ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΒΙΡΒΙΛΗ
Υπάρχει ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών στη χώρα μας; Τι εννοούμε αλήθεια λέγοντας διαρθρωτικές αλλαγές; Μια καραμέλα, που πιπιλάνε χρόνια τώρα οι πολιτικοί μας χωρίς να έχουν πάρει μυρουδιά για το τι σημαίνει. Έτσι απλά το λέμε, γιατί κάποιες λέξεις εντυπωσιάζουν τους ψηφοφόρους.
Βασανιστικά το ερώτημα αυτό τίθεται σε όλους μας. Ίσως, αν κατανοήσουμε και βιώσουμε την αναγκαιότητα για γενικότερη αλλαγή του τρόπου ζωής μας και την κάνουμε σημαία μας, τότε θα είναι δυνατόν να αντικρύσουμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον.
Με απλά λόγια λοιπόν, διαρθρωτική αλλαγή σημαίνει ότι ξανασχεδιάζω από την αρχή και θέτω σε νέες βάσεις τις διαδικασίες λειτουργίας των κοινωνικών δομών, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή ενός κράτους, αλλά και την λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης του, με στόχο το μέγιστο όφελος των πολιτών.
Η διαρθρωτική αλλαγή είναι μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί σοβαρή προετοιμασία του φορέα που θα την ξεκινήσει. Ο φορέας αλλαγής θα πρέπει να είναι σε θέση να απαντήσει σε τρία βασικά ερωτήματα. Τι είναι αναγκαίο να αλλάξει, ποιο θα είναι το όφελος και πως θα υλοποιηθεί η αλλαγή.
Η έλλειψη κατανόησης της αναγκαιότητας για αλλαγή είναι αυτό που δρα ανασταλτικά και δεν μας έχει αφήσει μέχρι τώρα να εργασθούμε σαν έθνος προς αυτή την κατεύθυνση.
Η απάντηση που δίνει η κυβέρνηση, τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, η αντιπολίτευση, στο τι πρέπει να αλλάξει, είναι, «το είπε η Τρόικα, το υπογράψαμε στο μνημόνιο, μας το επιβάλουν οι δανειστές».
Λες και το ότι έχουμε μια πανάκριβη «δωρεάν παιδεία» με κουρασμένους καθηγητές, που δεν έχουν αξιολογηθεί ποτέ τους, φροντιστήρια που ρημάζουν τις τσέπες μας, Α.Ε.Ι αμφιβόλου αξίας, που μοιράζουν τα συγγράμματα των καθηγητών διαφόρων σχολών μεταξύ τους για να κερδίζουν περισσότερα από πνευματικά δικαιώματα, δεν πρέπει να μας απασχολεί, για να δουλέψουμε στην κατεύθυνση της ριζικής μεταρρύθμισης της.
Δεν γνωρίζουμε επίσης ότι δεν έχουμε Δημόσια υγεία; Άθλια νοσοκομεία που αν δεν βάλεις το χέρι στην τσέπη πεθαίνεις;
Πανάκριβα ασφάλιστρα για σύνταξη και υγεία. Το 46% του μικτού μισθού των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα πηγαίνει στο Ι.Κ.Α και στους άλλους ασφαλιστικούς φορείς με τη μορφή εισφορών του εργαζόμενου και του εργοδότη. Ένα πανάκριβο ασφαλιστικό σύστημα. Γιατί; Το αντίστοιχο ποσοστό στο Ηνωμένο Βασίλειο που εμπεριέχει και τους φόρους εισοδήματος είναι περίπου 27%. Συγκρίνεται το σύστημα Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας με το δικό μας; Αυτό δεν πρέπει να το αλλάξουμε;
Έχουμε στήσει ένα κράτος που παρέχει κάκιστης ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες του για δεκαετίες τώρα. Που όμως, κατά ένα μυστήριο τρόπο φαίνεται ότι δεν ενοχλεί (παρά μόνο τους συνεντευξιαζόμενους των καναλιών στις εκάστοτε ουρές). Ο λαός υπομένει καρτερικά και αδιαμαρτύρητα την παθογένεια αυτή χρόνια τώρα, διαφορετικά θα είχε κατέβει σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Σιγή ιχθύος. Μήπως, σιγή συνενοχής; Μήπως στα μάτια του διεφθαρμένου δημόσιου λειτουργού που τα παίρνει βλέπουμε τον εαυτό μας, τη γυναίκα μας το παιδί μας και αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιδρούμε;
Το τι πρέπει να αλλάξει όλοι το γνωρίζουν και ας χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την κακή τρόικα από την μία και τους ανελέητους δανειστές από την άλλη που μας βάζουν με το ζόρι να μειώσουμε μισθούς συντάξεις και φάρμακα για να πιάσουμε τους στόχους.
Το πώς λοιπόν θα πετύχουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές με το μέγιστο όφελος για το λαό, πιο είναι το εθνικό μας σχέδιο για το τι πρέπει να αλλάξουμε, δεν το είχαμε δουλέψει ποτέ. Βολεύτηκε το πολιτικό μας σύστημα με το αλισβερίσι του Δημοσίου, βολευτήκαμε και μείς σαν φορείς συναλλαγής, βολεύτηκαν οι συνδικαλιστές του Δημοσίου.
Έτσι λοιπόν, μαζί με το Δημόσιο, σάπισε και ο ιδιωτικός τομέας. Εξέλειψε η φιλοδοξία του Έλληνα για το επιχειρείν και η δημιουργική σκέψη αντικαταστάθηκε από το βόλεμα. Τελματώσαμε και τώρα ζούμε τις συνέπειες.
Ζούμε την ώρα της μεγάλης αλήθειας την ώρα που όλοι μας, αλλά πρωταρχικά οι εκφραστές του πολιτικού μας συστήματος, θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τον κακό μας εαυτό και να τον αποκηρύξουμε. Να αποκηρύξουμε την φοροδιαφυγή του ελεύθερου επαγγελματία, το φακελάκι του γιατρού, την τεμπελιά του δημοσίου υπαλλήλου, την αδιαφορία του καθηγητή στο σχολείο γιατί φυλάει τις δυνάμεις του για το φροντιστήριο, τη διαφθορά του πολιτικού και του κρατικού λειτουργού.
Χρειαζόμαστε από τα κόμματα, ένα εθνικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της λειτουργίας του δημοσίου με στόχο το μέγιστο όφελος για το λαό, με το χαμηλότερο κόστος. Ένα μόνιμο σχέδιο σε ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας το οποίο θα γίνει αποδεχτό από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που πιστεύουν στην λειτουργία του κοινοβουλευτισμού εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι μόνο θα πάψουμε να εξαρτόμαστε από την τρόικα και τους δανειστές μας.
Υπάρχει κάποια πρόταση στο τραπέζι σχεδίου ριζικής αναδιάρθρωσης του Δημοσίου από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα; ΟΧΙ.
Τότε…. δυστυχώς Γεράσιμε χάσαμε.
Πέτρος Βιρβίλης,
Oικονομολόγος
Υπάρχει ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών στη χώρα μας; Τι εννοούμε αλήθεια λέγοντας διαρθρωτικές αλλαγές; Μια καραμέλα, που πιπιλάνε χρόνια τώρα οι πολιτικοί μας χωρίς να έχουν πάρει μυρουδιά για το τι σημαίνει. Έτσι απλά το λέμε, γιατί κάποιες λέξεις εντυπωσιάζουν τους ψηφοφόρους. Βασανιστικά το ερώτημα αυτό τίθεται σε όλους μας. Ίσως, αν κατανοήσουμε και βιώσουμε την αναγκαιότητα για γενικότερη αλλαγή του τρόπου ζωής μας και την κάνουμε σημαία μας, τότε θα είναι δυνατόν να αντικρύσουμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον.
Με απλά λόγια λοιπόν, διαρθρωτική αλλαγή σημαίνει ότι ξανασχεδιάζω από την αρχή και θέτω σε νέες βάσεις τις διαδικασίες λειτουργίας των κοινωνικών δομών, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή ενός κράτους, αλλά και την λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης του, με στόχο το μέγιστο όφελος των πολιτών.
Η διαρθρωτική αλλαγή είναι μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί σοβαρή προετοιμασία του φορέα που θα την ξεκινήσει. Ο φορέας αλλαγής θα πρέπει να είναι σε θέση να απαντήσει σε τρία βασικά ερωτήματα. Τι είναι αναγκαίο να αλλάξει, ποιο θα είναι το όφελος και πως θα υλοποιηθεί η αλλαγή.
Η έλλειψη κατανόησης της αναγκαιότητας για αλλαγή είναι αυτό που δρα ανασταλτικά και δεν μας έχει αφήσει μέχρι τώρα να εργασθούμε σαν έθνος προς αυτή την κατεύθυνση.
Η απάντηση που δίνει η κυβέρνηση, τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, η αντιπολίτευση, στο τι πρέπει να αλλάξει, είναι, «το είπε η Τρόικα, το υπογράψαμε στο μνημόνιο, μας το επιβάλουν οι δανειστές».
Λες και το ότι έχουμε μια πανάκριβη «δωρεάν παιδεία» με κουρασμένους καθηγητές, που δεν έχουν αξιολογηθεί ποτέ τους, φροντιστήρια που ρημάζουν τις τσέπες μας, Α.Ε.Ι αμφιβόλου αξίας, που μοιράζουν τα συγγράμματα των καθηγητών διαφόρων σχολών μεταξύ τους για να κερδίζουν περισσότερα από πνευματικά δικαιώματα, δεν πρέπει να μας απασχολεί, για να δουλέψουμε στην κατεύθυνση της ριζικής μεταρρύθμισης της.
Δεν γνωρίζουμε επίσης ότι δεν έχουμε Δημόσια υγεία; Άθλια νοσοκομεία που αν δεν βάλεις το χέρι στην τσέπη πεθαίνεις;
Πανάκριβα ασφάλιστρα για σύνταξη και υγεία. Το 46% του μικτού μισθού των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα πηγαίνει στο Ι.Κ.Α και στους άλλους ασφαλιστικούς φορείς με τη μορφή εισφορών του εργαζόμενου και του εργοδότη. Ένα πανάκριβο ασφαλιστικό σύστημα. Γιατί; Το αντίστοιχο ποσοστό στο Ηνωμένο Βασίλειο που εμπεριέχει και τους φόρους εισοδήματος είναι περίπου 27%. Συγκρίνεται το σύστημα Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας με το δικό μας; Αυτό δεν πρέπει να το αλλάξουμε;
Έχουμε στήσει ένα κράτος που παρέχει κάκιστης ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες του για δεκαετίες τώρα. Που όμως, κατά ένα μυστήριο τρόπο φαίνεται ότι δεν ενοχλεί (παρά μόνο τους συνεντευξιαζόμενους των καναλιών στις εκάστοτε ουρές). Ο λαός υπομένει καρτερικά και αδιαμαρτύρητα την παθογένεια αυτή χρόνια τώρα, διαφορετικά θα είχε κατέβει σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Σιγή ιχθύος. Μήπως, σιγή συνενοχής; Μήπως στα μάτια του διεφθαρμένου δημόσιου λειτουργού που τα παίρνει βλέπουμε τον εαυτό μας, τη γυναίκα μας το παιδί μας και αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιδρούμε;
Το τι πρέπει να αλλάξει όλοι το γνωρίζουν και ας χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την κακή τρόικα από την μία και τους ανελέητους δανειστές από την άλλη που μας βάζουν με το ζόρι να μειώσουμε μισθούς συντάξεις και φάρμακα για να πιάσουμε τους στόχους.
Το πώς λοιπόν θα πετύχουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές με το μέγιστο όφελος για το λαό, πιο είναι το εθνικό μας σχέδιο για το τι πρέπει να αλλάξουμε, δεν το είχαμε δουλέψει ποτέ. Βολεύτηκε το πολιτικό μας σύστημα με το αλισβερίσι του Δημοσίου, βολευτήκαμε και μείς σαν φορείς συναλλαγής, βολεύτηκαν οι συνδικαλιστές του Δημοσίου.
Έτσι λοιπόν, μαζί με το Δημόσιο, σάπισε και ο ιδιωτικός τομέας. Εξέλειψε η φιλοδοξία του Έλληνα για το επιχειρείν και η δημιουργική σκέψη αντικαταστάθηκε από το βόλεμα. Τελματώσαμε και τώρα ζούμε τις συνέπειες.
Ζούμε την ώρα της μεγάλης αλήθειας την ώρα που όλοι μας, αλλά πρωταρχικά οι εκφραστές του πολιτικού μας συστήματος, θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τον κακό μας εαυτό και να τον αποκηρύξουμε. Να αποκηρύξουμε την φοροδιαφυγή του ελεύθερου επαγγελματία, το φακελάκι του γιατρού, την τεμπελιά του δημοσίου υπαλλήλου, την αδιαφορία του καθηγητή στο σχολείο γιατί φυλάει τις δυνάμεις του για το φροντιστήριο, τη διαφθορά του πολιτικού και του κρατικού λειτουργού.
Χρειαζόμαστε από τα κόμματα, ένα εθνικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της λειτουργίας του δημοσίου με στόχο το μέγιστο όφελος για το λαό, με το χαμηλότερο κόστος. Ένα μόνιμο σχέδιο σε ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας το οποίο θα γίνει αποδεχτό από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που πιστεύουν στην λειτουργία του κοινοβουλευτισμού εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι μόνο θα πάψουμε να εξαρτόμαστε από την τρόικα και τους δανειστές μας.
Υπάρχει κάποια πρόταση στο τραπέζι σχεδίου ριζικής αναδιάρθρωσης του Δημοσίου από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα; ΟΧΙ.
Τότε…. δυστυχώς Γεράσιμε χάσαμε.
Πέτρος Βιρβίλης,
Oικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου