Πλησιάζει η ώρα της κρίσης, η πραγματική μας επιδίωξη

Η επικίνδυνη κλιμάκωση της κρίσης στον ευρωπαϊκό Νότο αποτελεί ισχυρότατη ένδειξη ότι βαδίζουμε αργά αλλά σταθερά προς την κορύφωση του δράματος. Προτού καταρρεύσουν όλα θα εκδηλωθεί η παρέμβαση σε κεντρικό επίπεδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς θα προηγηθεί ο πανικός όλων των «νοικοκυραίων» που θα αντιληφθούν ότι η ολιγωρία και η καταδικαστική τους ρητορική είχε κι άλλη ανάγνωση… Το «καλό παιδί», το παράδειγμα του Νότου με τις αποφασιστικές κινήσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης, η Πορτογαλία, σύντομα θα υποχρεωθεί να λάβει νέα μέτρα και πιθανότατα πάλι δεν θα τα καταφέρει.
Ο κόσμος θα βγει στο πεζοδρόμιο και εκεί κάνοντας τη ζωή της κυβέρνησης δύσκολη. Η άλλη χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου, η Ισπανία, ήδη βρίσκεται για παρατεταμένο χρονικό διάστημα στην κόψη του ξυραφιού και είναι απλώς θέμα χρόνου να ζητήσει την άμεση βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τον πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι να τονίζει ότι δεν είναι διατεθειμένος να πάρει επιπρόσθετα μέτρα. Στην Ελλάδα ο Σεπτέμβριος θα είναι πολύ δύσκολος αφού θα μεγιστοποιηθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι από τη στιγμή που έγινε συνείδηση στους κάθε λογής δανειστές ότι η χώρα μας έχει προχωρήσει στις πιο επώδυνες κινήσεις προσαρμογής, η ρητορική του Ισπανού πρωθυπουργού θα αποτελέσει ευκαιρία να πετύχουμε τη σχετική χαλάρωση των μέτρων. Σε περίπτωση δε που το σαφάρι για τον εντοπισμό των φοροφυγάδων στεφθεί με επιτυχία, δεν αποκλείεται το ποσό που θα συγκεντρωθεί στα ταμεία του κράτους να αποτελέσει μεγάλη ανάσα στα δημόσια οικονομικά. Εάν μάλιστα επαληθευτεί το δημοσίευμα του Der Spiegel ότι από τη χώρα βγήκαν χωρίς να φορολογηθούν περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια την τελευταία δεκαετία, τότε μια αποφασισμένη κυβέρνηση να διορθώσει όσα είναι δυνατόν να διορθωθούν σήμερα θα μπορούσε να οδηγήσει σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η ελπίδα γεννάται κυρίως από τη στάση της Γερμανίας, όπου όλο και περισσότεροι αξιωματούχοι δείχνουν με τις δηλώσεις τους ότι έχουν κατανοήσει τι ακριβώς θα σήμαινε ενδεχόμενη ελληνική έξοδος από την Ευρωζώνη. Ακόμα και το σενάριο της διάλυσης του ευρώ θα μπορούσε να επαληθευθεί προκαλώντας μια κολοσσιαία γεωπολιτική ήττα για τη Γηραιά Ήπειρο την οποία λογικό είναι να θέλει αν αποτρέψει. Ποια είναι όμως η πραγματική προσμονή για την Ελλάδα; Γιατί η κυβέρνηση συνεχίζει να λαμβάνει τόσο σκληρά μέτρα τα οποία νομοτελειακά μας φέρνουν στα πρόθυρα κοινωνικής έκρηξης; Είναι δυνατόν να αποφάσισε ο Σαμαράς να αυτοκτονήσει πολιτικά; Τη στιγμή μάλιστα που η κλαδική του λαϊκισμού από απέναντι τάζει «λαγούς με πετραχήλια» αν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν και πολύ κόσμο να πείθεται από την παρωχημένη παπανδρεϊκού τύπου ρητορική. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι αν έρθουν στην εξουσία θα ακούσουμε για μια ακόμη φορά τα γνωστά περί «καμένης γης», ότι «τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά» και άλλα παρόμοια, με αποτέλεσμα όλα τα ευχάριστα που τάζουν προεκλογικά να πάνε… περίπατο. Διότι ο Παπανδρέου όταν τα έλεγε ήξερε ότι μπορεί να δανειστεί. Οι σημερινοί ψεύτες γνωρίζουν ότι δεν μπορούν και παρόλα αυτά υπόσχονται… Μέχρι πότε θα πείθεται ο Έλληνας από ανεπάγγελτους… επαγγελματίες, της πολιτικής, ότι θα του λύσουν το πρόβλημα; Λογικό είναι, αν και υπάρχουν και πολλοί αθεράπευτοι. Λες και αν υπήρχε λύση δεν θα την εφάρμοζε κάποιος για να μείνει στην Ιστορία ως ο μέγας αναμορφωτής… χρυσοδάκτυλος! Για να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, το τι επιδιώκει ο κυβερνητικός συνασπισμός είναι ένα και μόνο πράγμα: Η Ελλάδα να είναι εντός της Ευρωζώνης, παρούσα, όταν έρθει η ώρα για την πολιτική πρωτοβουλία επίλυσης της κρίσης. Και όλα δείχνουν ότι όσο και να το απεχθάνονται ορισμένοι, άλλη λύση από το Ευρωομόλογο δεν φαίνεται να υπάρχει, σε συνδυασμό βέβαια και με σειρά λογικών μέτρων ώστε η υιοθέτησή του να μη δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο από αυτά που θα επιλύσει. Όσο συντομότερα προχωρήσει η ΕΕ στη συντεταγμένη παρέμβαση τόσο το καλύτερο και γι’ αυτούς και για εμάς. Η μεγάλη απειλή – πέραν της γεωπολιτικής αστάθειας που δυστυχώς έχει βάλει το κερασάκι στην τούρτα – είναι το να ακολουθηθεί η συνήθης τακτική με τα ημίμετρα σε μια προσπάθεια να ικανοποιηθούν και αυτοί που εγείρουν αντιρρήσεις. Αυτή τη φορά θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο…