραγώγηση. Το 1973, μια μυστική συμφωνία συνήφθη κατά την οποία οι χώρες του ΟΠΕΚ θα πωλούν το πετρέλαιο μόνο σε δολάρια και η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε δραματικά. Μέχρι το 1974, οι τιμές του πετρελαίου είχαν αυξηθεί κατά 400 τοις εκατό από τα επίπεδα του 1971. Χώρες που στερούνται του πετρελαίου αναγκάστηκαν να δανειστούν δολάρια από αμερικανικές τράπεζες.

Το 1981, το επιτόκιο της FED αυξήθηκε στα 20 τοις εκατό. Στα 20% επιτόκιο, το χρέος θα διπλασιαστεί εντός τεσσάρων ετών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, επλήγη σοβαρά από το χρέος. Μέχρι το 2001, αναπτυσσόμενα έθνη είχαν επιστρέψει το κεφάλαιο που αρχικά όφειλαν για τα χρέη τους έξι φορές πάνω, αλλά το συνολικό χρέος τους είχε ήδη τετραπλασιαστεί, λόγω της αποπληρωμής τόκων. Όταν το κράτος οφειλέτης δεν μπορούσε να πληρώσει τις τράπεζες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επενέβη με δάνεια – άλλα με δεσμεύσεις. Οι οφειλέτες έπρεπε να συμφωνήσει με "μέτρα λιτότητας", συμπεριλαμβανομένων:

• Περικοπή σε κοινωνικές υπηρεσίες

• ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας

• άνοιγμα των αγορών για τους ξένους επενδυτές.

Σήμερα, τέτοια μέτρα λιτότητας επιβάλλονται όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και στις Ηνωμένες Πολιτείες τωνΗΠΑ.

Η BIS: Η κορυφή του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος

Τι προείπε ο καθηγητής Quigley για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS)έχει πραγματοποιηθεί. Η BIS έχει σήμερα 55 κράτη-μέλη και είναι επικεφαλής μιας παγκόσμιας οικονομικής πυραμίδας.

Η δύναμη της BIS παρατηρήθηκετο 1988, όταν έθεσε την κεφαλαιακή απαίτηση στις τράπεζες-μέλη, από 6% σε 8% σε μια συμφωνία που ονομάζεται Βασιλεία Ι (Basel I). Το αποτέλεσμα ήταν να παραλύσει τις ιαπωνικές τράπεζες, που μέχρι τότε ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου. Η Ιαπωνία εισήλθε σε ύφεση από την οποία δεν έχει ακόμη ανακάμψει.

Οι Τράπεζες των ΗΠΑ κατάφεραν να ξεφύγουν, παρακάμπτοντας την κεφαλαιακή απαίτηση. Το έκαναν αυτό με την μετακίνηση δάνειων από τα βιβλία τους, συγκεντρώνοντας τα ως «τίτλους», και να τα πωλούν σε επενδυτές. Για να πεισθούν οι επενδυτές να τα αγοράσουν, οι εν λόγω ενυπόθηκοι τίτλοι προστατεύτηκαν από πτώχευση με «παράγωγα», που ήταν ουσιαστικά στοιχήματα. Ο «πωλητής» πληρώνει ένα ποσό για την προστασία της επένδυσης ή της συμφωνίας και την καταβάλει σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων πληρωμής (πτώχευση). Η ιδιοκτησία του περιουσιακού στοιχείου δεν ήταν απαραίτητη. Σαν παίκτες σε ένα αγώνα ιπποδρομίας, οι παίκτες των παράγωγων, θα μπορούσαν να στοιχηματίζουν χωρίς την ιδιοκτησία ενός αλόγου.

Τα παράγωγα έγιναν μια δημοφιλής μορφή τυχερού παιχνιδιού στις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη επενδυτική φούσκα, άνω των500 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το τέλος του 2007. Λόγω της τιτλοποίησης και των παραγώγων, η πίστωση είχε πολλαπλασιαστεί. Σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να πάρει ένα δάνειο.

Το σημείο καμπής ήρθε τον Αύγουστο του 2007, με την κατάρρευση των δύο hedge funds. Όταν το καθεστώς των παραγώγων εκτέθηκε στην πραγματικότητα, η αγορά για παράγωγα που προστατεύονται από τίτλους ξαφνικά στέρεψε. Ωστόσο, η χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ δεν είχε καταρρεύσει μέχρι το Νοέμβριο του 2007, όταν νέοι λογιστικοί κανόνες επιβλήθηκαν. Οι κανόνες αναπτύχθηκαν από την "Βασιλεία ΙΙ" που ξεκίνησε ηBIS το 2004.

"Mark to market" λογιστικά στοιχεία απαιτούν για τις τράπεζες αξία στοιχείων του ενεργητικού τους ανάλογα με τη ζήτηση στην αγορά, εκείνη την ημέρα.

Πολλές τράπεζες των ΗΠΑ, όπως αυτές στην Ιαπωνία τη δεκαετίατου 1990, είχε ξαφνικά ανεπαρκή επιχειρηματικά κεφάλαια για την χορήγηση νέων δανείων. Το αποτέλεσμα ήταν μια πιστωτική κρίση από την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη ανακάμψει.

Η BIS έχει πλέον καταστεί πλέον μια παγκόσμια ρυθμιστική αρχή, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Quigley.

Τον Απρίλιο του 2009, τα έθνη της G20 συμφώνησαν να ρυθμίζονται με τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, μια συμφωνία στην έδρα της BIS και να συμμορφώνονται με «πρότυπα και τους κώδικες" που θεσπίστηκαν από το διοικητικό της συμβούλιο.

Οι κανόνες είναι μόνο κατευθύνσεις, αλλά οι χώρες που αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν, κινδυνεύουν με υποβαθμίσεις σε αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητάς τους, κάτι τόσο δαπανηρό που οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν πράγματι γίνει νόμοι.

Ένα άρθρο σχετικά με την BIS ιστοσελίδα, αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες στην Κεντρική Τραπεζική διοίκηση του δικτύου θα πρέπει να έχουν ως στόχο την "διατήρηση της σταθερότητας των τιμών". Αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα που διογκώνει την προσφορά χρήματος. Και αυτό σημαίνει να ΜΗΝ «τυπώνουν χρήμα» ή να δέχονται πιστωτικά δάνεια που προέρχονται από τις δικές τους κεντρικές τράπεζες. Όπως και οι αμερικανικές αποικίες , που ο Βασιλιάς Γεώργιος πήρε την εξουσία τους να εκδίδουν δικά τους χρήματα, έτσι και οι κυβερνήσεις πρέπει να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους με δανεισμό από ιδιωτικές τράπεζες.

Ο παγκόσμιος έλεγχος των τραπεζών πάνω στην έκδοση χρήματος έχει καταστεί σχεδόν πλήρης. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι ιδιαίτερα εμφανής στην ΕΕ, όπου οι κανόνες της ΕΕ επιτρέπουν ελλείμματα μόνο το 3% των κρατικών προϋπολογισμών και την πρόληψη των χωρών μελών είτε από την έκδοση δικών τους χρημάτων ή πιστωτικό δανεισμό από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών.

Τα κράτη θα πρέπει να δανείζονται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άλλες ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες, ή το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή μέτρων λιτότητας, όπως γίνεται στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το σύστημα ΔΕΝ είναι βιώσιμο και αρκετοί προβλέπουν την διάσπαση της ΕΕ.

Η διέξοδος: Επιστροφή της δύναμης έκδοσης του χρήματος σε δημόσιο έλεγχο

Για να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους στους παγκόσμιους τραπεζίτες, την εξουσία για την δημιουργία του χρήματος πρέπει να αποκατασταθεί στις εθνικές κυβερνήσεις. Εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν: Νόμιμο χρήμα που εκδίδονται απευθείας από τα εθνικά δημόσια ταμεία(υπουργεία οικονομικών) και η δαπάνη του στους εθνικούς προϋπολογισμούς.

Κεντρικές τράπεζες που ανήκουν στο δημόσιο και που είναι αρμόδιες για την προώθηση της πίστωσης του κράτους άτοκα.

Εθνικοποίηση πτωχευμένων τραπεζών που θεωρούνται πολύ μεγάλες για να αποτύχουν "too big to fail» (με την παραγραφή των επισφαλειών σε επενδυτικές φούσκες). Οι τράπεζες θα μπορούσαν να εκδίδουν στη συνέχεια πίστωσης προς τη κοινωνία και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της και με τα κέρδη της ανακύκλωσης πίσω προς την κυβέρνηση, εξαλείφοντας την φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους.

