Απ’ όσα απίστευτα συνέβησαν το κολασμένο δεκαήμερο που προηγήθηκε τού σχηματισμού της κυβέρνησης Παπαδήμου, θα αποτολμήσω να φωτογραφήσω μια μικρή πτυχή. Άλλωστε, για να γραφτούν όλα κι από όλες τις πλευρές, δεν θα αρκούσε ούτε ο όγκος της πιο φλύαρης εγκυκλοπαίδειας που κυκλοφόρησε ποτέ, της πάλαι ποτέ Μεγάλης Σοβιετικής.
Όσα γράφω εδώ, αποτελούν προϊόν πρωτογενούς ρεπορτάζ και ίσως εξηγούν μερικές από τις παράλογες κινήσεις που σφράγισαν αυτή την παλαβή ιστορία.
Ήδη από τα μέσα Ιουνίου είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο επιτελείο του πρωθυπουργού η πεποίθηση ότι κάποιος αόρατος εχθρός έχει βάλει μπροστά ένα σχέδιο «να φάει τον Γιώργο».
Από τις παραιτήσεις των βουλευτών (Φλωρίδης, Νασιώκας) που οδήγησαν στον διορισμό Βενιζέλου στις 16 Ιουνίου μέχρι σήμερα που μετακόμισε στην Ιπποκράτους, ένας ολόκληρος κόσμος γύρω από τον Παπανδρέου πιστεύει ακραδάντως πως όσα συνέβησαν ήταν προϊόν συνωμοσίας. Δεν έχω ιδίαν αντίληψη αν ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός το πιστεύει και σε ποιό βαθμό, εικάζω όμως πως ναι. Κι όταν λέω επιτελείο, μη φανταστείτε τη Βάρτζελη, τον Αθανασάκη, τον Ελενόπουλο, τον Ρέππα, τον Καστανίδη και τον Πετσάλνικο.
Φανταστείτε έναν κανονικό στρατό συμβούλων, υπουργών, βουλευτών, διοικητών, προέδρων και κομματικών, που κινούνται άμεσα ή έμμεσα γύρω από τον κάθε πρωθυπουργό.
Η δημιουργία ενός αόρατου «εχθρού» πέραν των φανερών και αναμενόμενων (π.χ. τα άλλα κόμματα), αποτελεί βασική και αυτοματοποιημένη αρμοδιότητα κάθε επιτελείου εξουσίας που σέβεται τον εαυτό του.
Ο αόρατος αυτός εχθρός που υποτίθεται ότι εξαπολύει έναν ύπουλο και ασύμβατο πόλεμο εναντίον κάθε κυβέρνησης, αποτελεί το μόνιμο άλλοθι των επιτελείων για τη σταδιακή αποτυχία των κυβερνητικών πολιτικών τους και την βαθμιαία συρρίκνωση της λαϊκής τους αποδοχής.
Η ανάγκη δε αντιμετώπισης αυτού τού καταχθόνιου αντιπάλου, συσπειρώνει το εσωτερικό τού κυβερνητικού στρατεύματος, ακινητοποιεί κάθε αντιπολιτευτική κίνηση, νομιμοποιεί τις πρωτοβουλίες που λαμβάνει το σύστημα εξουσίας και εκλογικεύει κάθε παραλογισμό που εκπορεύεται απ’ αυτό.
Στα πρώτα στάδια κάθε κυβέρνησης, η λαϊκή αποδοχή κάνει περιττές τέτοιες κατασκευές, όσο όμως φουντώνουν τα προβλήματα και οι αντιδράσεις, τόσο οι θεωρίες συνωμοσίας αυξάνονται. Στο τέλος και πάνω στην κρίσιμη ώρα της τελικής πολιτικής μάχης, αν το κυβερνητικό σύστημα είναι ολοφάνερα μειοψηφικό στη λαϊκή συνείδηση, οι θεωρίες συνομωσίας καταλαμβάνουν πλήρως τη σκέψη του και το κάνουν να κινείται αποκλειστικά με βάση αυτές.
Πρώτη φορά άκουσα γι’ αυτό το «σχέδιο εξόντωσης του Γιώργου» στις 16 Ιουνίου, όταν άρχισαν να παραιτούνται οι βουλευτές. Τις πρώτες ώρες κατονομάστηκε αρχηγός ο Βενιζέλος, αφού αυτός έγινε αντιπρόεδρος διακινήθηκε το όνομα του «υπονομευτή» Σημίτη, αλλά βλέποντας ότι τίποτα απ’ αυτά δεν περπάτησε άφησαν την υπόθεση να αιωρείται.
Η συνομωσιολογία επανήλθε δριμύτερη μετά την πρώτη ευρωπαϊκή συμφωνία για κούρεμα του χρέους κατά 21% και γνώρισε μέρες δόξας στο Μαξίμου και την Ιπποκράτους μετά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.
