Αν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει λευτεριά…

 

i

Rate This

Ο Έλληνας οφείλει να αφουγκραστεί τον αιώνιο αληθινό κρίκο που ενώνει κάθε ψυχή από τα εκατομμύρια που απαρτίζουν το Έθνος

Μετά τους έωλους φράχτες που υψώθηκαν για να χωρίσουν το γένος, ο Έλληνας οφείλει να αφουγκραστεί τον αιώνιο αληθινό κρίκο που ενώνει κάθε ψυχή από τα εκατομμύρια που απαρτίζουν το Έθνος.

Τον πραγματικό δεσμό της Αλήθειας που συνδέει τις ζωές με τις μνήμες του παρελθόντος.

Το παρόν της Ελληνικής Γέννας με την ιστορία της.

Το ατσάλινο νήμα που οδηγεί τις Εθνικές μνήμες στο μέλλον και φυλάσσεται από όλους εμάς που επιθυμούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Έλληνες.

Ο κρίκος αυτός είναι η ίδια η Ελλάδα.

Η Ελλάδα που κατακερματίζεται πάντα από την ιδιοτέλεια ατόμων και ομάδων, όταν προσπαθούν να στεριώσουν τους φράχτες του διχασμού βαθιά στην αιώνια, ιερή σάρκα.

Η Ελλάδα με το γαλάζιο της ελπίδας και το λευκό της Ελευθερίας που σκιάζεται από το κακόγουστο εμπριμέ, το πρόσκαιρο που αλλάζει κάθε 20ετία ανάλογα με τις επιδιώξεις μιας μικρής μειοψηφίας που σφηνώνεται στο Ιερό Μητρικό χώμα με σκοπό να απομυζήσει κάθε ικμάδα του και να εκποιήσει ότι δεν μπορεί να καταβροχθίσει.

Το ζητούμενο δεν είναι η συμφωνία τον πολιτικών αλλά η αποφασιστικότητα των Ελλήνων πολιτών.

Της συντριπτικής, απόλυτης, αυτοδύναμης πλειοψηφίας της οποίας η μοίρα, η ευμάρεια, η ευδοκίμηση στηρίζεται στην επιβίωση της Πατρίδας.

Αυτή η πανίσχυρη πλειοψηφία δεν πρέπει να διαρραγεί γιατί είναι η ενσάρκωση του Έθνους, ο θεματοφύλακας του.

Δεν είναι ακόλουθος κανενός μαγικού αυλού, μηδενός πολύχρωμου παλιάτσου.

Είναι ο κληρονόμος ενός υπερχρονικού καθήκοντος, ζωτικής σημασίας για την ανθρωπότητα.

Του Ελληνισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε μέσα στις χιλιετίες της ιστορίας και έβαλε την σφραγίδα του στον διαχωρισμό του ορθού και του λάθους.

Του δικαίου και του αδίκου.

Της Αλήθειας και της Λήθης.

Εάν αναλογιστούμε την έννοια του “ορθού” σε κάθε γωνία της Γης, θα δούμε πίσω του την Ελλάδα.

Το υπόβαθρο της ευθύνης

Οφείλουμε να αντιληφθούμε το τεράστιο ποσοστό ευθύνης που μας αναλογεί και δεν μας δίνει περιθώρια ελαφρότητας τόσο στις μακροπρόθεσμες επιλογές μας, όσο και στην καθημερινότητα.

Ο συμπολίτης μας, ο συνάνθρωπος μας, ο συνέλληνας, ο αδελφός μας από την κοινή μητέρα, είναι ο συμπολεμιστής μας, ως άλλη Σπαρτιάτικη Μόρα όπου η ζωή του ενός εξαρτάτο από την θέληση του άλλου.

Γι’ αυτό και ο διχασμός των Ελλήνων ήταν ο αιώνιος στόχος του εχθρού, ο αιώνιος εφιάλτης του Έλληνα. Πίσω από κάθε Εθνική τραγωδία, προηγήθηκε το δηλητηριώδες βέλος της διχόνοιας που έσπασε την ισχύ του γένους. Ισχύς εν τη ενώσει και μόνο.

Όλοι λοιπόν οι Έλληνες – πλην της άθλιας, υπερεθνικής νομενκλατούρας που λυμαίνεται την πατρίδα – οφείλουμε να σταθούμε ως μία γροθιά πλάι στην Πατρίδα.

Όχι στο κόμμα, όχι στην κυβέρνηση αλλά την Πατρίδα. Με αυτόν τον τρόπο και μόνο θα διασφαλίσουμε τα συμφέροντα του λαού και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Εθνική Ενότητα για την Λευτεριά και την Αξιοπρέπεια, όχι εμφύλιοι ανταγωνισμοί και σπαραγμοί για να τρίβουν τα χέρια τους όσοι επιβουλεύονται τα σπίτια μας, την ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας.

Ας αφουγκραστούμε αυτό που άκουσε ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς και τόσοι Άγιοι του Ελληνισμού όταν έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα.

Αυτοί έμειναν στην ιστορία και όχι οι ανώνυμοι γραφιάδες, οι “βολεμένοι” των ενίοτε εμπριμέ συμφερόντων, που το σκοτάδι τους διαλύετο πάντα από το άσβεστο, εκτυφλωτικό φως της Γαλανόλευκης.

Το φως της Λευτεριάς που μυστηριακά ακολουθούμε στα γονίδια μας και στους Εθνικούς μας Ύμνους.

Έρχεται η στιγμή να αποδείξουμε αν την αξίζουμε, με μοναδικό κριτήριο το αξίωμα που έθεσε ο Εθνικός μας ποιητής: “Αν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει λευτεριά..”