Να σωθούμε, σύμφωνοι...Από τι και για ποιο λόγο;

Το περίφημο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα είναι το άκρον άωτον μιας πολιτικής σε μία μόνο κατεύθυνση: Πώς το κράτος θα συγκεντρώσει χρήματα, χωρίς να κόψει εκεί που μπορούν να γίνουν περικοπές. 

Προσπαθώντας να διατηρήσει δαπάνες, η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα στην χρεωκοπία εν ονόματι της αποφυγής της.

Δεν έχω καμία αντίρρηση να πληρώσω εισφορά αλληλεγγύης –αν και νόμιζα ότι αυτή τη δουλειά κάνουν οι φόροι - δεν έχω ακόμα αντίρρηση να πέσει το αφορολόγητο  – τα 8.000 ευρώ είναι ψηλότερα από ότι τα αντίστοιχα αφορολόγητα άλλων μεσογειακών χωρών όπου κυμαίνονται στις 5.500 ευρώ. Θα υποστήριζα ακόμα και την πλήρη εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης και ας επιβάρυνε τους χειμώνες τους δικούς μου και της οικογένειας μου, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ ΠΟΥ ΞΕΡΩ, ΠΩΣ ΗΔΗ, ΔΕΝ ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΕΡΑ...

Υπάρχουν όμως άλλα σημεία των φορολογικών διατάξεων του «μεσοπρόθεσμου» που μόνο ανόητοι θα μπορούσαν να συντάξουν και μόνο ανόητοι να ψηφίσουν. 


- Τι πάει να πει «έκτακτη εισφορά σε αντικειμενικές δαπάνες»; Είναι αντικειμενικές ή δεν είναι; Και αν είναι, δηλαδή τις έχει καταγράψει η πιο άχρηστη φορολογική διοίκηση της Ευρώπης. Γιατί δεν υπολογίζονται στο κτίσιμο του φορολογικού προφίλ και πρέπει να τιμωρηθεί η χρήση ανεξάρτητα από το προφίλ του φορολογουμένου;

Φορολογώντας την χρήση πραγμάτων ο νομοθέτης –το γνωρίζει βέβαια –φορολογεί δεύτερη φορά εισόδημα που μπορεί να έχει δηλωθεί. Αλλά αυτό φαίνεται να μην τον νοιάζει. Νοιάζει όμως εκείνον που το πληρώνει. Και φυσικά η τιμωρία για τη «χρήση» ευνοεί τους πλουσιότερους, όχι εκείνους που μπορούν να δικαιολογήσουν την κυριότητα  του αυτοκινήτου τους από  το δηλωμένο εισόδημα. Το κράτος προβλέπει ότι η προσφυγή ενάντια στα μέτρα αυτά στα διοικητικά πρωτοδικεία δεν αναστέλλει την βεβαίωση και την είσπραξη από την εφαρμογή των παραπάνω διατάξεων. Στην ουσία καταργεί το δικαίωμα του δικαστικού ελέγχου της διπλής φορολόγησης. 

Μα είναι για να αποφύγει η χώρα τη χρεωκοπία; Η αποδοχή άδικων κοινωνικά μέτρων στο όνομα της αποφυγής της χρεωκοπίας έχει και ορισμένα (πολιτικά )όρια. Και η διπλή φορολόγηση είναι ένα από αυτά όταν κάποιοι άλλοι δεν πληρώνουν καθόλου φόρους...

Ένα άλλο περίεργο άρθρο είναι το άρθρο 43, εκείνο που δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να προσλαμβάνουν στο 80% των συλλογικών συμβάσεων νέους ανθρώπους «για την απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας». Ευτυχώς που καταργήσαμε τα ''ανήθικα'' STAGE...(Στο Δημόσιο και τα φέραμε στον Ιδιωτικό τομέα)...

Ο νομοθέτης έχει «κτίσει» στη διάταξη διάφορες πρόνοιες, όπως πχ ότι τρεις μήνες πριν από τη σύναψη αυτών των ειδικών συμβάσεων δεν θα πρέπει να έχει απολύσει. Και τότε γιατί να προσλάβει για να βοηθήσει κάποιους νέους ανθρώπους να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία;

Έχουν χιούμορ αυτοί στα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας. Δεν ρωτούν και στις χώρες που εφαρμόστηκαν παρόμοιες διατάξεις και διαθέτουν πολύ πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς πώς εφαρμόστηκε το εν λόγω μέτρο; Και εν πάση περιπτώσει η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει αυτή τη διάταξη με τρόπο ώστε να σώζονται τα προσχήματα θα εξαρτηθεί από το πόσο βαριές θα είναι οι κυρώσεις για εκείνους που «αντικαθιστούν» παλιούς με νέους εργαζόμενους (Σ.Σ. πράγμα που θα κάνουν όταν τους το επιτρέψουν τα άθλια ταμειακά τους του αποθέματα τα οποία για την ώρα δεν τους επιτρέπουν να απολύσουν).

   

Υπάρχει τέλος το ζήτημα με μια έκφραση. «Πολεοδομική ωρίμανση»...

Όπου στην ουσία οι βουλευτές της πλειοψηφίας (και οι άλλοι)θα νομοθετήσουν το εξής: Με τα ίδια προεδρικά διατάγματα μπορεί να τροποποιούνται εγκεκριμένα ρυμοτομικά ή σχέδια πόλεως καθώς και πολεοδομικές μελέτες ή/και να καθορίζονται ειδικές χρήσεις Γης και ειδικοί όροι και περιορισμοί δόμησης για τα εντός σχεδίου πόλεως δημόσια ακίνητα, ακόμα και κατά παρέκκλιση από τους ισχύοντες στην περιοχή όρους και περιορισμούς δόμησης καθώς και από τις διατάξεις του γενικού οικοδομικού κανονισμού, προκειμένου να αποδοθεί ο βέλτιστος πολεοδομικός –επενδυτικός προορισμός στο προς αξιοποίηση ακίνητο...»

Είπαμε ότι από τη μία μεριά της στάθμισης είναι να σωθεί η χώρα και να μείνει στο ευρώ. 

Αλλά στα σημεία αυτά -ειδικά στο πρώτο και στο τρίτο - μοιάζει σαν να μην υπάρχει καθόλου στάθμιση. 

Ανάμεσα σε δύο αγαθά που διακυβεύονται, τη σωτηρία της χώρας πχ και την κατ επίφαση ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο, τη σωτηρία της χώρας και ένα μίνιμουμ κοινωνικής προστασίας που χάνεται, τη σωτηρία της χώρας και μια στοιχειώδη προστασία του περιβάλλοντος, ΠΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ;;

Διότι η χώρα δεν χρειάζεται πάση θυσία να σωθεί με αυτόν τον τρόπο. Γιατί να σωθεί αν καταντήσει κακέκτυπο αυτού που την οδήγησε ως εδώ;

Η συνοδευτική επιστολή της μελέτης με αποδέκτες τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους αρχηγούς των κομμάτων και τους βουλευτές. Η μελέτη έγινε με εθελοντική εργασία επιφανών επιστημόνων χωρίς κρατική ή κομματική αλληλεξάρτηση. Συμμετείχαν Έλλαδιτες και Έλληνες του εξωτερικού (ομογενείς).

Δημοσιεύουμε σήμερα την συνοδευτική επιστολή της μελέτης με αποδέκτες τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους αρχηγούς των κομμάτων και τους βουλευτές.

Η μελέτη έγινε με εθελοντική εργασία επιφανών επιστημόνων χωρίς κρατική ή κομματική αλληλεξάρτηση. Συμμετείχαν Έλλαδιτες και Έλληνες του εξωτερικού (ομογενείς).

Δείτε με απλά λόγια πως μία χώρα με μοναδικά πλεονεκτήματα κερδοφορίας, ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ (γιατί για κατάντια πρόκειται) ζημιογόνος και επαίτης. Τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση ιδιαίτερα όταν κάποιος μελετήσει τις αναλύσεις που οδηγούν σε κάθε συμπέρασμα. Πραγματικά χρειάστηκε προσπάθεια για να καταστραφεί η Ελληνική οικονομία και να υποδουλωθεί η Εθνική υπόσταση.

Όπως θα παρατηρήσετε, η αναφορά έχει γραφτεί με απλά λόγια, κατανοητά από όλους. Δεν ασχολείται με σκάνδαλα, δεν έχει κραυγές ή αφορισμούς. Μόνο στοιχεία και αυτονόητες διαπιστώσεις.

Εντοπίζει τις ακριβείς αιτίες του προβλήματος για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση. Όχι κλισέ τύπου “ο αυξημένος δημόσιος τομέας” ή “αυτοί που έφαγαν τα λεφτά”.

Με μία ανάγνωση θα έχετε στα χέρια σας τις διαπιστώσεις που όμως οδηγούν απ’ ευθείας στους ενόχους. Πίσω από κάθε συγκεντρωτική αναφορά κρύβονται συγκεκριμένες αποφάσεις, νομοσχέδια που έχουν Υπουργικές υπογραφές, υπογραφές δημοσίων λειτουργών και ημερομηνίες που ταυτοποιούν εύκολα τους υπευθύνους. Είναι εκατοντάδες.

Η ίδια ομάδα επεξεργάζεται και το τελικό κείμενο της “λύσης”, με απλές προτάσεις και άμεση εφαρμογή.

Δεν αντέξαμε στον πειρασμό να προσθέσουμε ορισμένα δικά μας σχόλια (σε παρενθέσεις ώστε να είναι ορατά). Συμφωνούμε απόλυτα με τα πορίσματα και τις επόμενες ημέρες θα αναλύσουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν. Απέδειξαν ότι είναι Ζωντανοί. Απέδειξαν ότι υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν την πατρίδα πάνω από το τομάρι τους. Απέδειξαν ότι υπάρχουν Έλληνες που μπορούν να φέρουν την ελπίδα και τις τελικές λύσεις κάνοντας το θεωρητικό δεδομένο της “Νέας Μεταπολίτευσης” άμεσα εφαρμόσιμο.

Σήμερα όπως είπαμε δημοσιεύουμε ΜΟΝΟ την εισαγωγική, μα περιεκτική επιστολή.

Προς

Αξιότιμο Κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Αρχηγούς κομμάτων

Βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου

Κύριε Πρόεδρε,

Όλοι οι Έλληνες σήμερα και εσείς προσωπικά  έχουμε ένα ερώτημα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Μια ομάδα αναλυτών με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και του λογιστηρίου του κράτους αποφασίσαμε να δώσουμε μια απάντηση σ’ αυτό  το ερώτημα.  Αποδεχόμαστε πλήρως την κριτική που θα ακουστεί ως προς την προσέγγιση και την ακρίβεια των αριθμών μας. Όποιος επιθυμεί να την αμφισβητήσει όμως ας το κάνει με στοιχεία. Σας εγγυόμαστε ότι κανείς δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει τα συμπεράσματα.

Η επιστολή άλλωστε κοινοποιείται και στους πολιτικούς αρχηγούς της σημερινής βουλής από σεβασμό στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ας βάλουν τους αναλυτές τους να αντιπαραβάλλουν τα στοιχεία τους,( αυτά που δεν τόλμησαν ποτέ να φέρουν στο φως της δημοσιότητας για να προστατεύσουν τους υπαίτιους που δυστυχώς φαίνεται ότι αποτελούν τον πυλώνα του πολιτικού συστήματος και χρήζουν «προστασίας».)

(Δεν θα συμπεριλάβουμε τα «σκάνδαλα» αφού κάθε μία από τις αιτίες έχει πίσω της ακριβείς αποφάσεις με υπουργικές υπογραφές. Συγκεκριμένες υπογραφές που ταυτοποιούνται με πρόσωπα ανάλογα την ημερομηνία.) Όπως θα δείτε μεταφέρουμε τα συμπεράσματα σε απλή γλώσσα, χωρίς κραυγές και αφορισμούς αφού κύριος αποδέκτης είναι όχι το πολιτικό σύστημα αλλά οι Έλληνες πολίτες που έχουν συνηθίσει να ακούν «περίτεχνες αναφορές» γραμμένες από διάφορους «σοφούς».

Τέσσερεις είναι οι κυρίες αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα  σ’ αυτό  το σημείο με σειρά βαρύτητας.

1.   η  κακοδιαχείριση των συνταξιοδοτικών ταμείων

2    η  κακοδιαχείριση του αναπτυξιακού πυλώνα της   οικονομίας

3.    η  φοροδιαφυγή

4     η χρηματοδότηση των τραπεζών με €43 δισεκατομμύρια

Το σημερινό χρέος της Ελλάδος είναι €300 δισεκατομμύρια.

Η  ανάλυση μας δείχνει ότι οι «επιχορηγήσεις» στα συνταξιοδοτικά ταμεία (εκτός των δημοσίων υπάλληλων ) από τον κρατικό προϋπολογισμό, από το 1998 μέχρι το 2009 είναι €104 δισεκατομμύρια.

Με απλά λόγια τα ταμεία που έπρεπε να είναι αυτοχρηματοδοτούμενα από τις εισφορές των εργαζομένων και τις επενδύσεις τους, δεν είχαν και δεν έχουν τους πόρους να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους – συντάξεις, ιατρική περίθαλψη κτλ. Έτσι το κράτος αναγκάστηκε να τα χρηματοδοτήσει. Το 2009 το ποσό της χρηματοδότησης  ήταν 30% του προϋπολογισμού. Παράρτημα 1: Αποτελέσματα ταμείων Κοινωνικής Ασφάλισης.

Το παράδοξο είναι ότι φτάσαμε στο σημείο όπου το Έλλειμμα των ταμείων είναι μεγαλύτερο από τους  τόκους. Παράρτημα 2 : Χορηγήσεις σε Ασφαλιστικά ταμεία & Τόκοι

Γιατί όμως φτάσαμε ως εδώ;

Είναι πολλές οι αιτίες που τα ταμεία έχουν κυριολεκτικά καταρρεύσει και πιστεύουμε ότι υπεύθυνοι διαχρονικά  είναι οι πολιτικοί,  διότι ενώ τους  εμπιστευτήκαμε να διαχειριστούν με ευθύνη τα λεφτά που ο εργαζόμενος, ο επιχειρηματίας, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο αγρότης τους έδωσε, αντί αυτού χρησιμοποιήθηκαν για πολιτικούς και οικονομικούς αυτοσκοπούς.

-          Μεγάλες απώλειες στο Χρηματιστήριο. μια μικρή ομάδα του χρηματοπιστωτικού τομέα σε συνεργασία με τους πολιτικούς υποχρέωσε  άπειρους διευθυντές να παίξουν ένα παιχνίδι, όπου οι αντίπαλοι ήταν η ελίτ των διεθνών χρηματιστηριακών οίκων με καταστροφικές συνέπειες για τα ταμεία.( Μία Ελίτ διαχρονικά στο απυρόβλητο. Για κάθε απόφαση όμως υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία, ποσά, υπογραφές και ημερομηνίες.)

-          Το ίδιο σενάριο σε μικρότερο βαθμό επαναλήφθηκε με τα δομημένα ομόλογα. Ομοίως.

-          Δάνεια από τα ταμεία στις Τράπεζες άτοκα ή με 2% όταν τα επιτόκια ήταν 25%.  Η πολιτεία διαχρονικά διαμόρφωσε μια επενδυτική πολιτική κομμένη και ραμμένη για το συμφέρων του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος και όχι των ταμείων. (Πάλι κάθε εκχώρηση με υπογραφές, ποσά και ημερομηνίες.)

-          Συνταξιοδότηση ατόμων χωρίς εισφορές, πολιτικές αποφάσεις για πελατειακή εξυπηρέτηση.

-          Πρόωρες συνταξιοδοτήσεις την δεκαετία του ‘80 και ’00, ομοίως.

Συγχρόνως τα ταμεία έπρεπε να διαχειριστούν και τον κλάδο υγείας, όπου η διαφθορά στα νοσοκομεία και γενικά στο χώρο υγείας ήταν γνωστή. Και σ’ αυτή την περίπτωση κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν εφαρμόστηκε για να σταματήσει  την αιμορραγία.

Την ιδία στιγμή η πολιτεία και οι πολιτικοί φάνηκαν αδύναμοι η μάλλον έκλεισαν το μάτι σε χιλιάδες περιπτώσεις κατάχρησης των ταμείων από επιτήδειους, που νόμιζαν ότι με το να κλέψουν τα ταμεία με παράνομες συντάξεις ήταν «έξυπνοι». Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι έκλεβαν τα παιδιά τους;

Και τι έκανε η πολιτεία διαχρονικά; Αντί να στελεχώσουν τα ταμεία με άτομα που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα μεγάλα προβλήματα που υπήρχαν- με λίγες εξαιρέσεις -έβαλαν άσχετους και αχυράνθρωπους για να μπορέσουν να κάνουν αυτό που αυτοί ήθελαν. Ρωτήστε κύριε πρόεδρε ποια ποσά χαθήκαν από τα αποθεματικά του ΙΚΑ από το 1998 – 2008.

Κύριε πρόεδρε

Υπάρχει ένα μεγάλο διαχρονικό έγκλημα. Η πολιτεία με δανεισμό  €100 δισεκατομμύρια -μέχρι σήμερα -προσπαθεί να καλύψει και συνεχίζει να καλύπτει όλες τις ελλείψεις, παραλείψεις και σκόπιμες πράξεις (κακουργηματικές σε πολλές περιπτώσεις) του μεγαλυτέρου πολιτικοοικονομικού σκανδάλου της μεταπολίτευσης.

Και είναι ακόμα μεγαλύτερο το έγκλημα διότι αντί να το ομολογήσουν – δεδομένου ότι είναι γνωστό προ πολλού – έσπερναν ψεύτικες ελπίδες ότι χρήματα υπάρχουν προσπαθώντας ίσως να καλύψουν τη δικιά τους ενοχή την στιγμή που θα έβγαινε  η αλήθεια.

Για τις άλλες αιτίες,  το μοντέλο ανάπτυξης, φοροδιαφυγή και δάνεια στις τράπεζες. έχουμε απόψεις και όχι συμπεράσματα, αλλά θα μας κάνετε την τιμή να τις καταθέσουμε μια και έχουμε περάσει αρκετό χρόνο για να τις διαμορφώσουμε.

Η οικονομική ανάπτυξη τις χώρας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια  συγκεντρώθηκε σε έναν η  το πολύ δυο κλάδους και αυτή είναι η δεύτερη αιτία του μεγάλου χρέους. Σύνολο  €95 δισ. σε «δημόσιες επενδύσεις» ήταν στην πλειονότητα σε μη μελλοντικά παραγωγικές δραστηριότητες – δρόμους, κτίρια, γέφυρες. Παράρτημα 3. Δημόσιες Επενδύσεις

Αυτές οι επενδύσεις αν και δημιουργούσαν αύξηση του ΑΕΠ στη χρονιά που υλοποιούνταν τα έργα δεν είχαν καμία μελλοντική προοπτική. Ενδεικτικό πόσο μονόπλευρες ήταν αυτές οι επενδύσεις, είναι ότι η Ελλάδα ήταν το 2000- 2006  53η στον κόσμο για επενδύσεις στην Έρευνα και Τεχνολογία κάτω από την Μοζαμβίκη. Αυτή είναι η αλήθεια για τη μεγάλη ληστεία που βαφτίστηκε «ισχυρή Ελλάδα».

Έτσι λοιπόν κύριε πρόεδρε δημιουργήσαμε μια οικονομία που δεν παράγει τίποτα. Και οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν. Το 1995 το ΦΠΑ σαν ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 13% και σήμερα είναι 10%. Βλέπετε δεν παράγουμε προστιθέμενη άξια.. Το αγοράζουμε και το πουλάμε. Παράρτημα 4. ΦΠΑ & Φόρος Εισοδήματος % ΑΕΠ

Η κύρια αιτία για την αποδυνάμωση της παραγωγικής βάσης είναι κατά την άποψη μας  οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με ένα κλειστό κύκλο οικονομικών παραγόντων που απαιτούσαν το μερίδιο του λέοντα. Μέχρι εδώ τίποτα διαφορετικό από άλλες χώρες. Στη δική μας περίπτωση όμως τα έπαιρναν όλα χωρίς να υπάρχει περίπτωση κάποιος άλλος να μπορεί να ανταγωνιστεί. Ήταν και είναι το μεγαλύτερο από τα «κλειστά επαγγέλματα». Χρησιμοποιώντας στοιχεία της ΕΕ και διεθνές μελέτες σε παρόμοιες περιστάσεις αυτό το μονό-  ολιγοπώλιο κόστισε στην οικονομία μας  μεταξύ  €20- 30 δισεκατομμύρια.  (σσΟ: Η πλέον φρικτή διαπίστωση είναι ότι αυτή η «Ελίτ», αυτός ο κλειστός κύκλος ουδέποτε λειτούργησε παραγωγικά για να δημιουργήσει έστω και μία υποδομή δημιουργίας. Πλούτιζε φτιάχνοντας δρόμους και έργα «συγχρηματοδοτούμενα». Πλούτιζε υπερτιμολογώντας τα. Πλούτιζε δίνοντας υπεργολαβίες σε κοινούς μαφιόζους και δουλέμπορους για να εκμηδενίζει το κόστος. Πλούτιζε από την εκμετάλλευση τους. Δεν χρειάστηκε ποτέ να επενδύσει σε έρευνα και ανάπτυξη, αρκούσε η κυριαρχία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με κάθε κόστος και κάθε τρόπο.)

Σημειώστε ότι κάθε παράγοντας βιομηχανικής παραγωγής εξοντώθηκε ή εξαναγκάστηκε σε μεταπρατική λειτουργία προκειμένου να επιβιώσει.

Φυσικά και άλλοι παράγοντες που τους δημιούργησε η πολιτεία συνετέλεσαν σ’ αυτή την συρρίκνωση :

Γραφειοκρατία φτιαγμένη έτσι που να διώχνει και όχι να έλκει επενδύσεις, καινοτομίες και δημιουργικότητα. Αλλά δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η άποψη μας για τον δημόσιο τομέα είναι ξεκάθαρη. Δημιουργήθηκε γιατί δεν υπάρχει ισχυρός ιδιωτικός τομέας. Όταν ο ιδιωτικός τομέας δεν προσφέρει ευκαιρίες, είναι λογικό για ένα πατέρα να προσπαθήσει να βολέψει το παιδί του στο μόνο «εργοδότη» που υπάρχει, στον πολιτικό. Έτσι οι πολιτικοί αναζητούν εξαρτημένους ψηφοφόρους και οι ψηφοφόροι αναζητούν  εξαρτημένους πολιτικούς. Αυτό δημιούργησε έναν γιγάντιο δημόσιο τομέα που έπρεπε να εφεύρει διαδικασίες ώστε να δικαιολόγηση την ύπαρξη του.

πανεπιστημιακούς που κρατούν ομήρους τα πανεπιστήμια, όπου η μεταφορά έδρας στον απόγονο ήταν και είναι το μόνο μέλημα και έτσι κάτι το καινούργιο ή καλύτερο έπρεπε να εξαφανιστεί

Και μια Δικαιοσύνη, που στα μάτια όλων και ιδίως των ξένων είναι αυθαίρετη και κατευθυνόμενη

Για την Φοροδιαφυγή την τρίτη αιτία θα ήμαστε σύντομοι γιατί το θεμα είναι απλό. Υπολογίσαμε ότι η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα τα τελευταία 12 χρόνια είναι του ύψους των €70 δισεκατομμυρίων.

Η άποψη μας είναι ότι η φοροδιαφυγή είναι ευθύνη αποκλειστικά και μόνο της πολιτείας. Η λύση στη φοροδιαφυγή είναι απλή. Πρέπει να βασίζεται σε δυο αρχές:

1.    να υπάρχει μια αίσθηση δικαίου (όλοι ίσιοι μπροστά στον εφοριακό)

2. και σοβαρές ποινές σε περίπτωση αδικήματος (είτε από τον φορολογούμενο είτε από τον εφοριακό),

Κι’ όμως κανείς πολιτικός όμως δεν την εφάρμοσε. Μάλλον δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν  ούτε τη μια ούτε την άλλη αρχή, διότι έπρεπε να πάρουν μέτρα εναντίον αυτών που τους υποστήριξαν και τους υποστηρίζουν.

Και κρατήσαμε το πιο παράλογο για το τέλος. Αθόρυβα η πολιτεία έχει δανείσει €43 δισεκατομμύρια στις τράπεζες τους τελευταίους 6 μήνες. Για να κάνει αυτό χρειάστηκε να δανειστεί σαν κράτος τα €43 δισεκατομμύρια. Σε μια νύχτα το χρέος αυξήθηκε 20%. Παράρτημα 5. Χρέος ευρώ και %ΑΕΠ.

Να σας υπενθυμίσω ότι όλες οι περικοπές και οι καινούργιοι φόροι που περιλαμβάνονται στην σύμβαση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπουν αύξηση εσόδων €30 δισεκατομμυρίων συνολικά για τα επόμενα τρία χρόνια. Τα έχουμε ήδη ξοδέψει και παραπάνω για τις τράπεζες. Και οι μέτοχοι;

Προσπαθήσαμε, κύριε πρόεδρε, να δώσουμε μια απάντηση πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Δυστυχώς την  απάντηση μπορεί να σας την είχε δώσει κάθε ένας από τους πολιτικούς που σας επισκέπτεται. Και θα έπρεπε να ήταν η εξής.

«Εάν είχαμε χειριστεί σωστά τα ταμεία συνταξιοδότησης, αν υπήρχε αίσθηση δίκαιου είτε στη φορολογία είτε στην δικαιοσύνη, αν είχαμε κάνει σωστές επενδύσεις και αν δεν είχαμε δώσει δάνεια € 43 δισεκατομμύρια  στις τράπεζες το 2009/2010 το χρέος του Ελληνικού κράτους θα ήταν ελάχιστο. Όχι €300 δισεκατομμύρια.

Και θα ήμασταν το παράδειγμα και όχι οι ζητιάνοι. Εμείς κύριε Πρόεδρε είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτή την καταστροφή»

Στο τελευταίο παράρτημα (Παράρτημα 6) δείχνουμε το έλλειμμα της χωράς εάν δεν υπήρχαν επιχορηγήσεις στα ταμεία. Εάν είχαμε βάλει και την φοροδιαφυγή η χώρα έχει πλεόνασμα. Μ’ αυτό θα θέλαμε να τελειώσουμε την επιστολή μας διότι μας επιτρέπει να πούμε με σιγουριά ότι υπάρχει  λύση και είναι εφικτή. Ίδη την επεξεργαζόμαστε.

Καταλαβαίνετε ότι εάν συμπεριλάβουμε και τις υποθέσεις που απασχολούν αυτή τη στιγμή τη δικαιοσύνη με αιχμή του δόρατος την εμπλοκή των Γερμανικών εταιρειών και τη ζημία του δημοσίου τότε τα μεγέθη είναι αδιαμφισβήτητα. Δεν το κάνουμε γιατί οι συμβάσεις είναι ακόμη ομιχλώδεις ως προς τα τελικά μεγέθη. Το ίδιο και η περιβόητη σχέση με την Goldman Sachs της οποίας τους όρους ακόμα δε γνωρίζει το Ελληνικό δημόσιο, αφού δεν αναφέρθηκαν ούτε στην περιβόητη απογραφή!

Πλεονασματική λοιπόν η Ελλάδα, χωρίς να υπολογίσουμε ούτε το δυσανάλογο μέγεθος του δημοσίου τομέα, ούτε τη μη εκμετάλλευση των άφθονων φυσικών πόρων.

Χρειάστηκε πραγματικά προσπάθεια για να διολισθήσει μία χώρα σαν την Ελλάδα στα σημερινά μεγέθη. Το μέγεθος του εγκλήματος σας αφήνουμε να το αποτιμήσετε εσείς και οι συνάδελφοι σας. Εμείς πάντως ΔΕΝ θα σταματήσουμε

Μια παράκληση.

Μην αφήσετε να υπογράψουμε συνθήκη με την Τουρκία  για τα πετρέλαια. Θα είναι η χαριστική βολή των πολιτικών μας σε μια χώρα που πέτυχε πολλά – αν και με πολλά εμπόδια – χάρη στην δουλειά και υπομονή του ωραιότερου λαού του κόσμου.

Μετά τιμής

Οι Έλληνες Πολίτες ( Ελλάδας και Εξωτερικού)

ΥΓ. Πολλοί πολιτικοί θα πουν, δεν ήξερα ή δεν ήταν ευθύνη μου. Και οι δυο δικαιολογίες δεν ελαφρύνουν τη θέσεις τους. Οι πολιτικοί που πραγματικά πάλεψαν και ζήτησαν το καλό της χώρας μπήκαν στο περιθώριο χωρίς αξιώματα και τίτλους. Και τους αποκαλούν «γραφικούς». Κρίμα. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας, Wolfgang Schauble, βάζει τέλος στις ψευδαισθήσεις. Οχι στό ΔΝΤ. Η χρεοκοπία είναι επιλογή. Η εκδίωξη απο τήν ευρωζώνη επίσης.

Η έκτακτη, όμως, βοήθεια δεν θα πρέπει ποτέ να θεωρείται δεδομένη. Θα πρέπει, τουλάχιστον σε βάση αρχής, κάποιο κράτος να ξέρει ότι μπορεί να χρεοκοπήσει. 

Το να βρεθείς αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα είναι σε πολλές περιπτώσεις η καλύτερη λύση....

Εάν, δε, μία χώρα της ευρωζώνης δεν κατορθώσει να ισορροπήσει τα δημοσιονομικά της και να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της, τότε η έσχατη λύση είναι να φύγει από την ευρωζώνη αλλά να παραμείνει μέλος της Ε.Ε.Το δικαίωμα, δε, ψήφου μίας χώρας θα πρέπει να αίρεται για ένα έτος εάν αποδειχθεί ότι εκ προθέσεως καταπατά τους κανονισμούς και τους νόμους της ευρωζώνης. 

Η πραγματική έκταση της ελληνικής δημοσιονομικής καταστροφής κατέστη σαφής όταν αποκαλύφθηκε η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων το φθινόπωρο που μας πέρασε. ......

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, ο άνθρωπος είναι τόσο σαφής πού δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο. Προσέξτε ότι όλα άρχισαν με την αποκάλυψη (από τον Παπανδρέου) τών παραποιημένων στοιχείων το φθινόπωρο. Σημειώστε επίσης ότι ο Σόιμπλε (υπουργός Οικονομίας Γερμανίας) δεν είναι κανένας τυχαίος. Οι απόψεις του είναι αυτές πού θα ισχύσουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ...

Schauble: Οι αιτίες της ευρωπαϊκής κρίσης

By Wolfgang Schauble*

Δημοσιεύθηκε: 07:34 - 12/03/10

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Εξ αρχής εμείς στην ευρωζώνη έχουμε δεσμευθεί για την πλήρη και στενή παρακολούθηση της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής ενός μέλος της νομισματικής ένωσης.Η ελληνική κρίση είναι μία παραίνεση προς όλους μας να εξάγουμε συμπεράσματα και να πάρουμε μαθήματα για την νομισματική ένωση. 

Οι σκέψεις μου δεν αφορούν τα μέτρα που χρειάζονται για την σταθεροποίηση της Ελλάδας. Ούτε την συζήτηση για την δημιουργία οικονομικής διακυβέρνησης που θα μας προσφέρει βελτιωμένη συνεργασία στα πλαίσια της Ε.Ε. Οι σκέψεις μου επικεντρώνονται στο πως θα κάνουμε πιο αποτελεσματική τη νομισματική κρίση απέναντι σε κρίσεις.Το ευρώ έχει δείξει ότι είναι μία άγκυρα σταθεροποίησης κατά τη διάρκεια της κρίσης. Μας προστάτευσε από νομισματικά προβλήματα που θα είχαν κάνει ακόμη δυσκολότερη την κατάσταση σε όλη την Ευρώπη. 

Παρά ταύτα, τα μέλη της ευρωζώνης βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο. Τα προβλήματα που προκάλεσε η κρίση είναι περισσότερο εμφανή, καθώς σε ορισμένες χώρες οι αγορές εργασίας έχουν δυσκολίες και το κρατικό χρέος σχεδόν κάθε μέλους έχει ξεπεράσει σημαντικά τα επιτρεπτά επίπεδα.Υπάρχει μόνο μία λύση: όλα τα μέλη της ευρωζώνης να εφαρμόσουν το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης όσο πιο σύντομα είναι αυτό δυνατόν. 

Το ξεκαθαρίζω αυτό, γιατί έχω την αίσθηση ότι οι αγορές έχουν κατανοήσει –και το δείχνουν- αυτήν την ανάγκη περισσότερο απ’ ότι οι πολιτικοί.

Τεράστιες δομικές αδυναμίες έχουν καταγραφεί σε ορισμένα κράτη της ευρωζώνης, αδυναμία που θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με την εφαρμογή επώδυνων μέτρων. Η παρακολούθηση των οικονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών αποδείχθηκε ότι δεν ήταν αποτελεσματική και δεν εφαρμόσθηκε ορθά και στην ώρα της. 

Ως εκ τούτου θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με καλύτερο τρόπο τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Από τώρα και στο εξής ένα μέλος με ιδιαίτερα υψηλό έλλειμμα θα πρέπει να αποκλειστεί από τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ιδιαίτερα εάν δεν φροντίζει να βελτιώσει τις αποταμιεύσεις του.Είναι φανερό ότι οι εποπτικές αρχές της Ε.Ε. δεν είναι ολοκληρωμένες. 

Η νομισματική ένωση ήταν απροετοίμαστη για τις ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις που βλέπουμε και για να διορθωθεί αυτό θα πρέπει υπάρξει καλύτερη παρέμβαση ώστε να αποφευχθούν οι συστημικοί κίνδυνοι.

Εάν ευχόμαστε το ευρώ να είναι σταθερό και ισχυρό –αυτό στο οποίο στηριχθήκαμε και αποφασίσαμε το μάρκο να ενταχθεί υπό το ευρώ- θα πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγαλύτερες παρεμβάσεις εντός της ευρωζώνης. 

Η συνεργασία μεταξύ των κρατών μελών πρέπει να προχωρήσει περαιτέρω: θα πρέπει να υπάρχει ενεργή συμμετοχή στην πολιτική κάθε κράτους μέλους.Κατανοώ ότι θα υπάρξουν σημαντικές πολιτικές αντιδράσεις. 

Όμως είμαι πεισμένος, τουλάχιστον από πλευράς Γερμανίας, ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση, η νομισματική ένωση και το ευρώ είναι η μοναδική επιλογή. Αυτό που έχει σημασία είναι η ικανότητα της Ευρώπης να συνεργάζεται και να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. 

Για πρώτη φορά, κατέστη σαφές ότι ένα κράτος-μέλος με αδύναμη οικονομία και θεμελιώδη δεδομένα μπορεί να χάσει γρήγορα την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών μόλις εμφανίσει ισχυρά προβλήματα με τον προϋπολογισμό του. 

Αυτή η κατάσταση δημιούργησε ερωτηματικά για το πώς μπορεί να στηριχθεί ένα κράτος-μέλος και πως μπορεί να αποφευχθεί η χρεοκοπία του, όταν η κυβέρνησή του προσπαθεί να εφαρμόσει πολιτική επιστροφής σε ορθή πορεία.

Εκ παραδόσεως πρόκειται για περιπτώσεις όπου η παρέμβαση του ΔΝΤ θεωρείται αναγκαία και μάλιστα έχει πραγματοποιηθεί με πολύ καλά αποτελέσματα. 

Όμως για ένα κράτος-μέλος της ευρωζώνης μία τέτοια λύση θα ήταν προβληματική από τη στιγμή που υπάρχει θεσμοθετημένη μία συγκεκριμένη δημοσιονομική πολιτική. Ως εκ τούτου η όποια παρέμβαση του ΔΝΤ δέχεται σκληρή κριτική. 

Θα ήταν καλύτερο για τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης να έχουν φροντίσει να θωρακιστούν έναντι ισχυρών κρίσεων και να έχουν δημιουργήσει την κατάλληλη θεσμική δομή. Θα μπορούσαμε να μάθουμε από τον τρόπο με τον οποίο η Ε.Ε. παρείχε βοήθεια στα κράτη της Ευρώπης που δεν ήταν μέλη της ευρωζώνης.

Τον Μάιο του 2009, βοηθήθηκαν οικονομικά κράτη της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης που ήταν μέλη της Ε.Ε. Αυτή η κίνηση βοήθησε ώστε να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της κρίσης.Τα μέλη της ευρωζώνης θα μπορούσαν να λάβουν, επίσης, έκτακτη βοήθεια από ένα «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο» προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος χρεοκοπίας τους. 

Όμως αυτό θα έπρεπε να γίνει βάσει σφιχτών όρων και μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις και υπό το πρίσμα ότι κατάρρευση ενός κράτους θα οδηγούσε σε κίνδυνο το σύνολο της ευρωζώνης. Επίσης θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η παροχή βοήθειας θα είναι η έσχατη λύση.

Η λήψη της απόφασης προκειμένου να δοθεί βοήθεια θα πρέπει να πραγματοποιηθεί από το Eurogroup σε συνεργασία με την ΕΚΤ. Θα πρέπει, επίσης, να επιβληθούν κάποιες ποινές και μάλιστα άμεσα. 

Η προοπτική παροχής βοήθειας συνδυασμένη με σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας θα βοηθούσε ώστε να επιστρέψει η εμπιστοσύνη των αγορών και ως εκ τούτου η κρίση κάποιου κράτους-μέλους δεν θα επιδεινώνονταν ή δεν θα το ωθούσε σε εξ ανάγκης «κλήση» του ΔΝΤ στο μέλλον.

Η έκτακτη, όμως, βοήθεια δεν θα πρέπει ποτέ να θεωρείται δεδομένη. Θα πρέπει, τουλάχιστον σε βάση αρχής, κάποιο κράτος να ξέρει ότι μπορεί να χρεοκοπήσει. Το να βρεθείς αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα είναι σε πολλές περιπτώσεις η καλύτερη λύση. 

Η νομισματική ένωση και το ευρώ είναι περισσότερο προστατευμένα όταν παραμένουν ικανά να δράσουν, ακόμη και υπό δύσκολες συνθήκες. Αυτό εξ ανάγκης απαιτεί να αίρεται η δυνατότητα ψήφου ενός κράτους μέλους στο Eurogroup. 

Μία χώρα της οποίας η οικονομία είναι σε κρίση και σύγχυση δεν μπορεί να συμμετέχει στις αποφάσεις που αφορούν τις οικονομίες των άλλων κρατών-μελών.

Εάν, δε, μία χώρα της ευρωζώνης δεν κατορθώσει να ισορροπήσει τα δημοσιονομικά της και να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της, τότε η έσχατη λύση είναι να φύγει από την ευρωζώνη αλλά να παραμείνει μέλος της Ε.Ε.Το δικαίωμα, δε, ψήφου μίας χώρας θα πρέπει να αίρεται για ένα έτος εάν αποδειχθεί ότι εκ προθέσεως καταπατά τους κανονισμούς και τους νόμους της ευρωζώνης. 

Η πραγματική έκταση της ελληνικής δημοσιονομικής καταστροφής κατέστη σαφής όταν αποκαλύφθηκε η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων το φθινόπωρο που μας πέρασε.Είμαι υπέρ της πρότασης η Eurostat να μπορεί να ελέγχει τα δημοσιονομικά μεγέθη μίας χώρας όταν υπάρχει η υποψία ότι έχουν παραποιηθεί.Χωρίς αμφιβολία θέλει ισχυρή πολιτική θέληση να προσαρμοστείς στους νόμους της νομισματικής ένωσης με ταχύτητα. 

Όμως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Πιθανώς να υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι ο σκεπτικισμός τους για το ευρώ δικαιώθηκε. 

Όμως παραβλέπουν τόσο την δύναμη της Ευρώπης όσο και τα προβλήματα που υπάρχουν σε άλλες οικονομικές ζώνες της υφηλίου.

Υπάρχει ανάγκη περισσότερης ψυχραιμίας. Το ευρώ είναι το αντίστοιχο του μάρκου σε ό,τι αφορά την σταθερότητα. Υπάρχει χαμηλός πληθωρισμός και το κόστος χρηματοδότησης είναι χαμηλό. 

Το ευρώ είναι, πλέον, το δεύτερο πιο σημαντικό νόμισμα τόσο ως επένδυση όσο και ως «συστατικό» των συναλλαγματικών αποθεμάτων. 

Σε αυτό έχει συμβάλει το γεγονός ότι οι αγορές εμπιστεύονται πολύ την ΕΚΤ. Προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η εμπιστοσύνη θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε γρήγορα την κρίση. Αυτή η εμπιστοσύνη αποτελεί ένα πλεονέκτημα για την ευρωζώνη.Εάν κατορθώσουμε να θέσουμε με επιτυχία σε ορθή πορεία τα δημοσιονομικά μεγέθη των κρατών-μελών της ευρωζώνης, τότε η κρίση μας έχει αλλάξει προς το καλύτερο.

* Ο κ. Wolfgang Schauble είναι υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Τέο Βάιγκελ - Πρώην υπουργός Οικονομικών Γερμανίας:«Αν καταρρεύσει το ευρώ θα φταίει η Γερμανία»

O γερμανός χριστιανοδημοκράτης πρώην υπουργός Οικονομικών Τέο Βάιγκελ αγαπά τις μαθηματικά καθα-ρές διατυπώσεις. 

Αν και Βαυαρός, μιλάει με πρωσική ακρίβεια. 

Αυτό έκανε και το 1998 στο θέμα της τήρησης του κριτηρίου του Μάαστριχτ που βάζει όριο 3% στο έλλειμμα του κρατικού προ-ϋπολογισμού. 

«Πώς εννοείτε το 3%;» τον ρώτησε δημοσιογράφος.
«Οταν λέω 3%εννοώ 3%» απάντησε εκείνος. «Ούτε χιλιοστό παραπάνω».

Πέντε χρόνια αργότερα, το 2003, η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που υπερέβαινε κατά πολύ το περίεργο αυτό κριτήριο. Η υπέρβαση ωστόσο δεν της στοίχισε πολλά: μαζί με τη Γαλλία, που είχε επίσης λερωμένη τη φωλιά της, «κουκούλωσε» εύκολα το θέμα. Η μόνη ποινή εναντίον της ήταν μια μομφή από τις Βρυξέλλες- από πρόστιμο ούτε ευρώ.

«Η Γερμανία είναι, σε θέματα χρεών,ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του εικοστού αιώνα» λέει ο ιστορικός της Οικονομίας Αλμπρεχτ Ριτσλ. Και η αμαρτία της δεν ήταν μία και μοναδική, αλλά διπλή και τριπλή. Η πρώτη διαπράχθηκε την εποχή του Μεσοπολέμου, όταν η χώρα αυτή ζούσε σχεδόν αποκλειστικά με δανεικά κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες- με αποτέλεσμα, το 1931, όταν ήρθε το παγκόσμιο οικονομικό κραχ, να συμπαρασύρει και τη χώρα αυτή στην οικονομική καταστροφή. Ακολούθησε η χρεοκοπία του 1945. Η Γερμανία κατόρθωσε τότε να ορθοποδήσει μόνο χάρη σε νέα τεράστια εμβάσματα από τις ΗΠΑ, τα οποία αποδείχθηκαν εκ νέου «δανεικά και αγύριστα».

Όπως γράφει σήμερα το «Βήμα», η πιο «μουλωχτή» αλλά και πιο σκανδαλώδης χρεοκοπία συνέβη όμως το 1990, όταν η συνθήκη «4+2» για την επανένωση της Γερμανίας δεν πήρε τη μορφή, όπως προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο, συνθήκης ειρήνης.

Έτσι παρακάμφθηκε η Συμφωνία του Λονδίνου από το 1953, που προέβλεπε την καταβολή αποζημιώσεων στις κατεχόμενες χώρες κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αμέσως μετά τη σύναψη τέτοιας συνθήκης. Έτσι η Γερμανία παρακράτησε από τους δικαιούχους ποσά πολλών τρισεκατομμυρίων ευρώ. Αν οι Έλληνες και οι άλλοι κατεχόμενοι λαοί «απαιτούσαν σοβαρά τις αποζημιώσεις, θα πρέπει να πληρώσουμε» λέει χαρακτηριστικά ο Ριτσλ. «Και τότε θα μας πάρουν και τα σώβρακα».

Το συμπέρασμά του: Ιστορικά, η Γερμανία είναι τόσο «φαλιρισμένη» ώστε να μη δικαιολογείται με τίποτε το τουπέ που παίρνει σήμερα έναντι χωρών που απειλούνται από χρεοκοπία. «Σε σύγκριση με τα γερμανικά χρέη του παρελθόντος, τα ελληνικά είναι ‘’peanuts” (σ.σ.: «στραγάλια) » λέει.

«Ποιος είναι ο ένοχος, αν το ευρώ ναυαγήσει;» διερωτάται ο δημοσιολόγος Ντιρκ Μίλερ στο περιοδικό «Der Spiegel». Η απάντησή του: «Η Γερμανία!». Και αυτό επειδή η κυβέρνησή της δεν κατανοεί προφανώς την ευθύνη της έναντι της Ευρώπης.

«Αν το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ναυαγήσει, αυτός που θα διαπομπευθεί θα είναι η Γερμανία ως εκείνο το έθνος που θα μπορούσε να σώσει το ευρώ, δεν το έκανε όμως για ιδιοτελείς λόγους» καταλήγει το άρθρο. «Η ζημιά που θα προκύψει δεν μπορεί να ζυγισθεί με χρήμα».

Την αντίστροφη πτυχή του θέματος ανακίνησε ο πρώην πρόεδρος της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βαϊτσέκερ με άρθρο στο ταμπλόιντ «Βild-Ζeitung», στο οποίο τα βάζει με εκείνους που λοιδορούν τους «τεμπέληδες» Ελληνες. «Τι είναι αυτό που μας δίνει τέτοιο δικαίωμα;» γράφει. «Θα τα καταφέρναμε καλύτερα αν ήμασταν εμείς στη θέση τους;».

Είναι η πολλοστή φορά που η Μέρκελ δέχεται "φίλια πυρά". Πρίν λίγες ημέρες, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του SPD Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ επέκρινε δριμύτατα την καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ, για έλλειψη ευρωπαϊκής πολιτικής της κεντροδεξιάς κυβέ-ρνησης.

«Η Μέρκελ δεν έχει ευρωπαϊκή πολιτική» είπε ο κ. Σταϊνμάιερ σε συνέντευξή του στην εφ. Tageszeitung.

Στις Βρυξέλλες, η Μέρκελ βγάζει λόγους για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, ενώ στη Γερμανία «χρησιμοποιεί όλες τις προκαταλήψεις κατά των νοτιοευρωπαίων. 

Αυτό δεν είναι πολιτική γραμμή, είναι μια επικίνδυνη εκδοχή ευρωπαϊκής πολιτικής», είπε ο κ. Σταϊνμάιερ.Ο κορυφαίος σοσιαλδημοκράτης πολιτικός επέκρινε την κεντροδεξιά κυβέρνηση ότι με την απουσία ενός προφίλ στην εξωτερική πολιτική, μείωσε τη σημασία της Γερμανίας στην Ευρώπη.«Οι μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία, παίρνουν σημαντικές αποφάσεις χωρίς τη Γερμανία. 

Μέσα σε δύο χρόνια μετατοπιστήκαμε από το κέντρο, στην περιφέρεια της διαμόρφωσης των ευρωπαϊκών εξελίξεων». Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών επέκρινε «τάσεις επανεθνικοποίησης» της ευρωπαϊκής πολιτικής, σημειώνοντας ότι κυρίως η Γερμανία πρέπει να κάνει το καθήκον της και να αντιταχθεί στην τάση αυτή.