Δημόσιες τοπικές τράπεζες Δημόσιες τράπεζες λειτουργούν με επιτυχία σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα και τη Μαλαισία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο μία κρατική τράπεζα, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας. Το μοντέλο έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένο, η Βόρεια Ντακότα είναι η μόνη πολιτεία των ΗΠΑ να έχει ξεφύγει από την πιστωτική κρίση αλώβητη. Το 2009, ενώ άλλες πολιτείες παραπαίουν, η Βόρεια Ντακότα είχε το μεγαλύτερο πλεόνασμα προϋπολογισμού στην ιστορία της. Το 2008, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας (BND) είχε απόδοση ιδίων κεφαλαίων του 25 %. Η Βόρεια Ντακότα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα και το χαμηλότερο επιτόκιο υπερημερίας για δάνεια. Επίσης, έχει τις πιο πολλές τοπικές τράπεζες ανά κάτοικο (κατά κεφαλή).

Η Βόρεια Ντακότα είχε δική της τράπεζα από το 1919, όταν οι αγρότες έχαναν τα αγροκτήματά τους, στους Wall Street τραπεζίτες. Οργανώθηκαν, κέρδισαν τις εκλογές και κατάφεραν να περάσουν νομοθεσία. Η πολιτεία ήταν υποχρεωμένη από το νόμο να καταθέσει όλα τα έσοδά της στην BND. Όπως και με το βιώσιμο μοντέλο της τράπεζας της αποικιακής Πενσυλβάνια, οι τόκοι και τα κέρδη επιστρέφονται στην κυβέρνηση και ανακυκλώνονται στην τόνωση της τοπικής οικονομίας. Ένα αυξανόμενο κίνημα είναι σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιγράψουν αυτό το δημόσιο τραπεζικό μοντέλο και σε άλλες πολιτείες. Δεκατέσσερα κρατικά νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ επεξεργάζονται νομοθεσία για την ίδρυση κρατικών πολιτειακών τραπεζών.

Το μοντέλο θα μπορούσε επίσης να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, όπου η μεγάλες τράπεζες είναι οικονομικά μη βιώσιμες, είναι ήδη κρατικοποιημένες ή θα γίνουν σύντομα. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταθέσει τα έσοδά της στη δική της κρατική τράπεζα και να προσθέσει επαρκή κεφάλαια για την κάλυψη των κεφαλαιακών απαιτήσεων και της μόχλευσης των εν λόγω κεφαλαίων για τη δημιουργία άτοκων πιστώσεων για τις τοπικές ανάγκες.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Χάμιλτον όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα χρέη της κυβέρνησης που ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν: έβαλε υπάρχοντα κονδύλια της κυβέρνησης σε μια τράπεζα, τότε τα δανείστηκε πίσω πολλές φορές, χρησιμοποιώντας το αποδεκτό "κλασματικό αποθεματικό» μοντέλο.

Η λύση της Ιαπωνίας, είναι επίσης μια παραλλαγή του Χάμιλτον, που προτάθηκε δύο αιώνες νωρίτερα. Η Ιαπωνία διατηρεί την ιδιότητά της ως η τρίτη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο, αν και έχει ένα χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στα 226%. Η Ιαπωνία έχει κάνει «νομισματοποίηση» (monetized) του εθνικού της χρέους, μετατρέποντάς το στο εθνικό χρηματικό απόθεμα. Η κρατική κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας κρατά το ιαπωνικό δημόσιο χρέος ίσο με το 100% ΑΕΠ της χώρας, και επειδή η κυβέρνηση κατέχει τη τράπεζα, το δάνειο (χρέος) είναι άτοκο και μπορεί να μεταφερθεί επ' αόριστον.

Ένα Άτοκο δάνειο που μεταφέρεται επ’ άπειρον είναι το ΙΔΙΟ με την δύναμη της έκδοσης χρήματος από το ίδιο το κράτος.

Έρχονται άγριες μέρες για την Ελλάδα...

Κλειδωμένο είναι όπως όλο δείχνουν, το haircut έως και 60% του ελληνικού χρέους και οι δραματικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Με τα χέρια κατεβασμένα η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται το σχέδιο των Ευρωπαίων που όχι μόνο δεν έκαναν πραγματικότητα την αλληλεγγύη που ζητούσε ο Γ. Παπανδρέου, αλλά αντίθετα επέλεξαν το χειρότερο σενάριο.

Ωστόσο, η απόφαση αυτή γεννά τεράστια ερωτήματα τόσο για το μέλλον της Ελλάδας όσο και για τη μεθόδευση της Γερμανίας.

Κατ’ αρχάς δε θα πρέπει να ρωτήσει ο κ. Παπανδρέου ένα τέτοιο κούρεμα τι όφελος και τι ζημιά θα επιφέρει; 

Οι επίσημες εκθέσεις και οι προβολές των οικονομολόγων κάνουν λόγο για χρέος στο 120% το 2020 ακόμη κι αν υπάρξει μεγάλο κούρεμα. 

Μα με τέτοιο ποσοστό χρέους δε μπήκαμε στο Μνημόνιο; Πάλι στα ίδια θα είμαστε και μετά από 10 χρόνια όταν στην Ελλάδα θα έχουν τα πάντα διαλυθεί;

Επίσης, ρώτησε κανείς τους Ευρωπαίους τι θα γίνει με τα ασφαλιστικά ταμεία ή το ενδιαφέρον είναι μόνο για τις τράπεζες; Τα ταμεία διαθέτουν περί τα 2 δισ. ευρώ σε ομόλογα και θα χάσουν πάνω από τη μισή τους περιουσία. Επομένως, θα καταρρεύσουν χωρίς να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας και θα αναγκάζονται να χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμός ο οποίος φυσικά θα ελέγχεται από την τρόικα. Πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις, ρώτησε κανείς;

Ρώτησε κανείς τι θα γίνει με τις ιατροφαρμακευτικές καλύψεις που δεν θα μπορούν να πληρώσουν τα ταμεία; Θα μείνουν χιλιάδες Ελληνες χωρίς φάρμακα και νοσηλεία; 

  

Οι τράπεζες στην Ελλάδα δεν αντέχουν ένα τόσο μεγάλο κούρεμα και φυσικά θα προσφύγουν στο ταμείο διάσωσης και θα κρατικοποιηθούν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δε θα δίνουν δάνεια πουθενά, επομένως θα καταρρεύσουν χιλιάδες επιχειρήσεις και οι υπόλοιπες θα κάνουν δραματικές μειώσεις μισθών. 

Πώς θα ζήσουν λοιπόν τα επόμενα χρόνια οι Ελληνες όταν θα δουν τα εισοδήματά τους να κουρεύονται ανάλογα; Ρώτησε ο κ. Παπανδρέου για όλους εμάς;

Το κούρεμα των ομολόγων θα γίνει μόνο γι’ αυτά που κατέχουν ιδιώτες, όχι δηλαδή σε ΕΚΤ κ.λπ. Επίσης, αποφασίστηκε να γίνει κούρεμα μόνο για τα κουπόνια που λήγουν το 2020. Ξέρετε γιατί; Διότι μετά το 2020 η Γερμανία έχει πολλά ομόλογα στα χέρια της τα οποία λήγουν, κι έτσι δεν ήθελε να έχει απώλειες. Ωραίο δηλαδή το αποφασίζομεν και διατάσσομεν και προς το συμφέρον των Γερμανών.

Δυστυχώς φαίνεται ότι έρχονται πολύ άγριες ημέρες για την Ελλάδα και για τους πολίτες...

Βάζουν χέρι στις συντάξεις των αναξιοπαθούντων...ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

Οι λέξεις δεν επαρκούν για να περιγραφούν τα πεπραγμένα. 

Γιατί να μιλήσεις; 

Για αναλγησία; 

Για βαρβαρότητα; 

Για απανθρωπιά; 

Τίποτα πια δεν μπορεί να «χωρέσει» τα «έργα» τους.

Στις 27 Ιούλη 2011 η κυβέρνηση διά του υπουργού Υγείας, όπως αποκάλυψε ο «Ρ» δυο μέρες αργότερα, εξέδωσε Απόφαση την οποία ανάρτησε στον ιστότοπο του υπουργείου.

Ιδού, λοιπόν, το «τεκμήριο του εγκλήματος», ιδού η Απόφασή τους, σύμφωνα με την οποία:

Από τους χρονίως πάσχοντες ασθενείς, ανθρώπους που χρήζουν ειδικής και συνεχούς μέριμνας, τους ανθρώπους που φιλοξενούνται σε μονάδες που παρέχουν «υπηρεσίες κλειστής περίθαλψης» (τα ψυχιατρεία, τα γηροκομεία, τα ιδρύματα που φιλοξενούν αναπήρους κλπ.) η κυβέρνηση «βουτάει» μέχρι και το ...80% της σύνταξής τους!

Είναι ασύλληπτο, είναι αδιανόητο, αλλά είναι αληθινό. Είναι επίσημη πολιτική!

Ο κ. Λοβέρδος, επικαλούμενος τη «βιωσιμότητα» αυτών των υπηρεσιών -«βιωσιμότητα» που, όμως, πρέπει σύμφωνα με τα κυβερνητικά σαΐνια να επιτευχθεί διά της «μείωσης της κρατικής επιχορήγησης»- και με πρόσχημα ότι συγγενείς των «οικόσιτων συνταξιούχων» προσπορίζονται αυτές τις συντάξεις, τι κάνει:

Εκδίδει φιρμάνι, το οποίο αφορά σε ανθρώπους ανήμπορους, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία όταν παίρνουν σύνταξη πρόκειται για σύνταξη πείνας, και με το φιρμάνι αυτό επιβάλλει κλιμακωτή παρακράτηση στις συντάξεις ως ακολούθως:

Για σύνταξη μέχρι 360 ευρώ παρακράτηση 40%.

Από 360,01-500 ευρώ παρακράτηση 50%.

Από 500,01-1.000 ευρώ παρακράτηση 60%.

Από 1.000,01-1.500 ευρώ παρακράτηση 70%.

Από 1.500,01 ευρώ και άνω παρακράτηση 80%.

Αυτή είναι η επίσημη πολιτική της κυβέρνησης των «σοσιαλιστών». Της κυβέρνησης των «αντιεξουσιαστών». Της κυβέρνησης των «πατριωτών». Της κυβέρνησης των «σωτήρων».

Εφτασαν μέχρι εκεί!

Έφτασαν να βάζουν «χέρι» και στις συντάξεις - κυρίως αναπηρικές - των ανθρώπων που έχουν βρει καταφύγιο μέχρι και στα γηροκομεία, μέχρι και στα ψυχιατρεία!

Έφτασαν να ληστεύουν ανθρώπους που έχουν για απάγκιο τους από τα Θεραπευτήρια Χρονίων Παθήσεων μέχρι το Δρομοκαΐτειο!

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ριζοσπάστης" 31/08/2011

Ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος είναι γνωστός για την αιχμηρή και πάντα τεκμηριωμένη πένα του, τόσο ως αρθρογράφος όσο και ως συγγραφέας.

Το τελευταίο του βιβλίο μάλιστα «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» αποτελεί ένα χρήσιμο «εργαλείο» για να κατανοήσουμε «τι» συμβαίνει στον κόσμο και στην Ελλάδα, αλλά και «γιατί» συμβαίνει.

Έρευνα άρθρου: Ηλίας Καϊσιμος

Η ΝΔ 5% μπροστά από το ΠΑΣΟΚ στην Α' Αθηνών - Δειτε ποιο κομμα για πρωτη φορα παιρνει 4% !!

Μια δημοσκόπηση που δείχνει ότι στην Α' Αθηνών η Νέα Δημοκρατία προηγείται περίπου πέντε μονάδες του ΠΑΣΟΚ στην πρόθεση ψήφου ανατρέποντας τα αποτελέσματα του 2009 όπου το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν περίπου τέσσερις μονάδες μπροστά, παραδόθηκε πριν από λίγες ημέρες στη Συγγρού.

Η δημοσκόπηση παραγγέλθηκε προκειμένου να «μετρηθούν» ονόματα ως υποψήφιοι βουλευτές και στο κομμάτι αυτό, όπως αναφέρουν έγκυρες πληροφορίες του iefimerida.gr, προέκυψαν σημαντικές εκπλήξεις καθώς «δεν προηγούνται οι αναμενόμενοι», όπως έλεγε στέλεχος του κόμματος.

Σε ότι αφορά την πρόθεση ψήφου η Νέα Δημοκρατία συγκεντρώνει περίπου 20% και το ΠΑΣΟΚ περίπου 15%. Τρίτο κόμμα είναι το ΚΚΕ με 10,5% ακολουθει ο ΛΑΟΣ με 9%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 8%, η Δημοκρατική Συμμαχία 5,5%, η Δημοκρατική Αριστερά με 5% ενώ τα άλλα κόμματα συγκεντρώνουν μικρότερα ποσοστά. Μεγάλο πάντως είναι το ποσοστό όσων δηλώνουν αναποφάσιστοι η ψηφίζουν «λευκό-άκυρο«

Υπενθυμίζεται ότι στις εκλογές του 2009, το ΠΑΣΟΚ στην Α Αθηνών είχε συγκεντρώσει 35,52%, η Νέα Δημοκρατία 31,72%, το ΚΚΕ 9,56%, ο ΣΥΡΙΖΑ 7,97 % και ο ΛΑΟΣ 7.57%.

ΑΞΙΖΕΙ: Στην δημοσκόπηση παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον το ποσοστό που συγκεντρώνει η "Χρυσή Αυγή", αφού ξεπερνά συνολικά το 4%.

parapolitika.gr

Παραλίγο θερμό επεισόδιο με τους "φίλους" Τούρκους

Ένα πολύ σημαντικό αεροπορικό επεισόδιο που λίγο έλειψε να μετατραπεί σε "θερμό", μια εξέλιξη που αποτράπηκε την τελευταία στιγμή χάρη στην ψυχραιμία των Ελλήνων πιλότων ήταν τελικά η σημερινή αποστολή COMAO των τουρκικών μαχητικών.

Όπως αναφέρουν απόλυτα ασφαλείς πηγές του ΓΕΕΘΑ στo defencenet.gr, τα τουρκικά μαχητικά προσπάθησαν να στήσουν ενέδρα στα ελληνικά που έσπευσαν να τα αναχαιτίσουν, με "δόλωμα" τα F-4 Terminator που εκτελούσαν την εικονική προσβολή στα δύο νησιά.

Συγκεκριμένα, τα τέσσερα F-16 καλύπτοντας τα F-4, περίμεναν τα ελληνικά μαχητικά να κάνυον την εμφάνισή τους περιμένοντάς τα σε ύψος μεγαλύτερο από αυτό που επιχειρούσαν τα F-4. Και τα τέσσερα F-16 ήταν οπλισμένα. Σε συνάντησή τους έσπευσαν δύο ελληνικά Mirage 2000-5 Mk2 από την 331 Μοίρα της Τανάγρας, οπλισμένα με μικτό φορτίο βλημάτων αέρος-αέρος MICA IR και EM.

Τα τουρκικά μαχητικά, φυσικά είχαν εντοπιστεί από το σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης από την ώρα που απογειώθηκαν από τα τουρκικά αεροδρόμια (μάλλον Μπαλίκεσιρ τα F-16 και Εσκί Σεχίρ τα F-4). Τα ελληνικά Mirage 2000-5 πλησίασαν τα τουρκικά στο ύψος των τελευταίων και κατευθύνθηκαν προς τα F-4 που είχαν πάρει θέση βομβαρδισμού.

Τότε δύο τουρκικά F-16 κατευθύνθηκαν εναντίον τους και προσπάθησαν να πετύχουν εικονικές καταρρίψεις!

Ακολούθησε σκληρή αερομαχία, αλλά α δύο Mirage δεν ήταν μόνα τους: Άλλα δύο ελληνικά μαχητικά εκσυγχρονισμέρνα F-4 AUP της 339 Μοίρας που εδρεύει στην Ανδραβίδα, είχαν απογειωθεί από την Σκύρο και με το πανίσχυρο ραντάρ AGM-68GY (το καλύτερο ρατνάρ σε υπηρεσία στην Π.Α. σήμερα) είχαν εγκλωβίσει με βλήματα AIM-120 AMRAAM, τόσο τα δύο εναποπείναντα τουρκικά F-16 που εξακολουθούσαν να κινούνται σε μεγάλο ύψος, όσο και τα άοπλα F-4 που πραγματοποιούσαν εικονικό βομβαρδισμό στους Φούρνους και το Αγαθονήσι.

Η κατάσταση είχε γίνει αρκετά επικίνδυνη και αμέσως άλλα τέσσερα ελληνικά μαχητικά έλαβαν εντολή να απογειωθούν, αλλά τελικά τα τουρκικά μαχητικά αποχώρησαν, μετά την "ολοκλήρωση" της αποστολής των F-4.

Επιτελείς του ΓΕΕΘΑ και του ΓΕΑ τόνιζαν ότι "Τέτοιες εμπλοκές είχαν να γίνουν από το καλοκαίρι του 2009, όταν στο Αιγαίο όλοι ξέραμε ότι οι Τούρκοι "κάτι ετοίμαζαν". Τις επόμενες ημέρες θα δούμε που το πάνε"...

defencenet.gr