Ο Γιώργος και οι άνθρωποι του πίστευαν ακράδαντα ότι έφεραν στη χώρα μια λυτρωτική συμφωνία από την Ευρώπη και τούς ήταν εντελώς αδύνατο να κατανοήσουν τις ολοκληρωτικές αρνήσεις και τις μαζικές αντιδράσεις σ’ αυτήν. Επανήλθαν στη θεωρία τού αόρατου εχθρού που μπλόκαρε κάθε λύση για τη χώρα και ξεσήκωνε τυφλά τον κόσμο. Δεν εγνώριζαν την ταυτότητα του, μπορούσαν όμως να διακρίνουν τα «πλοκάμια» του.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θεωρήθηκαν ο βασικός μοχλός υλοποίησης του υποχθόνιου σχεδίου. Η ξαφνική στροφή τους εναντίον του Γιώργου, η «αγιοποίηση» του Σαμαρά, το καθημερινό σφυροκόπημα της κυβερνητικής πολιτικής, η υποστήριξη των καταλήψεων, η υποδαύλιση του κινήματος «δεν πληρώνω» και της διάλυσης των παρελάσεων, θεωρήθηκαν ολοφάνερες αποδείξεις του ρόλου τους.
Εφημερίδες «της παράταξης» που άρχισαν ξαφνικά να ζητούν εκλογές ή κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, πρώην «φιλικά» κανάλια που άρχισαν να «χτυπούν τον Γιώργο σα χταπόδι», δημιούργησαν στο Μαξίμου την πεποίθηση ότι έχει εξαπολυθεί η τελική επίθεση τού αόρατου εχθρού. Κι επειδή από μόνα τους τα ΜΜΕ δεν θα μπορούσαν να σηκώσουν με επάρκεια μια ολόκληρη συνωμοσία, ανακαλύφθηκε ο δεύτερος πυλώνας.
Οι τραπεζίτες.
Αυτός ο πυλώνας εφευρέθηκε δια της εις άτοπον απαγωγής: «Τίνος τα συμφέροντα βλάπτονται από τη συμφωνία για κούρεμα 50%, την οποία τα ΜΜΕ χτυπούν αλύπητα με πρόσχημα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας; Τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Ε τότε, οι τραπεζίτες είναι πίσω από τον πόλεμο.»
Ποιοί τραπεζίτες;
Οι Έλληνες, οι ξένοι, όλοι μαζί;
Κανένας δεν μπορούσε να απαντήσει, όμως το επιτελείο ήταν σίγουρο ότι ο Γιώργος βρισκόταν μπροστά σε μια αδυσώπητη επίθεση της συμμαχίας των τραπεζιτών και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ.
Αυτή η απλουστευτική και ανόητη συνωμοσιοκρατία ενός συστήματος που είχε χάσει κάθε επαφή με τον κόσμο, ήταν η βάση πάνω στην οποία πάτησαν ορισμένες από τις πιο παλαβές και καταστροφικές αποφάσεις του Παπανδρέου, όπως το δημοψήφισμα ή οι επιλογές του Κακλαμάνη και τού Πετσάλνικου για την πρωθυπουργία. Για τους πιστούς Παπανδρεϊκούς που είχαν καθημερινή εσωτερική ενημέρωση, το δημοψήφισμα ήταν «η επαναφορά μέσω του λαού της δημοκρατικής νομιμότητας που είχε διαταραχτεί από τον πόλεμο της διαπλοκής».
Η συστηματική άρνηση επί τέσσερις μέρες τού συστήματος Παπανδρέου να προτείνει την πρωθυπουργία στον Παπαδήμο, ήταν «άρνηση του Γιώργου να παραδώσει την εξουσία κατ’ ευθείαν στους τραπεζίτες». Όταν για ένα πεντάωρο πιεζόταν ο Απόστολος Κακλαμάνης να γίνει πρωθυπουργός, άνθρωπος του Μαξίμου βολιδοσκόπησε τη ΝΔ με το ακόλουθο απίστευτο σκεπτικό: «Να αναλάβει ο Απόστολος που πάντα ήταν εναντίον της διαπλοκής των ΜΜΕ, για να τελειώσουμε μια και καλή μαζί τους. Διαφορετικά, τον Γιώργο τον φάγανε σε δυο χρόνια, τον Σαμαρά θα τον φάνε σε έξι μήνες». Κι όταν ο προσεκτικός Απόστολος Κακλαμάνης αρνήθηκε, επιλέχτηκε ο Πετσάλνικος με το επίσης απίστευτο σκεπτικό, «δεν έχει τόση σημασία ποιός αναλαμβάνει, αλλά ποιός δεν αναλαμβάνει».
Φυσικά, πίσω και γύρω από όλα τούτα, ήταν η προσπάθεια ενός συστήματος να υπερασπιστεί την κυρίαρχη θέση του Παπανδρέου.
Όμως, φτιαχτά ψευτο-ιδεολογικά επιχρίσματα και τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά θεωρίες συνωμοσίας, δεν αρκούν για διατηρήσουν μια πολιτική ηγεμονία που παραπαίει. Σε μερικά χρόνια όλα τούτα θα αποσαφηνιστούν. Αν τώρα ανοίγω τον ασκό του Αιόλου, το κάνω διότι την ουρά αυτού του οικοδομήματος που περίγραψα, θα την ξαναδούμε σύντομα και πολύ πιο καθαρά.
Αν και όταν θα τεθεί θέμα για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, τού τελευταίου προπύργιου του Παπανδρέου, το σύστημα του έχει ήδη έτοιμη την πολεμική του πλατφόρμα: «Οι τραπεζίτες και τα ΜΜΕ κατάφεραν να φάνε τον Γιώργο από την κυβέρνηση. Τώρα πάνε να τον φάνε και από το ΠΑΣΟΚ, για να τα αλώσουν όλα. Πάνω από το πτώμα μας...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου