Ο κατήφορος της πολιτικής ζωής δεν έχει τέρμα

Στο «Καφενείον η Ελλάς» δε θα έπρεπε να περιμένουμε περισσότερα από αυτά που διαβάσαμε για την Προανακριτική Επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ. Είναι ένα από τα σημεία εκείνα της πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας που οδήγησαν την Ελλάδα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Δε θα έπρεπε να εκπλήσσεται κανείς από το βούρκο της πολιτικής σκηνής, είναι μέρος του παιχνιδιού άλλωστε να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα προκειμένου να αποκρύβονται άλλα σοβαρότερα.

Κι ενώ όλοι σήμερα μιλούν για τον αντρισμό του Κασιδιάρη, την… γαστρική χώρα του κ. Βενιζέλου, την κυοφορία της κ. Κωνσταντοπούλου ή την έκρηξη αδρεναλίνης του κ. Γεωργιάδη, κανείς δε μιλά για την ουσία. Σχεδόν τρεις μήνες κοινοβουλευτικού σόου και δεν έχουμε φωτιστεί σχετικά με τη λίστα Λαγκάρντ. Από την άλλη δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει τι θέλουμε από την υπόθεση αυτή; Θέλουμε απλά να βάλουμε στη φυλακή τον «πράσινο» Παπακωνσταντίνου γιατί μπορεί να κάλυψε τις «γαλάζιες» εξαδέλφες του;


Θέλουμε να πλήξουμε το έτσι κι αλλιώς ημιθανές ΠΑΣΟΚ; Θέλουμε να αναδείξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σε τιμητή των πάντων και τη Ζωή σε Ιαβέρη της Ελλάδας;
Ή τελικά θα έπρεπε να αναζητούμε τι και ποιοι κρύβονται πίσω από τη λίστα; Και πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε ως χώρα όλους αυτούς τους λογαριασμούς προκειμένου αφενός να μπουν στα κρατικά ταμεία κάποια εκατομμύρια και να μην κόβονται οι συντάξεις κι αφετέρου να δούμε αν υπάρχουν λαμόγια που έφαγαν χρήματα στην Ελλάδα και τα έβγαλαν στο εξωτερικό για να τα γλιτώσουν.

Την ίδια στιγμή που συγκλονίζεται ο κόσμος με τις αποκαλύψεις για τους φορολογικούς παράδεισους και τις υπεράκτιες εταιρείες, εμείς ασχολούμαστε με το πόσο άντρας είναι ο Χρυσαυγίτης, πόσο ευτραφής ο Μπένι ή πόσο τσαμπουκάς η Ζωή.

Ενώ στη Γαλλία ετοιμάζονται να βάλουν φυλακή τον… Παπακωνσταντίνου τους, τον πρώην υπουργό Προϋπολογισμού και κινδυνεύει ακόμη και ο Ολάντ, εμείς στο μικρόκοσμό μας δεν έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε από τη λίστα Λαγκάρντ.

Ζούμε στη νεοελληνική κοσμάρα μας όταν σε όλο τον κόσμο γίνονται προσπάθειες για να αποκαλυφθούν τα «μαύρα» χρήματα, να πάνε κάποιοι φυλακή, αλλά το κυριότερο να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία με χρήμα από πρόστιμα ή από επιστροφή κεφαλαίων στις τράπεζες.

Δυστυχώς, ζούμε σε μια χώρα που έχει εμποτιστεί στο DNA της με το να δημιουργεί εντυπώσεις, να κάνει σόου και να καλύπτει τις μεγάλες αλήθειες. Σε κάθε σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε τα τελευταία χρόνια (από δημοσιογραφική έρευνα για να λέμε την αλήθεια, παρά την απαξίωση των media) το πολιτικό σύστημα κατάφερε να πάρει το επουσιώδες και να αποκρύψει το ουσιώδες. Από το σκάνδαλο για τις υποκλοπές που ποτέ δε μάθαμε τι έγινε, μέχρι τις ιερές ανταλλαγές με το Βατοπέδι, τα δομημένα ομόλογα ή τη λίστα Λαγκάρντ.

Αν και κανείς δεν πρέπει να είναι απαισιόδοξος, η εκτίμηση είναι ότι η Ελλάδα το έχει χάσει το παιχνίδι. Όσο βάζει τους σκελετούς στη ντουλάπα και τους κρατά χρόνια εκεί, όσο κρύβει κάτω από το χαλάκι τα πραγματικά προβλήματα κι όσο βλέπει το δάχτυλο, αλλά κρύβει τον ήλιο, δε θα έχει καμιά τύχη.

Θα κινείται στον αστερισμό του κάθε Κασιδιάρη, κάθε Βενιζέλου ή κάθε Κωνσταντοπούλου. Και ο κόσμος αποχαυνωμένος θα παρακολουθεί το πολιτικό σήριαλ που μπροστά του δεν πιάνει μία ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής.