Όλα είναι αποτέλεσμα μιας συγκυρίας, ενός γυρίσματος της τύχης όπως το πού θα βρεθείς, πού θα γεννηθείς και ποια θα γίνει η πατρίδα σου. Γεννήθηκα σε έναν πυκνοκατοικημένο δήμο της Αττικής, δεν έχει σημασία να αναφερθεί το τοπωνύμιο, γι’ αυτό και το προσπερνώ.
Οι κάτοικοι τον αποκαλούσαμε «γούβα», γιατί το καλοκαίρι ο τόπος έβραζε από τη ζέστη και το μπετό έκαιγε. Πράσινο έβλεπες σπάνια και αν ήσουν τυχερός ίσως ζούσες σε καμιά πολυκατοικία με κηπάκο.
Την πρώτη φορά που ήρθα στο Ζεφύρι να δω το νέο μας απόκτημα -το σπίτι που έχτισε ο πατέρας μου- τρόμαξα. Ναι, τρόμαξα. Ήταν νύχτα, μια κρύα νύχτα του Γενάρη και οι σκιές από τα δέντρα-όπως έπεφταν πάνω στο νεόκτιστο οίκημα- γιγαντώνονταν. Όλα έμοιαζαν απόκοσμα και ήρθαν να προστεθούν στις σκέψεις που έκανα ήδη τα λόγια φίλων και γνωστών. Ζεφύρι ίσον παραβατικότητα, ΡΟΜΑ, ναρκωτικά, αποξένωση και απομόνωση. Ειδικά το τελευταίο, με τρόμαζε πολύ. Στην παλιά μου γειτονιά, τη νύχτα όλα έμοιαζαν ζωντανά. Στη νέα μου γειτονιά, υπήρχε τόση ησυχία που θαρρείς και ο χρόνος είχε παγώσει.
Όχι, δεν γράφω βιβλίο. Δεν τα έχω μπερδέψει. Αυτές ακριβώς ήταν οι πρώτες μου σκέψεις και τις θυμάμαι σαν να ήταν χτες. Βλέπετε, στο ενδιάμεσο η παλιά μου γειτονιά άλλαξε, μεταμορφώθηκε γιατί οι τότε διοικήσεις αποφάσισαν σοβαρά να τη διαπλάσουν. Έφτιαξαν μια πόλη που κάθε φορά που την επισκέπτομαι, νιώθω κάτι από τον παλιό της αέρα αλλά ξέρω πως δεν είναι η ίδια. Έγινε καλύτερη, πολύ καλύτερη και κυρίως, ανθρώπινη.
Στο ενδιάμεσο, εγώ εκτίμησα τη νέα μου γειτονιά. Την είδα να αλλάζει και να μεταμορφώνεται εξίσου. Διαπίστωσα πως είναι ωραίο να ζεις σε έναν τόπο όπου βλέπεις ακόμα μονοκατοικίες με μικρούς κήπους, όπου τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να παίζουν σε πάρκα και σε δρόμους, ενώ οι άνθρωποι λίγο-πολύ γνωρίζονται γιατί η έννοια της γειτονιάς δεν λέει να εκλείψει.
Αυτά, τότε. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στο Ζεφύρι. Σήμερα, κάθε φορά που περπατώ στην πόλη όπου ως ενήλικη πια επέλεξα να φτιάξω τη δική ζωή, θλίβομαι για την πρόοδο που περίμενα να έρθει, μια εξέλιξη που θα ήταν λογικό να συμβεί κι όμως, δεν ήρθε.
Σήμερα, περπατώ σε μια πόλη που χαρακτηρίζεται από ανυπαρξία δομών, από απεριποίητα και βρώμικα πάρκα, σε μια περιοχή όπου βασικά πράγματα εκλείπουν. Η ηλεκτροδότηση είναι ένα από αυτά, η αποχέτευση- σε κάποιες συνοικίες- το ίδιο.
Το χειρότερο όλων είναι να περπατάς στον δρόμο και να φοβάσαι για την ίδια σου τη ζωή. Να θες να πάρεις το λεωφορείο και να πρέπει να αποδείξεις ότι στην προηγούμενη ζωή σου ήσουν κασκαντέρ και μπορείς να ελιχθείς με επιτυχία ανάμεσα στα διερχόμενα οχήματα για να φτάσεις στη στάση. Να περπατάς στο πεζοδρόμιο και να σκοντάφτεις από τις κακοτεχνίες ή να κινδυνεύεις από την επικίνδυνη οδήγηση των ασυνείδητων που λυμαίνονται κυριολεκτικά τους δρόμους.
Σε άλλα σημεία πάλι, κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να ανοίγουν μαγαζιά και να κάνουν αδύνατη την κυκλοφορία, τη στιγμή που κάθε ενσυνείδητος επαγγελματίας ελέγχεται όπως άλλωστε οφείλει. Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν πάντα εκείνοι οι ανύπαρκτοι δρόμοι με τις λακκούβες που με τις πρώτες βροχές σε κάνουν να πιστεύεις πως η περιοχή έγινε… παραθαλάσσια.
Μακράν βέβαια το χειρότερο είναι να μπαίνεις στο σπίτι σου και να φοβάσαι πως θα βρεις κλέφτες να κάνουν περίπατο στο σαλόνι σου ή ό,τι πολύτιμο διαθέτεις-αν διαθέτεις ακόμα- να έχει κάνει φτερά ενώ εσύ ήσουν στη δουλειά.
Ο δήμαρχος και ο δημοτικός σύμβουλος δεν είναι αξιώματα της καρέκλας και του γραφείου. Είναι αξίωμα που ο δημότης στο δίνει για να το τιμάς προσφέροντας στον τόπο σου. Είναι αξίωμα που στο δίνει για να είσαι στο πλάι του σε όλη τη διάρκεια της θητείας. Υπηρέτης του λαού οφείλει να είναι, όχι διαφεντευτής στα χαρτιά. Καθήκον και υποχρέωση τους είναι να λύνουν τα προβλήματα του δημότη, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Η καθημερινότητά του είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη, δεν χρειάζεται να την κάνουμε δυσκολότερη. Λύσεις χρειάζεται, όχι δεσμεύσεις στα χαρτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου