Αντιευρωπαϊστής γίνεσαι. ΔΕΝ γεννιέσαι...-Του Θοδωρή Τσέλα

Βλέποντας ειδήσεις, μια μελαγχολία και μια θλίψη σε πιάνει και δεν λέει να σε αφήσει. Σαν να έχουν βαλθεί όλοι τους να χαλάσουν μια για πάντα την διάθεσή σου, την ζωή σου, τα όνειρά σου...
Θυμάμαι πρίν λίγο καιρό όλους αυτούς που ζητωκραύγαζαν υπέρ του μνημονίου («αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε», κλπ.), που ηδονίζονταν με την σαρωτική αυτομαστίγωση των Ελλήνων ("φταίμε, μας αξίζει η τιμωρία") και πολλαπλασίαζαν τις δηλώσεις ευγνωμοσύνης προς την κα Μέρκελ και τον Σαρκοζύ, τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Παπακωνσταντίνου που δήθεν μας σώζουν από την καταστροφή ενώ εμείς είμαστε αχάριστοι...

Θυμάμαι τις βαθυστόχαστες αναλύσεις που ανήγαγαν την κακοδαιμονία της χώρας σχεδόν στο DNA των κατοίκων της, συναγωνιζόμενοι σ’ αυτό το γερμανικό Bild και τον Samuel Huntington (και ισοπεδώνοντας όλες τις περιόδους και κυβερνήσεις της χώρας από απαρχής έθνους).

Θυμάμαι τι απαντούσαν όταν η ανεξέλεγκτη αστάθεια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην ευρωζώνη και η έλλειψη ηγεσίας στην Ευρώπη έφερναν αυτά τα αποτελέσματα.

Όταν τροϊκα και ντόπιοι υπηρέτες υποστήριζαν ότι η επιβληθείσα συνταγή είναι η μόνη και η άκρως κατάλληλη ως βιώσιμη λύση οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. 

Τότε έλεγαν πως με τα χρήματά τους που μας έδωσαν ΩΣ ΝΕΟ ΕΝΥΠΟΘΗΚΟ ΔΑΝΕΙΟ, το έλλειμα θα κλείσει στο 120% του ΑΕΠ και ήδη σήμερα είναι στο 180% χωρίς την νέα δανειακή σύμβαση που ακολουθεί το PSI+. 

Πως θα βγούμε στις αγορές το  2012 και με τα σημερινά στοιχεία είναι ζήτημα αν καταφέρουμε να βγούμε το 2021. 

Πως αν μειώσουμε μισθούς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει φτάσει ήδη κοντά στο 19% . Η επίσημη...Γιατί η ανεπίσημη έχει ξεπεράσει το 25%.

Η πολιτική του μνημονίου ήταν καταστροφική και μας βύθισε και μας βυθίζει παραπέρα στην κρίση, τα χρέη, την ανεργία και την ασήκωτη λιτότητα. Αρχικά οι «μνημονιακοί» συγκέντρωσαν τα πυρά τους και πάλι στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Εξίσωναν μάλιστα ως υπεύθυνους τους πολίτες που αντιδρούν, προς την παράλυτη κυβέρνηση Παπανδρέου και τώρα του Παπαδήμου (που είναι ένα χαμένο κεφάλαιο από μόνο του αφού έχασε την ευκαιρία που του δόθηκε να καταφέρει να επιβάλλει άλλους όρους...)

Ήταν η φάση των εκκλήσεων για «τόλμη» στην εφαρμογή του μνημονίου.

Τι κι αν η Ευρώπη κι ο κόσμος όλος βοούσε από την ανικανότητα των ηγετών της να αντιμετωπίσουν την εντεινόμενη κρίση του ευρώ και την ακαταλληλότητα των συνταγών τους;
Οι εδώ ευρωπαϊστές άφηναν στο απυρόβλητο την κα Μέρκελ με τις δηλώσεις της για «τεμπέληδες Έλληνες» και τις πολιτικές της. 

Όμως (δυστυχώς) ο κατήφορος του ευρώ και της χώρας συνεχίστηκε.
Σήμερα πια ούτε και το Bild η το Focus ή το Spiegel δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το ευρώ καταρρέει λόγω των τεμπέληδων Ελλήνων.
Έχει γίνει κοινός τόπος ότι η μεγίστη ευθύνη βρίσκεται στο Βερολίνο που με το στενό εγωισμό του και την έλλειψη ηγετικής ικανότητας δυναμιτίζει την Ευρώπη. 

Πολλαπλασιάζονται οι φωνές που αναγνωρίζουν ότι η απεριόριστη λιτότητα για τις υπερχρεωμένες χώρες αποτυχαίνει παταγωδώς. Έχει ξεσηκωθεί κατακραυγή ενάντια στην αποικιακού τύπου νοοτροπία, του υπό την κα Μέρκελ γαλλογερμανικού διευθυντηρίου. Αυτή η νοοτροπία, που ενίοτε εγγίζει τα όρια του ρατσισμού, καταστρέφει τον βαθύτερο συνεκτικό ιστό της ευρωπαϊκής οικογένειας που με τόσο κόπο οικοδομήθηκε μετά τη λαίλαπα του ναζισμού. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σημερινή διαμάχη περί την εθνική κυριαρχία. Στην Ευρώπη και διεθνώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο δημοκρατικός έλεγχος και νομιμοποίηση είναι το μεγάλο θύμα των ραγδαίων εξελίξεων της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης του ευρώ, πράγμα που πλην των άλλων κινδυνεύει να οδηγήσει σε εκρήξεις. 

Οι «αγορές» αντιδρούν πιο γρήγορα από τις δημοκρατίες και δεν είμαι βέβαιος πως οι αριθμοί ως απόλυτα εργαλεία μέτρησης έχουν την δυνατότητα κοινωνικής ευαισθησίας.

Στην Ελλάδα, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει διεξαχθεί ψηφοφορία ή δημοψήφισμα σχετικά με τα ζητήματα της Ευρώπης, ποτέ δηλαδή έως σήμερα τα ζητήματα αυτά δεν ετέθησαν με ανοικτό και αυτοτελή τρόπο ενώπιον της ελληνικής κοινωνίας. 

Όλες οι κατά καιρούς Συνθήκες της διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης (Μάαστριχ, Άμστερνταμ, Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη), αλλά και όλες οι βασικές πολιτικές - οικονομικές επιλογές που τις συνόδευαν ιστορικά (ένταξη στην ΟΝΕ, ενιαίο νόμισμα, Διεύρυνση της Ε.Ε.), ψηφίστηκαν από το ελληνικό Κοινοβούλιο με μεγάλες πλειοψηφίες, συγκροτούμενες κατά βάσιν από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα διακυβέρνησης στην Ελλάδα, με ελάχιστο έως μηδενικό δημόσιο διάλογο, ακόμα και μεταξύ των βουλευτών. 

Η Ευρώπη έτσι δεν υπήρξε ούτε ορατή ούτε, έστω, ωσεί παρούσα, για τους Πολίτες, αφού αρκέστηκε στον καλλιεργούμενο «φιλοευρωπαϊσμό» της ελληνικής κοινωνίας από φιλοευρωπαιστές πολιτικούς.

Ο φιλοευρωπαϊσμός της ελληνικής κοινωνίας για μια μεγάλη χρονική περίοδο που ξεκινά από την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το 1974 και φτάνει έως τις μέρες μας, ταυτίζεται με την έννοια και την προσδοκία της οικονομικής ανάπτυξης και την αποβολή των συμπτωμάτων κοινωνικής καθυστέρησης. Αντίθετα συνέβησαν όλα όμως.

Με εντολές της Ευρώπης επιδοτήθηκαν για να φύγουν από την Ελλάδα οι Βιομηχανίες στην Β.Ελλάδα, με εντολές της Ευρώπης και επιδοτήσεις σταμάτησαν την καλλιέργεια καπνού, βαμβακιού, ροδάκινου, ζάχαρης και πολλών άλλων προϊόντων, για να έρθουν και να μας πουν σήμερα πως ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ. 
ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Από καρφίτσες έως σιτάρι. Είναι αυτά που έχουν γίνει στον αγροτική πολιτική, λογικά για μια χώρα κατ' εξοχήν γεωργική όπως η Ελλάδα; 

'Ενα ακόμη στοιχείο που βρίσκεται στον πυρήνα της τεράστιας κοινωνικής συναίνεσης στην φιλο-ευρωπαϊκή γραμμή είναι επίσης άμεσα συνδεδεμένος με την ανασφάλεια των πολιτών στα ζητήματα που αφορούν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την «εξωτερική απειλή της χώρας».

Η ελληνική κοινή γνώμη θεωρεί ότι η Ε.Ε. αποτελεί ουσιαστικά μια «ομπρέλα ασφαλείας» απέναντι στις εξωτερικές απειλές της Τουρκίας.

Είναι όμως έτσι;
Εάν φέρουμε στο μυαλό μας τα Ίμια όχι δεν είναι έτσι.
Εάν φέρουμε στο μυαλό μας τις παραβιάσεις και τις γκρίζες ζώνες της Τουρκίας, τις εθνικιστικές φωνές στα Σκόπια, στην Αλβανία, όχι δεν είναι έτσι.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ...

Η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί ελάχιστα τα τεκταινόμενα στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βρίσκεται ελάχιστα ενημερωμένη σε σχέση με αυτά.
Τι ίδιο όμως συμβαίνει και με τους κατοίκους των Ευρωπαϊκών κρατών οι οποίοι όπως απέδειξε και η πρόσφατη οικονομική κρίση μάλλον λειτουργούν εθνικιστικά στην λογική " πως η Ελλάδα είναι η πίσω αυλή της Ευρώπης που πετάει όσα δεν θέλει στην βεράντα της."

Η σημερινή οικονομική κρίση  πρωτίστως είναι κρίση συνείδησης των Ευρωπαίων.
Είναι κρίση πολιτικής συνείδησης, γιατί η σημερινή Ευρώπη είναι πολιτικό πρόγραμμα, όχι αφηρημένες μακρινές πολιτισμικές «ρίζες» και σε καμία περίπτωση το σήμερα δεν αντικατοπτρίζει την Ευρώπη του Μιτεράν του Κολ και των μεγάλων ηγετών που την οραματίστηκαν και αυτό καταγράφηκε και σε δηλώσεις τους πρόσφατα.

Ποιο μέλλον προσφέρουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες σήμερα στους Ευρωπαίους; Ενα μέλλον δυσπιστίας, περιχαράκωσης, φόβου.

 Το Δημοψήφισμα της 29ης Μαΐου 2005 στη Γαλλία για την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη αποτελεί, ίσως, ένα σημείο τομής για την ελληνική κοινή γνώμη ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικές της.

 Η απόρριψή του από τους Γάλλους πολίτες αποτέλεσε για αυτήν μια ιδιαίτερη έκπληξη και έδωσε το έναυσμα για μια συγκροτημένη εξωτερίκευση πολλών λανθανουσών έως τότε κριτικών στις πολιτικές της Ε.Ε. η προσδοκία της οικονομικής ανάπτυξης που σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη του «φιλοευρωπαϊσμού» φαίνεται ότι εξαντλησε τη δυναμική της.

Η ολοκλήρωση ενός πρώτου ιστορικού κύκλου, με την επίτευξη μιας οικονομικής ανάπτυξης στις δεκαετίες ’80 και ’90, σήμερα μεταβάλλει την «ατζέντα» των κοινωνικών παραστάσεων, αναδεικνύοντας τα θέματα της ανεργίας και κατ’επέκτασιν της κοινωνικής συνοχής ως πρώτα στην λίστα. όμως η Ευρώπη αδυνατεί να τα δει συνολικά ως Ευρώπη. Αντιθέτως τα θέματα αυτά καλείτε κάθε χώρα να τα λύσει μόνη της. Αυτό όμως ποτέ δεν θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη που λύνει συνολικά τα θέματά της. Εξαιτίας της Ευρώπης η Γαλλία έχασε το τριπλό ΑΑΑ στις αξιολογήσεις των οίκων. Εξαιτίας της Ευρώπης χρεώθηκαν η Ιρλανδία που στην δεκαετία του 80 ήταν σημείο αναφοράς και ανάπτυξης. Και σήμερα ακόμη χώρες σαν την Ισλανδία, που αντιστάθηκαν στην Ευρώπη της Μέρκελ τα κατάφεραν καλύτερα.

Η ευρωπαϊκή πολιτική συνείδηση, όπως άλλωστε και η ελληνική, αναπτύχθηκε σε έναν άξονα που εξασφάλιζε ευημερία, συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες και δικαιώματα του πολίτη, διεύρυνση της πολιτικής συμμετοχής στις αποφάσεις και κράτος πρόνοιας.
Ενώ σήμερα;

 Η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ, με τη δήλωσή της περί «αποτυχίας του πολυπολιτισμικού, ευρωπαϊκού μοντέλου», είναι η τελευταία, χρονικά, ηγέτης κράτους που υιοθετεί αυτή την άποψη μετά τον γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τον ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στη Γηραιά Ηπειρο;

Η ρητορεία της αποτυχίας του πολυπολιτισμού σκοπεύει σε ενίσχυση των διακρίσεων και των ανισοτήτων μόνο απέναντι σε μεταναστευτικές ή μειονοτικές ομάδες ή και στο σύνολο της κοινωνίας;

Η άνοδος της ξενόφοβης Ακροδεξιάς στη Δανία, στην Ουγγαρία, στην Ολλανδία και στη Σουηδία, το πογκρόμ κατά των κατά τα άλλα πολύτιμων, λόγω φθηνής και ανασφάλιστης εργασίας, αλλοδαπών, η γκετοποίηση, η φοβικότητα, η διάρρηξη, ακόμη και σε παραδοσιακά ανοικτές και ανεκτικές κοινωνίες, του ιστού προστασίας και των εστιών διαλόγου ανάμεσα στις διαφορετικές κοινότητες είναι το μέλλον της Ευρώπης ή μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση;

Σε ποια πορεία βρισκόμαστε και τι θα απομείνει από όλα αυτά;

Σαν τι θα μοιάζει η ευρωπαϊκή κοινωνία που ονειρεύονται οι τραπεζίτες που χαράσσουν την πορεία σήμερα;

Για αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμη που δεν φτάνουν να αναλυθούν εδώ προσωπικά φίλε Πέτρο Βιρβίλη δηλώνω ΑΝΤΙ-Ευρωπαϊστής.

Όταν η Ευρώπη λειτουργήσει σαν Ευρώπη και όχι σαν αντιπροσωπεία της Γερμανίας ή όποιας άλλης χώρας τότε θα δεχτώ να συζητήσω να αλλάξω την γνώμη μου...

Φιλικά, Θοδωρής Τσέλας.